Γίνεται να κυβερνάς με αγένεια;

Ο ακτιβισμός είναι, αναμφισβήτητα, πολιτική πράξη. Είναι στάση διαμαρτυρίας απέναντι σε εξουσίες που ξεφεύγουν από τον θεσμικό έλεγχο ή ταυτίζονται με ένα αντιδημοκρατικό κατεστημένο εις βάρος της κοινωνίας. Κι από τη φύση τους, οι ακτιβιστές είναι ελεγχόμενα αγενείς και προκλητικοί. Αυτός είναι, άλλωστε, ο τρόπος προώθησης της αντίδρασης και της
ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης.

Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Με τόση απάτη που συσσωρεύτηκε στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης, με τόσο ψέμα και δούλεμα από τα κατεστημένα τρωκτικά της διεφθαρμένης εξουσίας, ήταν επόμενο να φτάσουμε στην απόλυτη κοινωνική αγανάκτηση. Η πρώτη εμφάνιση της «αλλόκοτης κραυγής» ήταν η Χρυσή Αυγή και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια μικρή αναλαμπή του Κουβέλη δεν ήταν ικανή να ικανοποιήσει το «πλήθος» γιατί δεν είχε στοιχεία ακτιβισμού και αγένειας.

Η πολιτική διαμαρτυρία, όμως, του ΣΥΡΙΖΑ δεν εστίασε τόσο στην εγχώρια ελίτ των συμφερόντων, που είχε και τη βασική ευθύνη. Στοχοποίησε, κυρίως, την ευρωπαϊκή νομενκλατούρα, που γνώριζε βέβαια τα πάντα και ως εκ τούτου είναι συνένοχη για την κατάντια της χώρας. Έτσι, λοιπόν, οργανώθηκε μια τεράστια, ανοιχτή σε κάθε «πικραμένο», αλάνα αντιμνημονιακού ακτιβισμού, με στόχο την εκτόνωση του κάθε αδικημένου.

Ήταν, όμως, τόση η ορμή και η δυναμική της πολιτικής αγένειας, που συνεχίζεται από επικίνδυνη κεκτημένη ταχύτητα και μετά την ανάληψη της εξουσίας. Η Ζωή δίνει τα ρέστα της στη Βουλή, μοιράζοντας υπογλώσσια στους πάντες. Ο Στρατούλης συνεχίζει να συντηρεί αυτό το μοβόρικο βλέμμα, αμυνόμενος των «πατρώων συντάξεων», ο Λαφαζάνης ανακαλεί άδειες και ο Τσίπρας εκφωνεί τους ίδιους ακριβώς λόγους που του είχαν γράψει και πριν τις εκλογές. Τελευταίος και εντυπωσιακότερος όλων ο «εκλεπτυσμένα αγενής» Γιάνης που ρίχνει «πολύχρωμες κροτίδες» life style στους ξενέρωτους και καταπιεστικά συντηρητικούς δανειστές μας.

Είναι απίστευτο το θέαμα να παρακολουθείς την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να αποθεώνει τον αρχηγό του, κάθε φορά που πετάει κορώνες ακτιβιστικής αγένειας εναντίον των Ευρωπαίων αντιπάλων. Να βλέπεις τους αντισυμβατικούς (ύφος και ντύσιμο) και θυμωμένους βουλευτές της συμπολίτευσης να εγείρονται από ενθουσιασμό παγωνιού, δίπλα στα συνοφρυωμένα καλοντυμένα «κοράκια» των παλαιών κομμάτων. Είναι πραγματικά δύσκολο να καταλάβεις ποιος είναι στην κυβέρνηση και ποιος κάνει αντιπολίτευση.

Ε, δεν νομίζω, όμως, ότι μπορεί να κυβερνηθεί μια χώρα μόνο με αντιμνημονιακή αγένεια. Μόνο με κορώνες, εθνικολαϊκισμό και μίσος. Με αντιεξουσιαστικά συνθήματα, ημικατάληπτο λόγο, υπαινικτικό ύφος, επαναλήψεις και κράξιμο. Όλα αυτά είναι υστερικά «εφηβικά» σύνδρομα αγανάκτησης απέναντι στις «ομάδες» που αδίκησαν την ελληνική κοινωνία. Τώρα, ήρθε η ώρα της συντεταγμένης προσπάθειας με όπλο την εξουσία και τη δύναμη της επιβολής ενός κράτους δικαίου.

Τώρα διοικείς, δεν διαμαρτύρεσαι. Και για να διοικήσεις δεν μπορείς να έχεις στη ρητορική σου την αγένεια και την ολοκληρωτική συμπεριφορά. Δεν μπορείς να τινάζεις στον αέρα τη συναινετική στάση της Βουλής στο πρώτο νομοσχέδιο που φέρνεις να ψηφιστεί. Δεν γίνεται πριν πας να μιλήσεις με τους εταίρους, να τους βρίζεις για να σε χειροκροτήσουν οι βουλευτές σου και να το δείξει η τηλεόραση.

Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία κάνει υπομονή πότε θα ενηλικιωθεί ο «έφηβος» παθιασμένος ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι τώρα, του δικαιολογεί τις «κακές παρέες», τις φυσιολογικές κρίσεις νεότητας, την οργή, τους «εφήμερους έρωτες» και το φαντεζί στιλάκι της πρόκλησης. Ακόμα και την παραβατική συμπεριφορά. Δεν θα το κάνει όμως για πάντα.

Η χώρα είναι στα όρια του γκρεμού. Δεν έχει περιθώρια για άλλες ασκήσεις «αριστερισμού» και πολιτικού bullying. Αρκετά τιμωρήσατε με λεκτική βία τον κουτοπόνηρο «χοντρούλη» της τάξης. Δεν είναι αποδεκτή πια η τακτική σας. Τώρα, ήρθε η ώρα να ανοίξετε και κανένα βιβλίο και να διοικήσετε, παίρνοντας αποφάσεις. Να γίνετε λίγο πιο ευγενείς με τον αγαπημένο σας «λαό», αν πραγματικά τον νοιάζεστε, όσο λέτε...