(Υποθέτω ότι θα έτρωγε κι' αυτή ξύλο μαζί με τη μάνα της, για να είναι τόσο "βαρεμένη"...)

Βλέπω και ξαναβλέπω το φιλμάκι με την είσοδο της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο Πεντάγωνο. Ταρατατζούμ αποδίδει τιμές το άγημα, το εμβατήριο παιανίζει, ο οικοδεσπότης τη συνοδεύει πασιχαρής για το εξτραδάκι που της ετοίμασε, το παλτό της ανεμίζει, αυτή ευθυτενώς με τη 15άποντη γόβα της διασχίζει το κόκκινο χαλί, έχει ένα σοβαρό βλέμμα σεβασμού στις «θεσμικές διαδικασίες», από πίσω της ακολουθεί κατά βήμα ο υπασπιστής με τα σπαθιά, σε μιαν άδεια αυλή, με τους κάμεραμεν να τσακίζονται να καταγράψουν τη σκηνή - κι όλα αυτά ως πρόλογος σε μια συνήθη και τετριμμένη «συνάντηση ενημέρωσης»… (Άσχετο, αλλά παρακολουθώντας τις δημόσιες εμφανίσεις του κ. Καμμένου, να «πιλοτάρει» Σινούκ, να φορά άλλοτε στολή παραλλαγής και άλλοτε κάσκα, τολμώ να πω ότι ξεπερνά μακράν τον Δημ. Αβραμόπουλο - ο οποίος πλέον φαντάζει ως ένας λιτός γκρίζος γραφειοκράτης).

Ξαναείδα, επίσης, τις φωτογραφίες από την επίσκεψη που είχε κάνει ο Αλ. Τσίπρας (ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης) στο Πεντάγωνο. Χωρίς τελετή στον προαύλιο χώρο, ο νυν πρωθυπουργός έγινε δεκτός σε μιαν αίθουσα συσκέψεων, όπου είχαν παραταχθεί αξιωματικοί, τους οποίους ωστόσο εκείνος είχε προσπεράσει, κοιτώντας αλλού...

Το θέμα μου, όμως, είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου. 39 χρονών κοπέλα, λεβεντόκορμη κι εμφανίσιμη, πώς γίνεται να απολαμβάνει τέτοιες ιλαρές φανφάρες; Πόσο γρήγορα ενσωματώθηκε στο επικοινωνιακό σύστημα - από τη μια πίνει το καφεδάκι της με τις καθαρίστριες για να γιορτάσει τη μέρα της γυναίκας και από την άλλη παρελαύνει ως Σιδηρά Κυρία, ένα απομεσήμερο σε μιαν άδεια αυλή; Πώς της αρέσει να ακκίζεται, εκεί ψηλά στη μοναξιά του προεδρικού θώκου; Να στέκεται εκεί, ώρες ατέλειωτες, εναλλάσσοντας τις εκφράσεις του προσώπου της - από την ανέκφραστη μάσκα Εγγλέζας γκουβερνάντας, ως τη γατίσια έκφραση ναζιού;

Η μιλιτέρ παρουσία της στο Πεντάγωνο προχτές, πάντως, ποιοτικά είναι άλλης τάξης θέμα. Δεν είναι μονάχα αδιανόητο για μια κυβέρνηση που καμώνεται την απλή και την αντισυμβατική, που καταργεί τις λιμουζίνες και τις γραβάτες, να επιστρατεύεται άγημα για να τιμήσει την παρουσία της. Δεν είναι απλά παράλογο για μια νέα γυναίκα, να αποδέχεται να πάρει μέρος σε μια τελετή που θυμίζει μια από τις θαυμάσιες (και ξεκαρδιστικές) ταινίες του Περράκη. Είναι μια σκηνή σουρεάλ, που επιδέχεται κλιμάκωσης. Μπορώ άνετα να φανταστώ λ.χ., ότι την επόμενη φορά, σε μια πιο επίσημη περίσταση, θα σχίζουν τον ουρανό και σμήνη αεροσκαφών, ενώ θα χοροστατεί και ο Σεβασμιώτατος. Όχι;

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών