Μερικά ...σεντόνια με τον τραχανά του κυρ Χρήστου.!!!

 Συνεχίζει να απλώνει …τραχανά,  πάνω στα μακροσκελή σεντόνια του, ο κ. Μανίκης, και εξακολουθεί να μπερδεύει το ποίμνιο ταΐζοντάς το «ενημέρωση» -τραχανά-  ...ποιότητας.!!!

Ο εκδότης του «Ελληνοκαναδικού Βήματος» του Μόντρεαλ, έχοντας συνηθίσει να τρέχει ξοπίσω από τον Σωτήριο και τους ιερατικώς προϊσταμένουν των Ναών του Μόντρεαλ, για κάποιο ξεροκόματα, έμαθε άριστα τη μέθοδο της ανακατοσούρας και της «αποβλάκωσης» ό,σου και ό,ποιου λαού περνάει από το χέρι του, συνεχίζει τα μακροσκελέστατα άρθρα του, διανθίζοντάς τα με όλα τα …άνθη που διαθέτει ο μαχτσές τους.  Κόβει και ράβει στα δικά του …μέτρα, ό,τι βγεί και βρει μπροστά του, όποιων εποχών και όποιων εκκλησιαστικών ή κοινοτικών κειμένων, αρκεί το περιεχόμενο του …πονήματός του, να γεμίζει τις σελίδες και να δείχνει όση περισσότερη σοβαροφάνεια, στους αναγνώστες του, μπορεί.!!

Έτσι, λοιπόν, και για τους γνωστούς λόγους μας, ότι θέλουμε να είστε όλοι, οι λίγοι δικοί μας αναγνώστες, ενημερωμένοι για το περιεχόμενο των γραπτών του, πριν σας καταθέσουμε την δική μας ταπεινή άποψη, σας παρουσιάζουμε το …τελευταίο «σεντώνι» που είδε το φως της δημοσιότητας, διαβάστε το - ό,σοι έχετε τα …κότσια – και ύστερα ρίξτε μια ματιά και στον αντίλογο ο οποίος σας φανεί, ίσως, χρήσημος…

Και τώρα …ξεδιπλώνουν τα σεντόνια του:

«Tί τέλος πάντων είναι των Ελλήνων οι Κοινότητες στο εξωτερικό;»

«Πώς φτάσαμε στα σημερινά αδιέξοδα;» και «πού πήγαν τα χρήματα;»

 12ον Χωρίς να το καταλάβω προσπαθώντας να απαντήσω στα ερωτήματα «Tί τέλος πάντων είναι των Ελλήνων οι Κοινότητες στο εξωτερικό;» «Πώς φτάσαμε στα σημερινά αδιέξοδα;» και «πού πήγαν τα χρήματα;» χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα αντιμέτωπος με την πρόκληση να γράψω και μέρος της ιστορίας της Κοινότητός μας. Και μάλιστα κατά συγκυρία, δυσάρεστη δυστυχώς συγκυρία, βρέθηκα αντιμέτωπος με την πρόκληση να επεκτείνω την ιστορική μου έρευνα και στην ΕΚΤ (Ελληνική Κοινότητα του Τορόντο). Γιατί δυστυχώς, ακόμα και από τα ελάχιστα εκ των πολλών στοιχείων που μέχρι τώρα έχω παρουσιάσει, φαίνεται καθαρά ότι οι κατά καιρούς μεταπολεμικές διοικήσεις των δύο Κοινοτήτων, εν πολλοίς έχουν μια παρόμοια διαδρομή. Αυτή μεταξύ των άλλων συνίσταται στο ότι, παρ’ ότι κληρονόμησαν αξιόλογη προίκα από τους προπολεμικούς μετανάστες, νομοτελειακά και σαν να ήταν έτοιμες από καιρό, βρέθηκαν στα πρόθυρα οικονομικής χρεοκοπίας και μάλιστα προκειμένου να την αποφύγουν, έφτασαν στο σημείο ως σωσίβια λέμβο να προωθούν πώληση ακίνητης τους περιουσίας.

Το αξιοπρόσεκτο είναι ότι κατά μία περίεργη σύμπτωση, πάλι περίεργη σύμπτωση, σχεδόν όλες οι διοικήσεις και των δύο Κοινοτήτων επί μακρόν βρέθηκαν σε μετωπική σύγκρουση με την «Εκκλησία» που για πολλούς η λέξη/θεσμός «Εκκλησία» είναι ταυτισμένη με τον σημερινό Αρχιεπίσκοπο κ.κ. Σωτήριο. Αυτός λόγω μη μετάθεσής του, αλλά και λόγω μακροζωΐας του, επί χρόνια κατά την διάρκεια της ανέλιξής του στο σημερινό του αξίωμα, αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί το κόκκινο πανί γι’ αυτές. Αρκεί και μόνο μια ματιά στις παροικιακές εφημερίδες και αυτά θα τα διαπιστώσει κανείς πολύ εύκολα.

