Εξωτερική πολιτική με όρους πρωινάδικου

Σε μια περίοδο που η ρωσική οικονομία αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα και η Ρωσία εμπλέκεται άμεσα και έμμεσα στις αιματηρές συγκρούσεις στην Ουκρανία, ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να επισκεφθεί τη Μόσχα και να συναντηθεί με τον Βλάντιμιρ Πούτιν.

Γνωρίζοντας πολύ καλά ποιες είναι οι πραγματικές δυνατότητες της Ρωσίας στο σύγχρονο κόσμο και λαμβάνοντας υπόψιν τους τον αντιδημοκρατικό τρόπο που κυβερνά τη χώρα του ο Πούτιν, όλοι οι διεθνείς αναλυτές προεξόφλησαν ότι η συνάντηση αυτή αποτελεί ένα φθηνό και απλοϊκό αντιπερισπασμό του Αλέξη Τσίπρα στη σύγκρουση του με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο.
Μετά και την ολοκλήρωση της συνάντησης, θα πρέπει κανείς να διαβάζει μόνο την Αυγή, για να θεωρεί ότι προέκυψε κάτι αληθινά ουσιαστικό υπέρ των ελληνικών εθνικών συμφερόντων. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έλαβε τίποτα αλλά αντιθέτως προσέφερε στον διεθνώς απομονωμένο Πούτιν την ευκαιρία να παριστάνει τον αντίθετο πόλο στην κυριαρχία της Δύσης.

Όπως και η οικονομική πολιτική, έτσι και η εξωτερική πολιτική της χώρας φαίνεται ότι ασκείται με όρους επικοινωνιακού εντυπωσιασμού και έχει ως επίκεντρο της το εγχώριο ακροατήριο το οποίο παραδοσιακά διψά για καλύτερες σχέσεις με την ομόδοξη Ρωσία, πόσο μάλλον τώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ανεξαρτήτων Ελλήνων παρέχει αφειδώς «αξιοπρέπεια».

Η κυβέρνηση επιμένει σε μια κουτοπόνηρη βαλκανική στρατηγική που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια την Ελλάδα στο πουθενά, μια χώρα που σταθερά παράγει ανέργους, εξάγει τα παιδιά της και ξοδεύει το χρόνο της χωρίς αντίκρυσμα.