ΞΕΝΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

ΨΙΛΑ....ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Αν η κοινωνία της παροικίας και όχι μόνο, ανασηκώσει τον καθωσπρεπισμό της, διώξει ανασφάλειες και φοβίες και αφήσει ακάλυπτες τις δημιουργικές ιδέες που βασίζονται κυρίως στην ηθική, θα φτάσει μ’ αυτόν τον τρόπο στην αιώρηση του σύγχρονου Ελληνα, που νομίζει τάχατες ότι πατάει στα σίγουρα, ενώ τον τρώει κατάβαθα όχι η απιστία, αλλά η έλλειψη του αντικειμένου της κάθε πίστης. Κι αυτή η συνειδητοποίηση είναι μια καλή αρχή για την όποια ανατροπή. Η συνειδητοποίηση όμως ως έννοια σημαίνει απλά νούς και ηθική. Να κάτσεις δηλαδή να προβληματιστείς και να καταλάβεις την έκβαση του γεγονότος .

Η συνειδητοποίηση λοιπόν ότι η ισοπέδωση και η κατεδάφιση, που συνοδεύονται με ίση αδιαφορία, παραμένουν ποσά “ευθέως ανάλογα” πάντα. Υπάρχουν μάλιστα χρονικές περίοδοι, που το ποσόν της αδιαφορίας ξεπερνάει την αναλογία του όγκου της ισοπέδωσης θεσμών και ιδεών. Τότε η ανισότητα μεγαλώνει μέσα μας και μας συντρίβει ανεπανόρθωτα ως κοινωνία και ως Ελληνισμό. Το μόνο αντίδοτο που κρατάμε και σ’ αυτή τη συντριβή, είναι πάλι η ισόποση αδιαφορία μας για μας πια προσωπικά. Από τον ανέλεο κόσμο, περνάμε στον ανέλεο εαυτό μας… Και εδώ αναδεικνύεται σε απόλυτο μέγεθος η ισοπέδωση του εσωτερικού κόσμου η έλλειψη της ηθικής και η απώλεια του προσανατολισμού.

Η έλλειψη παιδείας και γνώσης δεν σημαίνει οτι δεν υπάρχει ήθος και ηθική. Τουναντίον δε, τα

παραδείγματα αγράμματων ηρώων στο πέρασμα των αιώνων καταγράφονται με τον πλέον

εκθαμβωτικό τρόπο, χαρίζοντας σε μας τους σύγχρονους Έλληνες την ελευθερία της σκέψης και της δράσης. Μιάς δράσης όμως ξένης με τον προσανατολισμό του ελληνισμού, ξένης με το κοινωνικό σύνολο, πολύ οικίας δε με το ατομικό συμφέρον. Το σημερινό γίγνεσθαι απεικονίζει απροκάλυπτα αυτό το κοινωνικό κατρακύλισμα.

Ίσως κάποια στιγμή το ζωώδες ξυπνήσει το αδιάφορο πνεύμα, γιατί ως λαός έχουμε πνεύμα

όσο και αν αυτεπάγγελτοι γυρολόγοι της σωτηρίας του λαού έκαναν την μηδενισμένη πλέον

αναγκαιότητα για άρτον και θεάματα, είδος υπεραξίας. Πιο αναγκαίος είναι ο προσδιορισμός της

χαμένης ταυτότητας, οι ενωτικές δράσεις και η συμπαγής εξέλιξη και ανάπτυξη ως σύνολο, παρά το προσωπικό συμφέρον μόνο και η προσωπική καταξίωση .Γιατί έτσι διαπιστώνεις κάποια στιγμή την απώλεια του στόχου περιπλανώμενος στην έρημο της πολυπολιτισμικότητας χωρίς πυξίδα.

Χρειάζεται ίσως ο ήχος του καταρράχτη που χύνεται και καθαρίζει την χρυσωμένη κοπριά, να

ξυπνήσει συνειδήσεις όσες υπάρχουν, αν υπάρχουν, καταργώντας ταυτόχρονα και το μύθο, με το

μύθο. Στο βάθος της καρδιάς του λαού μας υπάρχει μια μικρή χαραμάδα που αφήνει λίγο φώς. Ποιός άραγε θα είναι αυτός, με τις αλώβητες ηθικές αρχές που θα αναγκάσει την ρωγμή να γίνει απέραντο παράθυρο για να χυθεί ο ήλιος της αδελφοσύνης, το φώς της συμπόρευσης και της συμπόνιας και η λάμψη της αλληλοβοήθειας της πραγματικής και οχι της εκμετάλευσης;

Αυτός που πρώτος θα συνειδητοποιήσει τι είναι.

ΥΓ1.Οι παραπάνω σκέψεις είναι η απάντηση στο σχόλιο του Μακεδνού για προηγούμενο άρθρο

περί ηγεσίας. Υπάρχουν στοιχεία και στα δύο κείμενα που μπορούν να βοηθήσουν και γι’ αυτό

γράφτηκαν. Τώρα αν θίγουν κάποιους τότε υπάρχει πρόβλημα. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός