ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ...

Ποιος (πρέπει να…) φοβάται τη Ζωή Κωνσταντοπούλου;

Στο «ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ» του Άλμπι (από τα πιο δυνατά και μεστά έργα για την κινηματική δυναμική και την υστερία χειραφέτησης στη δεκαετία του '60), οι σχέσεις εξουσίας ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές περιγράφονται με την πυκνότητα και την παραδοξότητα του θεάτρου του παραλόγου σε τέτοιο βαθμό ώστε να παραμένει διαχρονικό και πάντα επίκαιρο. Θα μπορούσε κανείς να εντοπίσει κοινά σημεία στις σχέσεις του κ. Αλέξη Τσιπρα με την κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου σε αυτό το πολιτικό θέατρο του παραλόγου που ζούμε. Μια σχέση αντιμνημονιακής προεκλογικής μέθης, που πλέον οδηγείται σε ολέθριους δρόμους. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που δεν αποκλείεται να ακουστεί και η περίφημη ατάκα: «άει και...» (της τότε πρωταγωνίστριας, για να μην παρεξηγηθούμε…) λίγο πριν τη ρήξη.
Από την ώρα, πάντως, της ορκωμοσίας της νέας προέδρου της Βουλής (αναρωτιέμαι πόσες φορές το έχει μετανιώσει ο πρωθυπουργός έκτοτε;), έχουμε αλυσίδα περιστατικών και ενδείξεων ότι δεν αργεί η ώρα. Το σόου για το επαχθές ή επονείδιστο χρέος που δόθηκε το Σαββατοκύριακο, νομίζω ότι ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Δεν έχει νόημα να μιλήσουμε για
την ορθότητα του εγχειρήματος. Ωστόσο, η ανακίνηση του θέματος αυτού έχει μία και μόνο κατάληξη. «Στάση πληρωμών». Και φυσικά αποτελεί πεδίο σύγκρουσης με τους πιστωτές. Ορθό ή όχι το «αίτημα», γίνεται τη στιγμή, που ο Έλληνας πρωθυπουργός αναζητά δρόμους ενός έντιμου συμβιβασμού και στέλνει τον Γιάν(ν)η Βαρουφακη στη Νέα Υορκη να καθησυχάσει την Κριστίν Λαγκάρντ ότι η Αθήνα θα είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της. Στην τελετή μάλιστα δεν μετέχουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά καλείται (και φευ, αστόχαστα, ανταποκρίνεται) ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. (σ. Α. ένας ...δικός τους άνθρωπος.!) 

Διατηρώ, ωστόσο, ακόμη την ψευδαίσθηση ότι ο ύπατος ρυθμιστής του Πολιτεύματος έχει πρωτίστως χρέος να ανοίγει δρόμους πολιτικής συνεννόησης και να απονευρώνει τα πολιτικά πάθη, από το να υπογράφει μια τελετή όξυνσης και αντιπαράθεσης, αλλά αυτό είναι άλλης επιλογής θέμα. Ανάλογες υποχρεώσεις άλλωστε (έπρεπε να…) έχει και η πρόεδρος της Βουλής.
Μια ημέρα πριν, η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, συνοδευόμενη από τα μέλη της επιτροπής για το είδος του χρέους, απέτισε φόρο τιμής στη μνήμη του Δημήτρη Χριστούλα, ο οποίος έδωσε τέλος στη ζωή του δημοσίως στην πλατεία Συντάγματος, στις 4 Απριλίου του 2012, και με εποστολή του αναφερόταν στις κατοχικές κυβερνήσεις Τσολάκογλου. Ταπεινή μου γνώμη; Είναι τόσο ασύλληπτη για τον καθένα μας η πράξη ενός ανθρώπου να δώσει τέλος στην ίδια τη ζωή του, όσο ασύλληπτη είναι η απόπειρα πολιτικής εκμετάλλευσης και η ανάδειξή του σε ηρωική μορφή κάποιου «εθνικού αγώνα». Ενδεχομένως να κάνω λάθος. Σε κάθε πάντως περίπτωση η πρωτοβουλία αυτή της κ. Κωνσταντοπουλου, αντικειμενικά, εντάσσεται στο παιχνίδι της σύγκρουσης (του διχασμού, εν τέλει) ανάμεσα στους μαχητές της λευτεριάς και τους γερμανοτσολιάδες. Δεν μπορούμε, ωστόσο, να προσπεράσουμε το γεγονός ότι είναι πρόεδρος της Βουλής με την ψήφο των (νυν κοψοχέρηδων) πολιτικών εκπροσώπων της άλλης πλευράς.

Μην ξεχάσουμε την επιτροπή για τις κατοχικές αποζημιώσεις. Θυμίζω ότι προηγήθηκε η μετά παιάνων (και ένα μακρύ κόκκινο χαλί) υποδοχή της πρόεδρου της Βουλής από τον Πάνο Καμμένο στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Ήταν η πρώτη επίσκεψη επικεφαλής του κοινοβουλίου στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Προηγήθηκε δε, μερικές ώρες της προ ημερησίας διατάξεως συζήτησης στη Βουλή για το θέμα και την ομιλία του πρωθυπουργού... Κάποιοι κακεντρεχείς μίλησαν για απόπειρα να κλέψει τις εντυπώσεις. Όπως και να 'χει, το διεκδικητικό πλαίσιο της κ. Κωνσταντοπούλου και του κ. Καμμένου πόρρω απέχει από τη διακρατική συμφωνία και το κλίμα που επικράτησε στην πρόσφατη συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με την Γερμανίδα καγκελάριο στο Βερολίνο.
Με άνεση, επίσης, μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι η κ. Κωνσταντοπούλου βρίσκεται σε αξιοθαύμαστη σύμπνοια με τον επικεφαλής των ΑΝΕΛ σε όλα σχεδόν τα θέματα. Θα μου πείτε, εδώ υποδέχεται την υποδόρια αναγνώριση των χρυσαυγιτών, η πολιτική ταύτιση με τον κ. Καμμένο ενοχλεί; Είναι που οι θεαματικές συμμαχίες της αναπτύσσονται την ώρα κατά την οποία φουντώνουν τα σενάρια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να απαλλαγεί από το ασήκωτο βάρος της συνεργασίας με την ακροδεξιά. Σε κάθε περίπτωση, η προσπάθεια του Έλληνα πρωθυπουργού να βρει τρόπο προσγείωσης και έντιμου συμβιβασμού, βρίσκονται απέναντι στις πρωτοβουλίες της κ. Κωνσταντοπούλου. Μπορούμε να τολμήσουμε την πρόγνωση ότι συγκροτεί «δική της πολιτική πλατφόρμα» (το ψιθυρίζουν άλλωστε και στο ΣΥΡΙΖΑ πλέον) με τους πιο σκληρούς ευρωσκεπτικιστές, που ονειρεύονται ακόμη το ΟΧΙ στους δανειστές και τη μονομερή διαγραφή του ελληνικού χρέους και κόντρα πλέον στη δημοσίως διακηρυγμένη θέση της κυβέρνησης ότι η παραμονή μας στο ευρώ είναι αδιαπραγμάτευτη. Άλλωστε, η πρόεδρος της Βουλής το δήλωσε προ ημερών σε συνέντευξή της. «Κανένα νόμισμα δεν είναι πάνω από τη χώρα». Για τούτο νομίζω ότι στο ερώτημα: «Ποιος (πρέπει να…) φοβάται την κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου», η απάντηση είναι προφανής...
Άρης Τόλιος-protagon.gr