Του Σταύρου Θεοδωράκη

Σύμφωνα, λοιπόν, με το αποκλειστικό ρεπορτάζ, «το Μαξίμου ήταν ενήμερο για την ενέδρα της αστυνομίας στον Τομπούλογλου». Το είπαν οι τηλεοράσεις, το άκουσα στο ραδιόφωνο. Ευτυχώς, δεν το διάβασα στις εφημερίδες – ίσως η αργία τούς προστάτευσε. Μια ρεπόρτερ, μάλιστα, το «προχώρησε»: «Ενήμερος ήταν και ο ίδιος ο πρωθυπουργός o οποίος έδωσε και το πράσινο φως για τη σύλληψη του στελέχους της Νέας Δημοκρατίας». Τα πράγματα, δηλαδή, εξελίχθηκαν, περίπου, ως εξής...

-«Μαξίμου εκεί»;
-Ναι, παρακαλώ.
-«Εδώ αστυνόμος Χαρίτος. Είχαμε μιλήσει και στην υπόθεση Λιάπη».
-Δεν ήμουν εγώ. Αλλά πείτε μου.
-«Συγνώμη που ενοχλώ, αλλά έχουμε μια πληροφορία ότι ένας Τομπούλογλου ζήτησε μίζα για να υπογράψει μια σύμβαση. Να τον πιάσουμε ή να μην τον πιάσουμε»;
-Μια στιγμή, κ. Χαρίτο, να ρωτήσω.

Αφήνει, λοιπόν, το τηλέφωνο η γραμματέας και φεύγει τρέχοντας να βρει τον Πρωθυπουργό. Για κακή της τύχη όμως δεν ήταν στο γραφείο του. Ήταν Δευτέρα πρωί και στο Μέγαρο υπήρχε αναστάτωση. Περίμεναν οι Πόντιοι να πουν τα κάλαντα. Περίμεναν και οι Κρητικοί. Με τα πολλά και αφού άκουσε 2-3 φορές το «Χριστός γεννάται σήμερον» καταφέρνει και πλησιάζει τον Πρωθυπουργό.

-«Κύριε Πρόεδρε, είναι στο τηλέφωνο ο αστυνόμος Χαρίτος και ρωτάει αν θα πρέπει να πιάσουν τον Τομπούλογλου».
-Και αυτός με πλαστές πινακίδες; Σας είπα και την προηγούμενη φορά. Κανένα έλεος με τους πλαστογράφους. Να συλληφθεί.
-«Δεν είναι ακριβώς αυτό, κ. Πρόεδρε. Ο Τομπούλογλου ζήτησε μίζα για να υπογράψει μια σύμβαση».
-Α, έχουμε παρεκτραπεί εντελώς. Τώρα ζητάνε μίζα και οι εθελοντές Πρόεδροι των νοσοκομείων; Πες τους να τον πιάσουν.

Τρέχοντας τις μαρμάρινες πλάκες – τικ τακ, τικ τακ- η γραμματέας επιστρέφει στο γραφείο της με την αγωνία ότι ο Χαρίτος θα έχει κλείσει. Και όμως όχι. Ο αδιάφθορος αστυνομικός ήταν ακόμη στη γραμμή.

-«Οκ, ο Πρόεδρος έδωσε την εντολή να του κοπεί η άδεια. Όβερ».
-Ελήφθη, όβερ.

Όπως καταλάβατε, πρόκειται για συνθηματικά. Γιατί το ελληνικό πρωθυπουργικό γραφείο δεν είναι «ρεμπέτ ασκέρ», υπάρχουν κανόνες. Ο αστυνόμος Χαρίτος αποκωδικοποίησε πάντως την εντολή και την αναμετέδωσε πάραυτα δια του ασυρμάτου σε όλα τα όργανα:

-«Τομπούλογλου ντεθ – Τομπούλογλου ντεθ». (Η αστυνομία έχει, ως γνωστόν, τα δικά της συνθηματικά).