Πολλοί, εκ των επικριτών του, είτε από άγνοια, είτε από σκοπιμότητα, όμως ολοφάνερα λανθασμένα, έχουν συνταυτίσει και προσωποποιήσει τον θεσμό «Εκκλησία,» «Εκκλησία του Χριστού» σωστότερα με το πρόσωπο του κ.κ. Σωτηρίου. Ετσι η όλη αντιπαράθεση περιπλέκεται «πολυμερώς και πολυτρόπως.»

Μάλιστα συχνά οι επιθέσεις κατά του προσώπου του κ.κ. Σωτηρίου στρέφονταν και κατά του πλήρως συνταυτισμένου με αυτόν θεσμού της «Εκκλησίας του Χριστού.» Ετσι που οι ύβρεις που δεχόταν, και δυστυχώς εξακολουθεί να δέχεται, είτε κατ’ευθείαν από εκείνους που διοικούσαν τις Κοινότητες, είτε από τους ανθρώπους τους, (νυν τύπου Αντίποδα στο Τορόντο), ήταν και είναι παντελώς ανεπίτρεπτες και απαράδεκτες, ακόμα και αν εκφράζονταν για το πιο ανυπόληπτο της οικουμένης πρόσωπο. Το περίεργο είναι ότι συχνά αυτοί οι βωμολόχοι υβριστές, που παριστάνουν τον θεματοφύλακα του θεσμού «Κοινότητα» το κάνουν με την ανοχή, αν όχι και με τα «εύγε» και το «χαρτζιλίκωμα» των υπευθύνων των Κοινοτήτων. Αυτό φαίνεται καθαρά από το γεγονός ότι οι διοικούντες τις Κοινότητες, δεν ενοχλούνται ούτε από τους εμετικούς χαρακτηρισμούς εναντίον του προσωποιημένου με τον κ.κ. Σωτήριο θεσμού της Εκκλησίας, αλλά ούτε και εναντίον όσων τολμούν να εκφράσουν μία αντίθετη από τη δική τους άποψη, που «συμπτωματικά» και πάλι, είναι εν πολλοίς σύμφωνη με την άποψη των διοικούντων, οι οποίοι για λόγους «καθωσπρεπισμού» και ευγένειας δεν μπορούν να εκφράσουν.

Δηλαδή έχουμε το φαινόμενο των συγκοινωνούντων δοχείων. Για να επιβεβαιωθούν αυτά που έγραψα, αρκεί έστω και μόνο μια διαχρονική ματιά σε διάφορες παροικιακές εφημερίδες, αφού είναι γνωστό ότι «τα γραπτά μένουν.»

Όμως ίσως αναρωτηθεί κανείς προς τι αυτός ο πρόλογος και πόσο σχετίζονται με την άποψη που έγραψα και στην οποία θέλω να δώσω ιδιαίτερη έμφαση στο, «σχεδόν όλες οι διοικήσεις και των δύο Κοινοτήτων επί μακρόν βρέθηκαν σε μετωπική σύγκρουση με τον σημερινό Αρχιεπίσκοπο κ.κ. Σωτήριο;»

Τί είναι «Εκκλησία του Χριστού;»

Επιτρέψτε μου ως τόσο να διευκρινίσω το τί εστί ο όρος «Εκκλησία» που φυσικά και δεν έχει καμία σχέση με οποιοδήποτε πρόσωπο, ασχέτως του αξιώματος που κατέχουν στην λειτουργική δομή της «Εκκλησίας του Χριστού».

Ετσι απλά: «Εκκλησία είναι το σύνολο των πιστών.» Δηλαδή και οι κληρικοί και οι λαϊκοί. Κατ’ επέκταση και πιο απλοποιημένα, σύμφωνα με τον ορισμό που δίνει σε άρθρο του ο Αρχιμ. Κων/νος Σιαράπης:

 

«Η Εκκλησία είναι το ζωντανό και πραγματικό σώμα του Χριστού, με κεφαλή τον ίδιο το Χριστό. Είναι η κοινωνία των πιστών. Είναι οι τελώνες και οι άγιοι, οι φαρισαίοι και οι μάρτυρες, οι πόρνες και οι όσιοι, οι ευσεβείς και οι αδιάφοροι. Όλοι αποτελούμε μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, όχι επειδή συνεισφέρουμε οικονομικά, αλλά επειδή με το Βάπτισμά μας είμαστε γραμμένοι στα βιβλία του Ουρανού….

