Σας έγραψα προχθές ότι αυτές τις μέρες που βρέθηκα στο Λονδίνο ήμουν κάπως τυχερός γιατί έπεσα πάνω στην...παρουσίαση του Μήτρογλου από τη Φούλαμ. Η τύχη όμως μου χαμογέλασε ξανά καθώς χθες το απόγευμα παρακολούθησα από κοντά την ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου στο LSE.
Δεν γνώριζα ότι αυτές τις μέρες θα βρίσκεται στην πρωτεύουσα της Βρετανίας και ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας αλλά αυτό από ότι φάνηκε το γνώριζαν πολύ περισσότεροι από μένα καθώς η αίθουσα ήταν κατάμεστη και τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί εδώ και περίπου μια εβδομάδα.
Η εκδήλωση είχε φυσικά θέμα την Ευρώπη και διοργανώθηκε στη μνήμη της συζύγου του Amartya Sen, ενός εμβληματικού νομπελίστα οικονομολόγου που αν και έχει ήδη συμπληρώσει το 80ο έτος της ηλικίας του παραμένει κάτι περισσότερο από ενεργός στα ακαδημαϊκά και δημόσια πράγματα.
Η ομιλία του πρώην πρωθυπουργού η οποία και κάλυψε το πρώτο μισό της εκδήλωσης ήταν ιδιαίτερα προσεγμένη με έντονα βιωματικά χαρακτηριστικά. Ο Γιώργος Παπανδρέου προσέγγισε την
ευρωπαϊκή ενοποίηση κι από τη σκοπιά του πολίτη του κόσμου που έχει ζήσει την εξέλιξη της αλλά και από τη σκοπιά του ιστορικού πρωθυπουργού που χρειάστηκε να πείσει το 2010 τους πάντες ότι αν πέσει η Ελλάδα, πέφτει ολόκληρη η Ευρωζώνη, θολώνει το όραμα της ευρωπαϊκής συνύπαρξης.
Σε αντίθεση ενδεχομένως με αυτό που κανείς θα περίμενε, ο πρώην πρωθυπουργός δεν επέλεξε να εξηγήσει στο διεθνές ακροατήριο του τις καταστροφικές ευθύνες των εγχώριων πολιτικών δυνάμεων που τον πολέμησαν αλλά προτίμησε να κάνει μια έναρθρη κριτική στην Τρόικα αλλά και στην αδυναμία της Γερμανίας να συνθέσει δυνάμεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Χώρο στην τοποθέτηση του δεν θα μπορούσε να μην καταλάβει φυσικά και το δημοψήφισμα, το οποίο, όπως ο ίδιος είπε, δεν βρήκε και τόσο αντίθετη την Άγκελα Μέρκελ, παρά τα όσα εκείνη έδειξε δημόσια.
Στο δεύτερο κομμάτι της εκδήλωσης, ο πρώην πρωθυπουργός απάντησε σε αρκετές ερωτήσεις φοιτητών και νέων εργαζόμενων από την Ελλάδα αλλά και από ολόκληρο τον κόσμο. Δεν θέλω να σταθώ τόσο στην ουσία των απαντήσεων του αλλά θέλω απλώς να διαπιστώσω ότι εγώ στο κομμάτι αυτό είδα έναν Παπανδρέου εντελώς διαφορετικό από αυτόν που τα ελληνικά ΜΜΕ τόσα χρόνια προσπαθούν να μας παρουσιάσουν. Είδα έναν άνθρωπο χαλαρό, ήρεμο, να κάνει αστειάκια και να απολαμβάνει τη συζήτηση χωρίς να φοβάται καμία ερώτηση. Ίσως γιατί στο κοινό δεν έβλεπε αδηφάγα μάτια κίτρινων δημοσιογράφων και «αγανακτισμένων» πολιτών που η μόδα τους έκανε εισαγγελείς.
Προσωπικά, συμφωνώ στα περισσότερα από όσα είπε ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας, όπως κι αρκετοί ακόμα και φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν πολλοί οι οποίοι θα διαφωνούν. Υγιές και ανθρώπινο. Ελάτε όμως να συμφωνήσουμε σε ένα κοινό μέσο όρος ζήλιας.
Δεν ζηλεύετε που μόνο κάπου μακριά από την Ελλάδα μπορεί να γίνει μια τέτοια πολιτισμένη συζήτηση; Δεν λυπάστε που στα ελληνικά πανεπιστήμια δεν μπορεί να μιλήσει σχεδόν κανένας Έλληνας πολιτικός; Δεν νιώθετε ότι είναι κάπως κατάντια που το πιο κοντινό ελληνικό αντίστοιχο μιας τέτοιας εκδήλωσης είναι οι εκπομπές επίλεκτου κιτς κοινού του Νίκου Χατζηνικολάου;
Τέλος, νιώθω την ανάγκη να σημειώσω και κάτι ακόμα. Είτε κανείς συμφωνεί είτε διαφωνεί με τον Γιώργο Παπανδρέου, οφείλει να του αναγνωρίσει ότι αυτή τη στιγμή -αλλά και διαχρονικά- είναι μάλλον ο μόνος Έλληνας πολιτικός ο οποίος μπορεί να σταθεί σε μια τέτοια εκδήλωση, ο μόνος που μπορεί να είναι ο κεντρικός ομιλητής σε μια εκδήλωση για την Ευρώπη σε ένα φημισμένο πανεπιστήμιο, μπορεί να σταθεί στο πάνελ οποιουδήποτε ξένου καναλιού.
Ακόμα κι αν κάποιος έχει αποφασίσει ότι ο Παπανδρέου είναι πολιτικά «αντίπαλος» του, ας απαιτήσει τουλάχιστον μια αντίστοιχη ποιότητα από αυτούς που στηρίζει, ας μάθει να διεκδικεί για την Ελλάδα πολιτικούς ηγέτες που να μπορούν να επικοινωνούν ισότιμα κι όχι κομπλεξικά με τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο.
http://www.parapolitiki.com/
No comments:
Post a Comment