Κάπως έτσι φτάσαμε στη σύλληψη του Προέδρου του νοσοκομείου Παίδων. Δεν δικάστηκε όμως την επομένη, καθότι ο Αντώνης Σαμαράς είχε σύσκεψη με τον Στουρνάρα και δεν μπόρεσαν να τον διακόψουν. Όλοι ελπίζουν πάντως ότι μέχρι την Παρασκευή θα ευκαιρήσει να εξετάσει τον φάκελο της υπόθεσης και θα αποφασίσει αν θα προφυλακισθεί ή όχι. Και μετά, τη Δευτέρα, έχει και το δικαστήριο του Λιάπη. Αλλά για όλα αυτά θα μας ενημερώσουν οι έγκυροι «ρεπόρτερ».

Ανόητα παπαγαλάκια 

ΜΙΑ ΒΡΟΧΗ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ !...

Το γνωστό ρεφραίν "μια βροχή θα μας σώσει" παίζει αναγκαστικά στις μέρες μας και στην πρωτοφανή περίσταση της αιθαλομίχλης.

Πρόκειται για το ...κατόρθωμα των κυβερνητικών, να οδηγήσουν τους πολίτες, μεταφορικά και κυριολεκτικά, σε λύσεις αυτοκτονίας, καίγοντας στο φουλ τα τζάκια και τις σόμπες τους, αφού η θέρμανση με το πετρέλαιο κατέστη, πλέον, απαγορευτική !

Το "ωραίο" είναι, πως η πρόσφατη σύσκεψη των αρμόδιων φωστήρων κατέληξε, αφ΄ ενός στην επιμονή της αυξημένης φορολογίας στο πετρέλαιο θέρμανσης και αφ΄ ετέρου στην εκτίμηση, πως το μέτρο έχει πετύχει και ως ...επιτυχία, πιστώνεται στην κυβέρνηση. Τάδε έφη, με τραπεζικούς όρους, ο και τραπεζικός κ. Στουρνάρας !

Με μπακαλίστικους λογαριασμούς προσπαθούν να κρύψουν το γεγονός, πως το μέτρο τους, αντί να φέρει περισσότερα έσοδα στο δημόσιο, τα λιγόστεψε και, μάλιστα, κατά πολύ, ενώ χρησιμοποιούν κι ένα απαράδεκτο, πρόσθετο επιχείρημα, για ν΄ αμυνθούν στη γενική κατακραυγή.

Λένε, λοιπόν, πως το μέτρο, της αυξημένης φορολόγησης του πετρελαίου θέρμανσης είναι αναγκαίο για να καταπολεμηθεί το λαθρεμπόριο των καυσίμων, δεχόμενοι, δηλαδή, πως για να "πληρώσουν" οι λαθρέμποροι, πρέπει να "ληστευθούν" οι απλοί πολίτες !

Και επειδή η γελοιότητα, όταν αρχίζει δεν τελειώνει πουθενά, οι ...πετυχημένοι φορείς αυτής της πολιτικής προχωρούν και σε άλλα, γελοία, μέτρα περιορισμού της χρήσης των τζακιών και των σομπών, μπροστά στο ογκούμενο και επικίνδυνο φαινόμενο της αιθαλομίχλης !...

Αργεντινή:

Ο ελληνικός πολιτισμός και η οικονομική κρίση στο διεθνές συνέδριο του "Νόστου"

26 Δεκεμβρίου 2013

 Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, η σύγχρονη Ελλάδα, η λογοτεχνία, οι σπουδαίες ελληνικές προσωπικότητες και η επιρροή του ελληνικού πνεύματος στον δυτικό πολιτισμό, βρέθηκαν στο επίκεντρο του διεθνούς ελληνικού συνεδρίου που διοργάνωσε, στο Μπουένος Άιρες η Οργάνωση Ελληνικού Πολιτισμού, “Νόστος”, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Μπελγκράνο υπό την αιγίδα της πρεσβείας της Ελλάδας στην Αργεντινή.