»Η Εκκλησία στη σημερινή εποχή είναι κτιριακά ανεπτυγμένη, αλλά πνευματικά αδυνατισμένη. Έχουμε αρκετούς Ναούς που είναι πραγματικά στολίδια. Εχουμε όμως χριστιανούς που είναι αναστημένα θαύματα; Χριστιανούς, όχι μόνο του Ναού, αλλά χριστιανούς του Χριστού;

Από το σπόρο ξεπετάγεται η ζωή, όχι από τά κλαριά και τα φύλλα. Ο Χριστιανισμός είναι σπερματική δύναμη και σοφία. Είναι η γνώση, η αγάπη, η ανθρωπιά και η διακονία «υπέρ της του κόσμου ζωής».

(Βλέπετε ολόκληρο το άρθρο αυτό  στην σελίδα 35 του σημερινού Φύλλου).

Είμαι βέβαιος ότι πολλοί εκ των όσων έχουν υπηρετήσει και υπηρετούν τις Κοινότητες, ξέρουν τι πραγματικά εστί ο όρος «Εκκλησία του Χριστού». Όμως σκόπιμα, ή για αλλότριους σκοπούς, αφήνουν να καλλιεργείται η ιδέα ότι «Εκκλησία του Χριστού» είναι ο Αρχιεπίσκοπός Σωτήριος, (ή οποιοσδήποτε άλλος μία ημέρα τον αντικαταστήσει), καθώς και γενικά κάθε κληρικός. Ως εκ τούτου οι φανεροί εχθροί της «Εκκλησίας του Χριστού» καθώς και οι καμουφλαρισμένοι εχθροί της, κτυπώντας τον κ.κ. Σωτήριο κτυπούν τον θεσμό «Εκκλησία του Χριστού,» που ευκαίρως ακαίρως τα συνταυτίζουν και με πολλούς άλλους απαξιωτικούς χρακτηρισμούς όπως «Εκκλησία-Ιεροκρατία», «παπαδοκρατία», «σκοτεινή Ιεροκρατία».. κ.α.

Τί είναι οι «Δημοκρατικές Κοινότητες;»

Σε αντίθεση με αυτόν τον κατ’ αυτούς απαρχαιωμένο και μεσαιωνικής προέλευσης θεσμό της «Εκκλησίας-Ιεροκρατίας», έχουν θεσπίσει τον απαστράπτοντα θεσμό «Δημοκρατική Κοινότητα» η οποία μάλιστα πρέπει τουλάχιστον στα χαρτιά να διοικείται, από τους αντιπροσώπους του λαού - αφέντη. Σε αυτήν την «Δημοκρατική Κοινότητα», πάντα θεωρητικά, πρέπει να υπάρχει απόλυτη διαφάνεια, αφού έχουν θεσπιστεί Εσωτερικοί Κανονισμοί, εφαρμόζονται με θρησκευτική ευλάβεια οι δημοκρατικές διαδικασίες ακόμα και «στην τελευταία τους έκδοση τα Robert's Rules of Orders» και ο λαός μέσω των Γενικών Συνελεύσεων και των Εξελεγκτικών τους Επιτροπών, που πρέπει να λειτουργούν απρόσκοπτα, ελέγχει τις κατά καιρούς Διοικήσεις. Επί πλέον αυτές τις Διοικήσεις, αν δεν μας αρέσουν μέσω των εκλογικών διαδικασιών τις καταψηφίζουμε και εκλέγουμε τα άτομα που εμπιστευόμαστε αφού αυτά προέρχονται από εμάς και υπηρετούν εμάς.

Οπωσδήποτε αυτή πρέπει να είναι η δομή των «Δημοκρατικών Κοινοτήτων» και τα άτομα που κατά καιρούς εθελοντικά επανδρώνουν τα Δ.Σ. των «Δημοκρατικών Κοινοτήτων» προέρχονται από τον Λαό. ‘Ομως και οι Κληρικοί μας, ασχέτως βαθμού δεν προέρχονται από εμάς τον Λαό; Ή μήπως στον επί 20 και πλέον αιώνων θεσμό των κληρικών μας, των κληρικών μας όλων των βαθμίδων, δημιουργήθηκαν κάστες, ή κάπου έγραφε ότι για να γίνει κάποιος κληρικός και κυρίως ανώτερος κληρικός, πρέπει να κατάγεται από πλούσια οικογένεια; Τουναντίον θα έλεγα ότι διαχρονικά σχεδόν όλοι οι κληρικοί μας, μηδέ των Πατριαρχών και των Αρχιεπισκόπων εξαιρουμένων, προέχονται από αυτό που λέμε «λαϊκές οικογένειες.»

