ΞΕΝΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

ΑΝΤΙΠΟΔΑ, δημοσίευσε -αν μπορείς και θέλεις- τις παρακάτω σκέψεις μου, ώστε να τις μοιρασθώ με κάποιους από τους αναγνώστες σου και ίσως όλοι μαζί βοηθήσουμε για μια καλύτερη ηγεσία της κοινωνίας μας.

Τις ευχαριστίες μου εκ των προτέρων.  

 Ηγέτης ή …ηγετίσκος;

Επειδή ο λαός εξακολουθεί να τροφοδοτείται με χιμαιρικές ελπίδες… Υποθηκεύτηκε έτσι ασύνετα το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας, της παροικίας. Η παράκρουση των δήθεν ηγετών των τελευταίων χρόνων, που έμαθαν την τέχνη τους ευκαιριακά διοικώντας τους οργανισμούς, χωρίς καμία προηγουμένως επαγγελματική υπόσταση και εμπειρία σε παρόμοιες θέσεις, ξεπερνά κάθε μεταφυσική προχειρότητα. Και εκτίθεται ο εν πολλοίς αφελής λαός στο ιστορικό κακό που ελλοχεύει.

Και μόνο ένας ηγέτης με κύρος  και συμπαγή προσωπικότητα μπορεί πλέον να προωθήσει τα  συμφέροντά του. Ένας ηγέτης που θα κτυπάει το χέρι του στο τραπέζι της  διαπραγμάτευσης για τα ζητήματα που μας ταλαιπωρούν, για να καταπείσει τους συνομιλητές του. Και δεν θα χρησιμοποιεί αυτό το χέρι του για να υπογράφει συμφωνίες της ντροπής υπό το κράτος δήθεν της αδιέξοδης κατάστασης, με οποιονδήποτε άρχοντα ή εξουσιαστή ώστε να οδηγoύνται οι οργανισμοί ( όπως π.χ. η Κοινότητα) στην ταπείνωση και στην εξαθλίωση.

Ένας πραγματικός ηγέτης που θα αδράξει από τα κέρατα τον  ελληνικό ταύρο και θα επιχειρήσει  να τον δαμάσει. Και τιθασευμένο  και εξημερωμένο να τον παραδώσει  στον μέλλοντα χρόνο. Ένας ηγέτης που  το όραμά του δεν χαρτογραφείται σε μια αμετάβλητη κλίμακα, χωρίς  προσαρμογές και αναμορφώσεις. Απεναντίας, η δομή και το εύρος του να επιβάλουν περιφερειακές αλλαγές για να μην πλαστικοποιηθεί και μετατραπεί σε μουσειακό κτέρισμα. Γιατί ο ελληνισμός δεν είναι θέμα της πλάκας και του δεν βαριέσαι όπως αφέθηκε τόσα χρόνια.

Ενας ηγέτης με εντιμότητα, με αγέρωχο ανάστημα, και διπλωματική ευελιξία, ο οποίος θα διαμόρφωνε ένα είδος πολυδιάστατης διεκδίκησης ελληνικών θέσεων στην παγκόσμια σκακιέρα των ιδεολογικών διαφορών . Και δεν θα δίσταζε να αφήνει τα δάκρυα του να κυλούν, όχι μονάχα για τον άνθρωπο, αλλά για τον Ελληνα!

Ενας ηγέτης με έρμα ευθύνης που να μπορεί να μετατρέψει τη μονοφωνία της αρχής του ενός ανδρός σε πολυφωνία κοινωνικής χορωδίας και να ανακαινίσει το ερείπιο πλέον της ''κλίκας των ολίγων'' σε λαϊκό απολαυστήριο και να μεταμορφώσει το τίποτα σε ωραίο….

Ενας ηγέτης κρεμασμένος  μπροστά στα μάτια του λαού, καθόλου μεγαλόστομος και ελπιδοπώλης, ικανός να διακόψει τις παραστάσεις των γελωτοποιών διοικούντων που από ανάγκη κατέχουν κάποιες θέσεις και πολλές φορές, χωρίς ίχνος ηθικής, τις έχουν ξεφτιλίσει, δημιουργώντας χρέη και δυσμενή θέση απο την αναξιοπιστία και την αφαιρεγγυότητα,  καθιστώντας ιστορικούς οργανισμούς σε φτωχό και μίζερο συγγενή

Εναν τέτοιο ηγέτη χρειάζεται ο ελληνισμός της διασποράς είτε είναι για την  κοινότητα είτε για οποιονδήποτε οργανισμό, με τη Ρωμιοσύνη να κάθεται στο πρόσωπό του, χωρίς όμως την έκφραση του ραγιά και του εθελόδουλου, έτοιμος να προσφέρει τα πάντα, χωρίς να συγκριθεί με εκείνους που ανήκουν στην κατηγορία των μικρών μεγεθών…

Και μη διερωτάστε που θα βρεθεί ένας τέτοιος ηγέτης… Όσο ο καθένας θα νοιάζεται μόνο για την προσωπική του καταξίωση, μέσω των καταθέσεών του και την αύξηση των ακινήτων του, αναδεικνύοντας όσο πιο ηχηρά γίνεται το ΕΓΩ του, χωρίς να συμπορεύεται με τις καλές ιδέες των άλλων, δεν θα μπορέσει να αναγνωρίσει έναν τέτοιο ηγέτη, όπου κι αν αυτός βρίσκεται, σε όποιο επίπεδο της κοινωνικής ζωής. Ακόμη κι αν στέκεται δίπλα του συνωστισμένος στο μετρό ή  στο λεωφορείο.

Ηγέτης σημαίνει... Αρχηγός, ο οποίος ξέρει να χαράζει πορείες  ανωτερότητας, ξέρει να καθοδηγεί  σωστά και επιδιώκει μόνο το κοινό  συμφέρον και όχι την προσωπική του προβολή μέσω αξιώματος.

Αυτή την ηγετική φυσιογνωμία έχουμε άμεση ανάγκη, όπως όλες οι ηγετικές προσωπικότητες ιστορικά, δεν διαπλέκονται με τα όποια συμφέροντα, δεν παροικούν στην αποχαυνωμένη κοινωνία των δολοπλόκων, δήθεν παραγωγών-παραγώντων και δεν συνευρίσκονται με τη “χλιδάτη” και καλά κοινωνία των ''προέδρων''. Ούτε κάνουν υπόγειες διαδρομές προφασιζόμενοι το καλό του συνόλου… Τη μόνη “υπόγεια διαδρομή” που επιλέγουν, είναι αυτή του μετρό!...

Διαφορετικά κάθονται στο  σπίτι τους και απολαμβάνουν ...σοκολατάκια.