Μίλησαν 22 καθηγητές από πανεπιστήμια της Αργεντινής, της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Βενεζουέλας, της Χιλής και των ΗΠΑ.

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδας, που ξυπνάει μνήμες στην Αργεντινή δεν μπορούσε να λείψει από το συνέδριο και ήταν το θέμα της ομιλίας του καθηγητή του πανεπιστημίου Μπελγκράνο και οικονομολόγου, Αλμπέρτο Ρούμπιο.

Οι εργασίες ξεκίνησαν με την ομιλία της πρέσβειρας της Ελλάδας στην Αργεντινή Ελένης Λειβαδίτου, της πρόεδρου του “Νόστου”, Χριστίνας Τσαρδίκου και του καθηγητή Κολόμπρες Μαρμόλ.

Οι φοιτητές του τμήματος Σχεδιασμού Ρούχων του πανεπιστημίου Μπελγκράνο, παρουσίασαν σύγχρονη μόδα, βασισμένη στις ελληνικές παραδοσιακές ενδυμασίες. Σχεδίασαν, έραψαν τα ρούχα τους και την τελευταία μέρα του συνεδρίου έγινε η επίδειξη μόδας.

Η πρώτη τους επαφή με τις ελληνικές ενδυμασίες ήταν τον Απρίλιο, μέσα από την έκθεση που διοργάνωσε ο “Νόστος” και την παρουσίαση της κ. Τσαρδίκου, η οποία τους “ταξίδεψε” στην ελληνική παράδοση, τους μύθους και τον πολιτισμό. Κατόπιν, ξεκίνησαν να δουλεύουν σε ομάδες για ένα διάστημα έξι μηνών, μέχρι την τελική επίδειξη μόδας. Τα ρούχα τους παρουσιάστηκαν σε έκθεση στο πανεπιστήμιο, που ολοκληρώθηκε στις 20 Δεκεμβρίου.

Γ.Χ © ΑΠΕ-ΜΠΕ ΑΕ.

Μια ματιά στη μοναξιά μας!!!!


Γιατί ο κόσμος βρίσκεται σε αναζήτηση Θεού; Τι είναι οι γιορτές; Τι είναι τα Χριστούγεννα που τα γιορτάζουμε σήμερα; Απάντηση: Η αναζήτηση του άλλου για να διώξουμε τη μοναξιά μας. Παλεύω να κοιτάξω λίγο μακρύτερα από την άκρη της μύτης μου γιατί ανησυχώ. Ανησυχώ διότι νιώθω το αδιέξοδο. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς σας γιατί πλάστηκε το ανθρώπινο γένος;;; Αφού απορρίψει στα γρήγορα θεωρίες και φιλοσοφίες, θα δώσει την πιο τρελή απάντηση. Ότι, δηλαδή, απλοϊκά και κωδικοποιημένα, για να είναι ασύδοτοι οι κερδοσκόποι και να έχουν εμάς ως εξασφαλισμένη πελατεία. Από εκεί και πέρα, πείτε ό,τι θέλετε και αραδιάστε όποια φιλοσοφία σας ταιριάζει. Δεν χρειάζεται τώρα ν' αναλύσω ποιοι είναι οι κερδοσκόποι!!! Το κράτος, οι τράπεζες, οι εφοπλιστές, ο καπιταλισμός, οι Βαρδινογιάννηδες, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι απατεώνες πολιτικοί, κι εκείνοι που μοιράζουν φρούδες ελπίδες...

Δεν αντέχεται αυτή η απάνθρωπη και αποτροπιαστική εικόνα του παράλογου κόσμου μας. Μερικές φορές πιστεύουμε ότι υπάρχουν κάποιες δυνάμεις σκοτεινές, ιδιότροπες, ακατανόητες που θέλουν να παίζουν μαζί μας. Είναι στιγμές που νιώθω ότι είμαστε εμείς σαν τις μύγες ή τα τζιτζίκια που όταν ήμασταν παιδιά ξεριζώναμε τα φτερά, και με μια πευκοβελόνα τ' άψυχα κορμάκια τους. Τελικά ζούμε σ' ένα σύμπαν όπου επιτρέπονται όλα. Αντί για τζιτζίκια σουβλίζονται άνθρωποι!!!

