Ψηφοφόρε (ξέρεις) τι θες;

Είναι, φυσικά, για γέλια η προσπάθεια, που κάνουν οι σημερινοί ένοικοι του μεγάρου Μαξίμου μέσω των non papers, να πείσουν ότι το πρώτο «αριστερό» Μνημόνιο είναι καλύτερο από τα προηγούμενα. Κάθε τέτοια προσπάθεια είναι αυτονοήτως καταγέλαστη και προσβλητική για τους πολίτες που υπέστησαν το τσουνάμι της εξαετούςαντιμνημονιακής απάτης, με πρωταγωνιστές τους κκ Τσίπρα και Καμένο(«στα τέσσερα εσύ»).
Όμως, αυτή η απάτη φέρνει κι ένα καλό. Δεν επιτρέπει πλέον την καλλιέργεια άλλων ψευδαισθήσεων. Οι ίδιοι άνθρωποι, που τις καλλιεργούσαν ως τώρα, τις διαλύουν με τον πιο κυνικό τρόπο και για χάρη της διατήρησης της εξουσίας. Μόλις κατάλαβαν ότι
οι λεονταρισμοί τους θα οδηγούσαν τη χώρα στη δεκαετία του ΄60 και τους ίδιους στο πολιτικό κρεματόριο, πέταξαν στα σκουπίδια τις αντιμνημονιακές μπούρδες τους και άρχισαν να κλαψουρίζουν «τι να κάναμε, μας εκβίασαν».
Αλλά αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα, τουλάχιστον για όσους θέλουν να την αντικρύζουν κατάματα. Η χώρα βρίσκεται σε δεινή θέση. Είναι δεσμευμένη για πολλά χρόνια με βαριές υποχρεώσεις έναντι των δανειστών της και αντιμετωπίζει δύο μεγάλους κινδύνους:
1. Να μην καταφέρει να ανταποκριθεί σ’ αυτές τις υποχρεώσεις και σε ένα χρόνο από σήμερα να ξαναρχίσουν οι συζητήσεις για χρεοκοπία και GRΕΧΙΤ. Και τότε κανένας δεν θα μπορέσει να τα αποτρέψει και τα δύο.
2. Aκόμη κι αν καταφέρει κουτσά στραβά να τις τηρήσει, να μη μπορέσει να κάνει τις αλλαγές που χρειάζονται, για να ξεφύγει από το θανατηφόρο σπιράλ της ύφεσης, που φέρνει κι άλλους φόρους κι άλλη ανεργία. Ετσι, δεν θα μπορέσει να περάσει στη φάση της ανάπτυξης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνία και εντέλει την ίδια τη δημοκρατία της.
Το συμπέρασμα είναι προφανές. Η χώρα χρειάζεται επειγόντως ένα άλλο Μνημόνιο: αλήθειας, σοβαρότητας και αποτελεσματικότητας. Ποιος θα το φέρει και θα το υπογράψει; Ποιος θα πει την όλη αλήθεια; Ποια κυβέρνηση και με ποια πρόσωπα θα πείσει ότι διαθέτει την αναγκαία σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα, ώστε να υπάρχουν ελπίδες να βγει η χώρα από το τέλμα;
Η πρώτη προφανής απάντηση είναι ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν μπορεί. ‘Ο,τι κάνει ο κ. Τσίπρας αποσκοπεί στο να κερδίσει λίγο χρόνο, να εξουδετερώσει τους αριστεροπλατφορμιστές, τέως πλέον συνοδοιπόρους του και να υφαρπάξει ξανά τη λαϊκή ψήφο.
Είναι αμφίβολο αν θα τα καταφέρει(κατά την ρήση του Αβραάμ Λίνκολν «δεν μπορείς να ξεγελάς τους πάντες για πάντα»). Αλλά κι αν συμβεί, τίποτα καλό δεν προμηνύει για τη χώρα και τους πολίτες. Το σημερινό τέλμα-απότοκο της ασάφειας, της απραξίας και της ιδεοληπτικής προσέγγισης της πραγματικότητας- θα συνεχιστεί.
Η χώρα, όμως, πρέπει να ξεφύγει από το τέλμα. Κι αυτό μπορεί να το πετύχει μόνο μια διακομματική κυβέρνηση τετραετίας με πρόσωπα που:
- να πιστεύουν σε ό,τι αναλάβουν να φέρουν εις πέρας
- να μην υπολογίζουν το πρόσκαιρο πολιτικό και εκλογικό κόστος
- να διαθέτουν τις αναγκαίες ικανότητες, διότι δεν αρκεί πλέον το «θέλω», αλλά πρέπει να συνυπάρχει και το«μπορώ».
Όλα αυτά μοιάζουν με τον τετραγωνισμό του κύκλου; Μπορεί. Αλλά τόσο δύσκολη είναι η προσπάθεια που πρέπει να καταβληθεί. Από ποιους; Από αυτούς που θα επιλέξουν οι ψηφοφόροι στις επικείμενες εκλογές. Η ευθύνη των ψηφοφόρων είναι αυταπόδεικτη. Δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες του τύπου «δεν ήξερα» και «με κορόιδεψαν».
Τα έξι τελευταία χρόνια και ειδικά οι έξι τελευταίοι μήνες διέλυσαν μύθους και αυταπάτες. Μας έκαναν όλους σοφότερους. Οσοι θέλουν ξανά να ζουν με τις ψευδαισθήσεις τους, είναι άξιοι της μοίρας τους.
Γ.Καρελιάς-protagon.gr