Και σε τελική ανάλυση. Γιατί κάποιος απλός απόδημος, που το έφεραν οι καταστάσεις να μεταναστεύσει στο εξωτερικό, να εμπιστεύεται περισσότερο τον συμπάροικο που ως λαϊκός εκλέγεται να διοικήσει εθελοντικά μια «Δημοκρατική Κοινότητα», από έναν κληρικό που έχει την ίδια καταγωγή, αλλά από κάποιο παρεμφερές πνευματικό μετερίζι αποφασίζει να τον υπηρετήσει μέσω του θεσμού της Εκκλησίας του Χριστού»;

Προς τί η σύγκρουση; Προς τί «δύο πλευρές;»

Θεωρητικά οι δύο θεσμοί «Εκκλησία του Χριστού» και «Δημοκρατικές Κοινότητες» αποσκοπούν στην υπηρεσία των μελών τους που συμπίπτει να είναι τα ίδια, αφού απαραίτητη προϋπόθεση για να γραφτούν μέλη στα κατάστιχά τους, είναι οπωσδήποτε το να είναι βαπτισμένοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Σε αντίθετη περίπτωση, δεν γίνονται μέλη ούτε στην «Εκκλησία του Χριστού,» ούτε στις «Δημοκρατικές μας Κοινότητες» (τουλάχιστον αυτής του Μοντρεάλ).

Το ερώτημα γίνεται πιο περίπλοκο από τη στιγμή, που θα πρέπει να σκεφτεί κανείς ότι οι κληρικοί που υπηρετούν την «Εκκλησία του Χριστού» θα πρέπει να είναι «πέραν πάσης αμφιβολίας έντιμοι διαχειριστές των κοινοτικών χρημάτων» που περνούν από τα χέρια τους, όπως «έντιμοι και πέραν πάσης αμφιβολίας έντιμοι διαχειριστές των κοινοτικών χρημάτων που περνούν από τα χέρια τους» θα πρέπει να είναι και οι εθελοντικά διοικούντες τις «Δημοκρατικές μας Κοινότητες.»

Μετά από όλα αυτά αναρωτιέται κανείς πως οι εκπρόσωποι δύο θεσμών που δημιουργήθηκαν για να υπηρετούν τα ίδια άτομα, βρήκαν τρόπο να ερίζουν, να συγκρούονται μεταξύ τους και μάλιστα ουκ ολίγες φορές να πηγαίνουν και στα δικαστήρια, έτσι ώστε με χρήματα εκείνων που υπηρετούν, να λύσουν τις μεταξύ τους διαφορές;

Επ’ αυτού του θέματος, θεωρώ σκόπιμο να αναφέρω ότι ένα παρεμφερές πρόβλημα, πρόβλημα διαχωρισμού αρμοδιοτήτων, δημιουργήθηκε και μεταξύ των πρώτων χριστιανών. Ναι των πρώτων Χριστιανών στα Ιεροσόλυμα. Βέβαια πολλοί, που αγνοούν τα της Αγίας Γραφής μπορεί διαβάζοντας αυτά και να μειδιούν, αλλά αν έκαναν τον κόπο να διαβάσουν το Αποστολικό ανάγνωσμα που διαβάζεται κάθε Κυριακή των Μυροφόρων (Πράξ. στ’ 1-7, σαν αύριο) στους Ιερούς μας Ναούς, (Βλέπετε την σελίδα 52 του σημερινού Φύλλου) θα έβλεπαν πόσο απλή είναι θα ήταν η λύση αν εκατέρωθεν υπήρχε έστω και λίγη καλή πρόθεση.

Ομως δυστυχώς, επ’ αυτών των «δύο πλευρών» που καταφέραμε να διαχωριστούμε και ανάμεσά μας κτίσαμε ένα «τείχος του Βερολίνου» ένα «τείχος ντροπής» επί χρόνια εκδηλωθήκαν μίση και πάθη και σπαταλήσαμε χρόνο, χρήμα, φαιά ουσία και μεγάλο μέρος των δυνατοτήτων μας ως ομογένεια.