Γι' αυτό κι εγώ, επειδή σήμερα νιώθω την ομορφιά αλλά έχω καταλάβει ότι απουσιάζει το αίσθημα του νόμου, παίρνω μια απόφαση και στέκομαι παράμερα. Αλλά βλέπω κι άλλους να στέκονται παράμερα, και να έχουν κουρνιάσει μονάχοι, σιωπηλοί, για να περιφρουρήσουν τη δική τους βιωμένη πραγματικότητα και για να ησυχάσουν από τον κουρνιαχτό που ξεσηκώνει το ποδοβολητό εκείνων που το "παίζουν" μικροί θεοί.

Μιλούσα χθες με την φίλη μου την Σαντάλ που μένει μονάχη στις Βρυξέλες, και γύρισε προσφάτως μετά από την περιπέτειά της στην Ακτή Ελεφαντοστού και μου είπε ότι έχει μαζευτεί στιν εαυτό της διότι πρέπει... να δούμε και λίγο μέσα μας! Jetez un oeil à notre solitude... Η ματιά μας πλέον είναι εστιασμένη στη δική μας μοναξιά. Αφού είναι ανάλγητη η κοινωνία μας, ανάλγητος και σκληρός και ο Θεός, δεν μας μένει πια κάτι άλλο. Να διαμαρτυρηθούμε σε ποιον;;; Μόνες τους οι ευχές μπορούν ν' αλλάξουν την ατμόσφαιρα, αλλά τον κόσμο μας δεν τον αλλάζουν.

Έχω να πω ότι το μαρτυρολόγιο της καθημερινότητάς μας είναι πλήρες από συνανθρώπους αποδοκιμασμένους, προπηλακισμένους, στερημένους, αλαφιασμένους, που ατενίζουν τον ουρανό, κρατώντας την ξεσκισμένη παντιέρα της δικής τους μοναξιάς και παλεύουν απεγνωσμένα να διαγνώσουν τι κρύβεται στον θολό ορίζοντα.

 Νίκος Λαγκαδινός

ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ 

ο μοναχικός θρήνος

Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Δεν έχει βήματα· είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται.
Είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο. Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα». Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.
Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται ποτέ στην ψύχρα ει μη μόνον ως κούφια επίδειξη. Ο χορευτής πρέπει πρώτα «να γίνει», να φτιάξει κεφάλι με ποτά και όργανα, για να ανέβουν στην επιφάνεια αυτά που τον τρώνε.
Η περιγραφή της προετοιμασίας είναι σαφής:


Παίξε, Χρήστο, το μπουζούκι,
ρίξε μια γλυκιά πενιά,
σαν γεμίσω το κεφάλι,
γύρνα το στη ζεϊμπεκιά.
(Τσέτσης)

Ο αληθινός άντρας δεν ντρέπεται να φανερώσει τον πόνο ή την αδυναμία του· αγνοεί τις κοινωνικές συμβάσεις και τον ρηχό καθωσπρεπισμό. Συμπάσχει με τον στίχο ο οποίος εκφράζει σε κάποιον βαθμό την προσωπική του περίπτωση, γι' αυτό επιλέγει το τραγούδι που θα χορέψει και αυτοσχεδιάζει σε πολύ μικρό χώρο ταπεινά και με αξιοπρέπεια. Δεν σαλτάρει ασύστολα δεξιά κι αριστερά· βρίσκεται σε κατάνυξη. Η πιο κατάλληλη στιγμή για να φέρει μια μαύρη βόλτα είναι η στιγμή της μουσικής γέφυρας, εκεί που και ο τραγουδιστής ανασαίνει.
Ο σωστός χορεύει άπαξ· δεν μονοπωλεί την πίστα. Το ζεϊμπέκικο είναι σαν το «Πάτερ Ημών». Τα είπες όλα με τη μία.
Τα μεγάλα ζεϊμπέκικα είναι βαριά, θανατερά:

