Μια απάντηση στο λασπολόγο-εκδότη
Σίγουρα αυτή η παροικία έχει ζήσει και βιώσει τα μύρια όσα στην μακρόχρονη ιστορία της και έχει αφομοιώσει στο χωνευτήρι της χιλιάδες παράλογα, παράξενα, εγκληματικά ίσως κάποιες φορές συμβάντα, με στόχο την συνέχεια της ιστορικής διαδρομής της και την εδραίωση και αποδοχή της από το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας που ζούμε.
Μέχρι σήμερα κατάφερε να κτίσει όσο καλύτερα μπόρεσε και με τα όποια λάθη και παραλήψεις της ένα όνομα άξιο της πολιτιστικής και πολιτικής μας κληρονομιάς .
Τον τελευταίο χρόνο παρακαλουθώντας τα δρώμενα μέσω των παροικιακών μέσων Μαζικής Ενημέρωσης -έντυπα, κοινωνικές ιστοσελίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση - νοιώθω εκτός από αηδία μια απέραντη λύπη. Λύπη γιατί καταντήσαμε να ασχολούμεθα με το «τίποτα» το «καθόλου» και το «ατάλαντο» τη στιγμή που γύρω μας διαδραματίζονται χιλιάδες σημαντικά γεγονότα και το κυριότερο η καθημερινότητά μας . Νομίζω είναι καιρός να ασχοληθούμε σοβαρά με τη ζωή μας και να της δώσουμε την αξία που της πρέπει αντί να ασχολούμαστε με αποδεδειγμένα αναξιόπιστους λασπολόγους , παραχαράχτες της ίδιας της ζωής τους, ατάλαντους οργανοπαίχτες σε χορούς και πανηγύρια της επαρχίας στην δεκαετία του 1950.!!
Αναφέρομαι στον εκδότη δημοσιογράφο της νεοαφιχθείσας και πολλά υποσχόμενης –κατά τον ίδιο- εφημερίδας, με την πείρα των 40 ετών και κάτι… Το πού θέλει να φτάσει ο ίδιος μόνο εκείνος γνωρίζει καθότι έχει κάθε δικαίωμα να ορίζει τους στόχους της ζωής του. Κατά συνέπεια είναι και δικό μας δικαίωμα να ορίσουμε το που θέλουμε και εμείς να φτάσουμε . Και το σίγουρο είναι ότι όπου κι αν αποφασίσουμε να φτάσουμε θέλουμε να το κάνουμε χωρίς την δική του καθοδήγηση και την αφιλοκερδή φιλοπατρία και αγάπη του προς το πρόσωπό μας, χωρίς το ενδιαφέρον του για το πως θα διδάξουμε τα παιδιά μας- εκτός αν θέλει να μας πει πως δίδαξε εκείνος τα δικά του για να μπορούμε να κάνουμε σωστές συγκρίσεις- χωρίς τη βοήθειά του για να παντρέψουμε τα κορίτσια μας, και το κυριότερο χωρίς την ηχορύπανση των ρητορικών, ανιστόρητων και ανεκδιήγητων κακογραμμένων και ξεφωνημένων γραφημάτων του.
Η τελευταία αναφορά του σε δύο από τους πιο διακεκριμένους, άξιους και αναγνωρισμένους εκπαιδευτικούς έβαλε το τελευταίο κερασάκι στην τούρτα της υπομονής μας. Τον ανεχτήκαμε, του ανοίξαμε την πόρτα μας πάλι, τον κεράσαμε και καφεδάκι . Αλλά τον τσίγκο όσο και να τον γυαλίζεις πάλι σκουριά θα πετάξει. Ανοξείδωτος δεν γίνεται με τίποτε.
Ο Κύριος Αραβοσιτάς και η Κυρία Χατζηδιάκου είναι πολύ ψηλά στην υπόληψή μας για την δουλειά και την επαγγελματική τους κατάρτιση για να μπορέσει να τους φτάσει το βρωμερό και αναξιόπιστο πενάκι του ατάλαντου.
Νομίζω το μόνο που μένει είναι η δημόσια και ξεκάθαρη θέση των εκλεγμένων εκπροσώπων της παροικίας μας και των εντεταλμένων εκπροσώπων της πατρίδας μας, μήπως και γλυτώσουμε από αυτή την παράκρουση που ζούμε.
Και ας μην ξεχνάμε ότι την αγριάδα αν δεν την ξεριζώσεις τελείως , ποτέ δεν ξέρεις που θα φυτρώσει και ποιά χωράφια θα στοιχειώσει.
ΑΓΧ -ένας μη χρήζον την προστασία του …κ. ατάλαντου.!
Για την …κόπρο της παροικίας
ReplyDeleteΑγαπητέ ΑΝΤΙποδα,
Με τους βόθρους τους οποίους συγκέντρωσε γύρο του ο … «κύριος» εκδότης, αναγκαστηκά κάποιος θα έπρεπε να ανοίξει εταιρία βοθρολυμάτων, μπας και κρατήσουμε καθαρή την πόλη. Λίγο δύσκολο, βέβαια, διότι οι …άνθρωποι, εκεί πέρα μόνο κόπρανα δύνανται να εκτοξεύουν από το …πενάκι τους και κυρίως από το στόμα τους…
Πολλοί μάλιστα ομογενείς λένε ότι δεν μπορούν να πάρουν θέση καθ’ ότι πνίγονται από τη μπόχα των σκ@τ#ν που πετάνε γύρο τους, ο αγαπητός του πνευματικού μας πατέρα Σωτήριου και ο κολλητός του επιστήμονας, αρχικατασκευαστής όλων των πυρηνικών βλημάτων… Ναι, αναφέρομαι σ’ αυτόν τον Βήτα, Λάμδα, Κάπα, Άλφα, ο οποίος τρέχει κοντά σε ένα ανεκδιήγητο υποκείμενο, μόνο και μόνο για …λίγες σταγόνες ευτυχίας, συγνώμη για λίγη εφήμερη δημοσιότητα, ήθελα να πω!!
Αυτό για τώρα. {Αν νομίζεις βάλε για εικόνα ένα γουρουνάκι.} Ευχαριστώ από πριν.