Μια γεύση από το παρελθόν

Θα σταθώ μόνο σε δύο χαρακτηριστικά στοιχεία από το παρελθόν. Νομίζω σκιαγραφούν την πραγματικότητα αφού όπως θα δείτε, περιχαράκωσαν και «εξουδετέρωσαν τα επίβουλα σχέδια του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ιακώβου», από «τη εξουσία της λαϊκής κυριαρχίας του λαϊκού στοιχείου.». Θα τονίσω ότι αυτά αν και κάθε άλλο, παρά αποτελέσματα κάποιας ενδελεχούς έρευνας είναι δεν παύουν να είναι πολύ χαρακτηριστικά.

Το πρώτο προέρχεται από πρωτοσέλιδο άρθρο του Ελληνοκαναδικού Βήματος της 4ης Ιουλίου του 1969. (Από τότε που το Ε. Βήμα ήταν στα χέρια του μακαρίτη Γιώργου Παπαδάκη.)

Τότε, στην Παροικία του Μοντρεάλ, είχε ξεσπάσει μια αντιπαράθεση με τα παλαιά μέλη της Κοινότητας και τους νεομετανάστες. Αυτοί βάσει των τότε ισχυόντων Εσωτερικών Κανονισμών, μπορούσαν να γίνουν μέλη αλλά για να αποκτήσουν το δικαίωμα του «ψηφίζειν και ψηφίζεσθαι» θα έπρεπε να ήταν μέλη επί δύο χρόνια.

Για να λυθεί το θέμα είχε έρθει στο Μοντρεάλ ο τότε Αρχιεπίσκοπός Αμερικής Ιάκωβος. Ιδού πως αρχίζει το άρθρο που έφερε τον τίτλο:

«Ομογένεια και Εκκλησία

Η διάχυτη έξαψη, ο ερεθισμός, η εκρηκτική ατμόσφαιρα και αντίδραση με τας οποίας υπεδέχθη η εδώ ομογένειά μας την προπερασμένη εβδομάδα τον Αρχιεπίσκοπό μας και τα επίβουλα σχέδιά του για την εξουδετέρωση της εξουσίας και της κυριαρχίας του λαϊκού στοιχείου στην Κοινότητά μας και την υποκατάστασή τους από την ανεξέλεγκτη ιεροκρατία, εστόμωσε ολότελα και αχρήστευσε τα Αρχιερατικά σπαθιά.

Ετσι ο αγέρωχος βυζαντινός αητός καταπτοημένος με μαδημένα τα φτερά του και τσαλακωμένη την υπεροψία του, γύρισε ντροπιασμένος στη γερακοφωλιά του στην Νέα Υόρκη.»

Το άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο προέρχεται από την Ελληνική Κοινότητα του Τορόντο.

Και πάλι σύμφωνα με το βιβλίο «Οσα δεν έσβησε ο χρόνος» του Μιχάλη Μουρατίδη, σελίδα 247, ο κ. Λάζαρος Κασέκας, Πρόεδρος ενός Κοινοτικού Συνδυασμού που έφερε το όνομα «Ενωμένη Κοινότητα,»

έγραψε «με την ευκαιρία της Κληρικολαϊκής Συνέλευσης, τους Ομοιόμορφους Κανονισμούς και την αποχή της ΕΚΤ» ένα άρθρο που έφερε τον τίτλο «Αυτό που μας χωρίζει με την εκκλησιαστική ιεραρχία είναι πιο βαθύ από αυτό που μας ενώνει.» Ο κ. Κασέκας, ο οποίος σύμφωνα με το βιβλίο είχε χρηματίσει και Γραμματέας της Κοινότητας αρχίζει το άρθρο του ως ακολούθως:

«H παραπάνω ανάγνωση μου, αναφέρεται στις δυό ρίζες του Νεοελληνικού Πολιτισμού Ελληνικότητα

και Ορθοδοξία.

Πιο συγκεκριμένα αναφέρομαι στις αντιθέσεις των Ελληνικών Κοινοτήτων του Καναδά και του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου μας.

Ο μεν έμπειρος αναγνώστης εύκολα θα εντοπίσει τις δυο αντίθετες πλευρές στην παραπάνω αντίθεση, ο δε λιγότερο έμπειρος πρέπει να προσέξει ότι αναφέρομαι στη διαφορά θέσεων μεταξύ Κοινότητας και ιεραρχών και όχι στην αντίθεση θέσεων μεταξύ Κοινότητας και θρησκείας.

Λαβή για τη σταχυολόγηση μερικών σκέψεων, σε αυτό το δοκίμιο παίρνω από το πολυσυζητημένο Κληρικολαϊκή Συνέδριο που θα γίνει σύντομα, με κύριο θέμα το νέο Καταστατικό Κοινοτήτων του Καναδά….»