Ίσως αύριο χτυπήσει πικραμένα
του θανάτου η καμπάνα και για μένα.
(Τσιτσάνης)
Τι πάθος ατελείωτο που είναι το δικό μου,
όλοι να θέλουν τη ζωή κι εγώ το θάνατό μου.
(Βαμβακάρης)

Το ζεϊμπέκικο δεν σε κάνει μάγκα*· πρέπει να είσαι για να το χορέψεις. Οι τσιχλίμαγκες με το τζελ που πατάνε ομαδικά σταφύλια στην πίστα εκφράζουν ακριβώς το χάος που διευθετεί η εσωτερική αυστηρότητα και το μέτρο του ζεϊμπέκικου.
Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται σε οικογενειακές εξόδους ή γιορτές στο σπίτι· απάδει προς το πνεύμα. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν κουτσούβελα που κυκλοφορούν τριγύρω παντελώς αναίσθητα.
Είναι χορός μοναχικός.
Όταν το μνήμα χάσκει στα πόδια σου, ο τόπος δεν σηκώνει άλλον. Είναι προσβολή να ενοχλήσει μια ξένη κι απρόσκλητη παρουσία. Γι' αυτό κάποιοι ανίδεοι αριστεροί διανοούμενοι ερμήνευσαν την επιβεβλημένη ερημία του χορού με τα δικά τους φοβικά σύνδρομα· αποκάλεσαν το ζεϊμπέκικο «εξουσιαστικό χορό», που περιέχει, δήθεν, μια «αόρατη απειλή». Είδαν, φαίνεται, κάποιον σκυλόμαγκα να χορεύει και τρόμαξαν. Όμως, και έναν κυριούλη αν ενοχλήσεις στο βαλσάκι του, κι αυτός θα αντιδράσει.
Το ζεϊμπέκικο δεν είναι γυναικείος χορός.
Απαγορεύεται αυστηρώς σε γυναίκα να εκδηλώσει καημούς ενώπιον τρίτων· είναι προσβολή γι' αυτόν που τη συνοδεύει. Αν δεν είναι σε θέση να ανακουφίσει τον πόνο της, αυτό τον μειώνει ως άντρα και δεν μπορεί να το δεχτεί.
Και στο μάτι δεν κολλάει.
Μια γυναίκα δεν είναι μάγκας· είναι θηλυκό ή τίποτα. Κι ένας άντρας, πρώτα αρσενικό και μετά όλα τ' άλλα. Αυτό είναι το αρχέτυπο. Κι αν το εποικοδόμημα γέρνει καμιά φορά χαρωπά, η βάση μένει ακλόνητη. Εξαιρούνται οι γυναίκες μεγάλης ηλικίας που μπορεί να έχουν προσωπικά βάσανα: χηρεία ή πένθος για παιδιά.
(Κι όμως είδα σπουδαίο ζεϊμπέκικο από δύο γυναίκες· τη Λιλή Ζωγράφου, που αυτοσχεδίαζε έχοντας αγκαλιάσει τον εαυτό της από τους ώμους με τα χέρια χιαστί σαν αρχαία τραγωδός· και μια νεαρή πουτάνα σε ένα καταγώγιο των Τρικάλων, πιο αυτεξούσια απ' όλους τους αρσενικούς εκεί μέσα.)
Η μεγάλη ταραχή είναι οι χωρικοί. Σε πλατείες χωριών, με την ευκαιρία του τοπικού πανηγυριού ή άλλης γιορτής, κάτι καραμπουζουκλήδες ετεροδημότες χορεύουνε ζεϊμπέκικο στο χώμα· προφανώς για να δείξουνε στους συγχωριανούς τους πόσο μάγκες γίνανε στην πόλη. Οι άνθρωποι της υπαίθρου δεν έχουν μπει στο νόημα κι ούτε μπορούν να εννοήσουν. Τα δικά τους ζόρια είναι κυκλικά· έρχονται, περνάνε και ξαναέρχονται σαν τις εποχές του χρόνου. Δεν είναι όλη η ζωή ρημάδι. Γι' αυτό χορεύουν εξώστρεφα, κάνουν φούρλες, σηκώνουν το γόνατο ή όλο το πόδι, κοιτάνε τους γύρω αν τους προσέχουν, χαμογελάνε χορεύοντας. Μιλάνε με τον Θεό των βροχών και του ήλιου, όχι τον σκοτεινό Θεό του χαμόσπιτου και των καταγωγίων.
Δεν γίνεται καν λόγος για το τσίρκο που χορεύει επιδεικτικά, σηκώνει τραπέζια με τα δόντια και ισορροπεί ποτήρια στο κεφάλι του. Ή τη φρικώδη καρικατούρα ζεϊμπέκικου που παρουσιάζουν οι χορευτές στις παλιές ελληνικές ταινίες και προσφάτως στα τηλεοπτικά σόου.
Το ζεϊμπέκικο είναι κλειστός χορός, με οδύνη και εσωτερικότητα. Δεν απευθύνεται στους άλλους. Ο χορευτής δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον. Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, τον οποίο τοποθετεί στο κέντρο του κόσμου. Για πάρτη του καίγεται, για πάρτη του πονάει και δεν επιζητεί οίκτο από τους γύρω. Τα ψαλίδια, τα τινάγματα, οι ισορροπίες στο ένα πόδι είναι για τα πανηγύρια. Το πολύ να χτυπήσει το δάπεδο με το χέρι «ν' ανοίξει η γη να μπει».
Και, όσο χορεύει, τόσο μαυρίζει.
Πότε μ' ανοιχτά τα μπράτσα μεταρσιώνεται σε αϊτό που επιπίπτει κατά παντός υπεύθυνου για τα πάθη του και πότε σκύβει τσακισμένος σε ικεσία προς τη μοίρα και το θείο.
Τα παλαμάκια που χτυπάνε οι φίλοι ή οι γκόμενες καλύτερα να λείπουν. Ο πόνος του άλλου δεν αποθεώνεται. Το πιο σωστό είναι να περιμένουν τον χορευτή να τελειώσει και να τον κεράσουν. Να πιούνε στην υγειά του· δηλαδή να του γιάνει ο καημός που τον έκανε να χορέψει.
Ειπώθηκε πως το ζεϊμπέκικο σβήνει.
Ο αρχαϊκός χορός της Θράκης που τον μετέφεραν οι ζεϊμπέκηδες στη Μικρά Ασία και τον επανέφεραν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες του 1922 έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο· δεν έχει θέση σε μια νέα κοινωνία με άλλα αιτήματα και άλλες προτεραιότητες.
Μπορεί και να γίνει έτσι.
Αν χαθούν η αδικία, ο έρωτας και ο πόνος· αν βρεθεί ένας άλλος τρόπος που οι άντρες θα μπορούν να εκφράζουν τα αισθήματά τους με τόση ομορφιά και ευγένεια, μπορεί να χαθεί και το ζεϊμπέκικο.
Όμως βλέπεις μερικές φορές κάτι παλικάρια να γεμίζουν την πίστα με ήθος και λεβεντιά που σε κάνουν να ελπίζεις όχι απλώς για τον συγκεκριμένο χορό, αλλά για τον κόσμο ολόκληρο.
---------
* Ο μάγκας είναι άντρας σεμνός, καλοντυμένος και μοναχικός. Δεν είναι επιδεικτικό κουτσαβάκι και αλανιάρης. Όπως αναφέρεται και στο Μείζον Ελληνικό Λεξικό, «μάγκας: έξυπνος και με συμπεριφορά που ταιριάζει σε άντρα».
Διον. Χαριτόπουλος-ΤΑ ΝΕΑ