Όπως βλέπετε από αυτά που γράφει, αφού χωρίζει τους αναγνώστες του άρθρου του σε «έμπειρους» και «λιγότερο έμπειρους» απαντώντας στο ερώτημα κατά πόσο «η Μεγάλη Κοινότητα του Τορόντο πρέπει ή όχι να συμμετάσχει στην Κληρικολαϊκή Συνέλευση» επαναλαμβάνει όπως λέει την γνωστή του θέση που είναι ΟΧΙ».

Αυτό το αιτιολογεί με το ακόλουθο σκεπτικό που εν πολλοίς, συμπτωματικά και πάλι απηχεί και όσα υποστήριζαν όσοι στην ΕΚΜΜ είχαν κάνει σημαία τους τον Νόμο 231:

«Η Κοινότητά μας είναι ένας αυτόνομος οργανισμός και οι μόνοι που μπορούν να συζητούν και αν θέλουν να αλλάξουν το καταστατικό της είναι τα ΜΕΛΗ της στις Γενικές τους Συνελεύσεις. Κανένας ΑΛΛΟΣ.»

Στην συνέχεια αφού αναλύει τους Ομοιομόρφους Κανονισμούς και συνιστά και στις άλλες «μικρότερες Κοινότητες ή Ενορίες να μην συμμετάσχουν στο Κληρικολαϊκό» αποφαίνεται ότι «το προτεινόμενο Επισκοπικό Καταστατικό εγκυμονεί κινδύνους για τον Ελληνισμό του Καναδά.»

Για τις υπόλοιπες θέσεις που αναφέρονται στο άρθρο που γράφτηκε στις 4 Μαΐου του 1988, μπορεί κανείς να συμφωνεί, ή να διαφωνεί αλλά δεν είναι του παρόντος.

Διάλογος μεταξύ «δύο πλευρών» και «αμοιβαία ειλικρίνεια»

Επόμενο δεν είναι αφού γίναμε «δύο πλευρές» και ανάμεσά μας κτίσαμε ένα «τείχος ντροπής» και επί χρόνια εκδηλωθήκαν μίση και πάθη και σπαταλήσαμε χρόνο, αλλά και χρήμα στους δικηγόρους και τα δικαστήρια, να πανηγυρίσουμε όταν έστω και προς στιγμή τα βρίσκουμε:

Ετσι από επιστολή της Κοινότητας Μοντρεάλ, που φέρει ημερομηνία 29 Ιουλίου 1992 και υπογράφεται από τον τότε Πρόεδρο Κ. Γεωργουλή, διαβάζουμε τον επίλογο επί των επτά προτάσεων που μεταξύ του τότε Επισκόπου Σωτηρίου και του τότε Δ.Σ. συμφωνήθηκαν:

«Οι παραπάνω επτά προτάσεις οι οποίες είναι το αποτέλεσμα ενός διαλόγου των δύο πλευρών, με στόχο την εξομάλυνση των προβλημάτων που είχαν προκύψει κατά το παρελθόν, θα συνεχίσει πάνω στην βάση της αμοιβαίας ειλικρίνειας για την εξεύρεση λύσεων και σε άλλα θέματα που απασχολούν τις δύο πλευρές.»

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και τώρα στο Τορόντο. Οι διαφορές μεταξύ της Ιεράς Αρχιεπισκοπής και της ΕΚΤ είναι μεγάλες και έτσι δυστυχώς οι «δύο πλευρές» έχουν προσφύγει στα δικαστήρια. Φυσικό είναι οι δικηγόροι να κάνουν πανηγύρι.

Το συμπέρασμα αυτό βγαίνει είναι το γεγονός ότι την Παρασκευή 9 Απριλίου 2021, o κ. Γιάννης Φαναράς μέλος της ερανικής επιτροπής της ΕΚΤ, κατά την εμφάνισή του στο κανάλι Odyssey, απαντώντας στην ερώτηση του δημοσιογράφου Γιώργου Γαλάτση, κατά πόσο προσωπικά αυτός που χαίρει εκτιμήσεως και από τις δύο πλευρές προσπάθησε να συμβάλει στην επίλυση των διαφορών τους, απεκάλυψε ότι έχει καταβάλλει πολλές προσπάθειες γι’ αυτό. Κατόπιν πρόσθεσε ότι μεταξύ των δύο πλευρών υπάρχουν 13 διαφορές. Κατόπιν συζητήσεων είπε ότι οι 11 λύθηκαν. Απομένουν πλέον μόνο δύο. Στην επί πλέον ερώτηση ποίες είναι αυτές οι διαφορές απέφυγε να τις αποκαλύψει.

Τελικά πού πάμε;

Μετά από όσα έγραψα νομίζω ότι εξ αρχής κάτι δεν πάει καλά με την όλη δομή της οργάνωσης των Αποδήμων Ελλήνων. Οφθαλμοφανέστατα ακόμα δεν έχουμε διευκρινίσει όχι μόνο τι εστί «Εκκλησία του Χριστού» και τί «Δημοκρατικές Κοινότητες» αλλά ούτε και που βρίσκονται τα όρια μεταξύ των δύο εκπροσώπων των δύο θεσμών, που πράγμα περίεργο βασίζονται κυρίως στον εθελοντισμό ο οποίος λόγω των όσων συχνά γίνονται συνεχώς απαξιώνεται. Επόμενο είναι να έχουμε έριδες, «διαφορές 7 και 13 σημείων» και φυσικά να επιδιώκουμε μέσω πολυέξοδων δικαστικών αγωγών, να λύσουμε τις διαφορές μας.

Κατά τα άλλα, θεωρούμε επίτευγμα το ότι «οι δύο πλευρές του Βερολίνου» προβαίνουν σε «Διάλογο με αμοιβαία ειλικρίνεια!!»

Αν αυτό δεν είναι η λογική του παραλόγου, ειλικρινά τι είναι παράλογο;

Ποίοι και γιατί ενοχλούνται από τις πολλαπλές «κραυγαλέες συμπτώσεις» μεταξύ των Κοινοτήτων Μοντρεάλ και Τορόντο;

12 β Πρέπει να το ομολογήσω: Από την αντιπαράθεση που άρχισε εναντίον μου ο «Αντίποδας» από το Τορόντο ηττήθηκα κατά κράτος.

Και αυτό επειδή:

Υπό μία απλή προϋπόθεση είμαι έτοιμος να αποδεχτώ την καταγγελία ότι είμαι «φίδι με περικεφαλαία» και ότι «μου αξίζει και ο τίτλος του Φαρισαίου»,

Αλλά βάσει της προϋπόθεσης που ζήτησα, θα πρέπει οι ομογάλακτοι ανώνυμοι συνεργάτες του Αντίποδα, να αιτιολογήσουν γιατί σκοπεύουν να μου δώσουν αυτόν τον τίτλο που είναι επίζηλος, ακόμα και για τους πλανεμένους κατά τον Ιησού Χριστό Σαδδουκαίους.

Ναι, μέσω του Αντίποδα που επαινούν οι εκ Μοντρεάλ φίλοι του, δεδομένου ότι «μου έσπασε το μονοπώλιο της ενημέρωσης που επί χρόνια μέσω της φυλλάδας μου είχα», ηττήθηκα κατά κράτος.

Ομως για να σοβαρευτούμε. Επανέρχομαι «στο θέμα της ταμπακέρας,» και ρωτώ:

Καταλαβαίνετε, εσύ προσωπικά Αντίποδα αλλά και όλοι οι ανώνυμοι λιβελλογράφοι, τις ύβρεις των οποίων φιλοξενείς, αυτά που διαβάζετε και αναφέρονται στα όσα «πεφωτισμένες διοικήσεις εθελοντών» επί χρόνια έπραξαν ή δεν έπραξαν και στην ΕΚΜΜ και στην ΕΚΤ;

Εδώ έχω αναφέρει στοιχεία που παραπέμπουν σε:

*ώσμωση οικονομικών σκανδάλων εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων,

* πλήρη απαξίωση των Εσωτερικών Κανονισμών,

*περιφρόνηση αποφάσεων Γενικών Συνελεύσεων,

*περιφρόνηση πορισμάτων Εξελεγκτικών Επιτροπών,

*απώλεια επισήμων βιβλίων και στοιχείων,

*συστηματικά εκλογομαγειρέματα μεγάλης κλίμακας,

*οικοδόμηση Κοινοτικών Κέντρων, χωρίς εξασφάλιση άδειας ποτών,

*απροκάλυπτη εξαγορά Μέσων Ενημέρωσης,

*πλαστογράφησή πρακτικών,

*κατασπατάληση χρημάτων σε αχρείαστα σχέδια,

*κατασπατάληση χρημάτων σε δικηγόρους…

*αλλαγές και παραλλαγές σχεδίων που κόστισαν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια,

Και τόσα και τόσα άλλα…

Παρά ταύτα οι θιγόμενοι, και οι λαλίστατοι σε άλλες περιπτώσεις κολαούζοι τους τα ξεπερνούν όλα αυτά και επικαλούμενοι ακόμα και μαρτυρίες νεκρών, μου επιτίθενται προσωπικά και μεταξύ των άλλων με κατηγορούν για:

*το που έχω τοποθετήσει τις εικόνες του σπιτιού μου,

*την απάνθρωπη εκμετάλλευση που κάνω ακόμα και σε έναν τυφλό νέο που εκτιμώ και σέβομαι απεριόριστα,

*ότι πληρώνομαι πλουσιοπάροχα από την Ιερά Αρχιεπισκοπή,

*υπαινίσσονται ακόμα και ύποπτη συνεργασία μου και με ιταλική μαφία.

Αν και όλα αυτά θυμίζουν ομαδική διαρροή βόθρων, αναρωτιέμαι ακόμα και αν είναι αλήθεια όλες οι εναντίον μου συκοφαντίες, τί σχέση έχουν με τα όσα σχετικά με τα πεπραγμένα των Κοινοτήτων γράφω; Απευθύνομαι στον Αντίποδα για να του υπενθυμίσω, φταίει ο ταχυδρόμος για τα όσα γράφει το γράμμα που παραδίδει στον αποδέκτη του γράμματος;

Πως αιτιολογείς όλη αυτήν την Κόπρο του Αυγείου που μέσω της ιστοσελίδας σου αφήνεις και διαρρέει; Ετσι μεταξύ μας μετά το ζύμωμα που κάνεις με αυτήν την βοθρολάσπη, από πόσα «καθαριστήρια» θα πρέπει να περάσεις για να σε πλύνουν;

Αναγνωρίζω ότι και μέσω ανώνυμων καταγγελιών σε μέσα ενημέρωσης, ακόμα και σε ιστοσελίδες μπορεί να γίνουν γνωστά ακόμα και πολύ μεγάλα σκάνδαλα.

Αλλωστε το σύστημα δικαιοσύνης που έχουμε στις Δυτικού τύπου δημοκρατίες που ζούμε, καθιερώνει και τις ανώνυμες καταγγελίες μέσω των πληροφοριοδοτών, ή προστατευομένων μαρτύρων (whistleblower ή protected witness). Επομένως γιατί όλοι αυτοί οι δήθεν κοπτόμενοι για τις παλιανθρωπιές μου, αν και ζουν στο Μοντρεάλ, χρησιμοποιούν μια ιστοσελίδα του Τορόντο για να με βρίσουν και μάλιστα με έναν τρόπο παντελώς αδικαιολόγητο;

Με άλλα λόγια, νομίζω ότι απάντησα σε όλους αυτούς.

Επειδή όμως λόγω πάθους και μίσους εναντίον μου, ίσως δεν κατάλαβαν τι τους λέω, θα τους το πω απλά: αν έχουν ερωτήσεις για την δημόσια ζωή μου, ας κάνουν τον κόπο να μου γράψουν έστω και ανώνυμα τι θέλουν να πληροφορηθούν.

Κατά τα άλλα, θα κάνω δύο παρατηρήσεις.

Η πρώτη σχετίζεται και με τον εμπλουτισμό των γνώσεων επί θεμάτων που θα έπρεπε να είχαν μάθει κυρίως εκείνος ο επί χρόνια Σαδδουκαίος ών, με την τεμπελοαπασχόληση και πλουσιοπάροχα αμειβόμενη εργασία που υποκριτικά επί χρόνια προσποιείτο ότι έκανε. Θα τους παραπέμψω στην Αποκάλυψη ΚΒ/22, 11: ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καὶ ὁ ῥυπαρὸς ῥυπαρευθήτω ἔτι, καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι.

Δηλαδή:

“Ο άδικος, ας εξακολουθήση να διαπράττη τας αδικίας και αμαρτίας· ελεύθερος είναι. Ομοίως και ο ακάθαρτος, από τα ρυπαρά έργα της διαφθοράς του ας γίνη περισσότερον ρυπαρός, εάν αυτό θέλη. Αλλά και ο δίκαιος, που έχει δώσει την θέλησίν του στο αγαθόν, ας πραγματοποιήση περισσοτέραν δικαιοσύνην. Ομοίως και ο άγιος, ας αγιασθή ακόμη περισσότερον.

Η δεύτερη παρατήρηση απευθύνεται στον ίδιο τον Αντίποδα:

(Σαν νέος), πόσο η φόρα ήταν μεγάλη, (σαν πιο μεγάλος) πόσο το πήδημα είναι μικρό;

Και τελικά Σαδδουκαίοι του Μοντρεάλ και του Τορόντο θα μιλήσετε για την ταμπακέρα;

Χρήστος Μανίκης