ΞΕΝΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Στό το παροικιακό Α μπέμπα Blog, αλίευσα μια καταχώρηση με τίτλο «Ο μπούλης», η οποία ταιριάζει πολύ σε κάποιον …δικό μας άνθρωπο στον οποίο και, υποχρεωτικά, το αφιερώνω. Απολαύστετο…

Ο Μπούλης...

Τον θυμόμαστε όλοι από τα παιδικά μας χρόνια. Από τότε που ήμασταν μαθητές, και αργότερα στην εφηβεία. 
Ο τύπος που μάλωνε με όλους, πούλαγε τσαμπουκά και έδερνε τους πιο αδύναμους, αρπάζοντας από τα χέρια τους ότι είχαν με το έτσι θέλω. 

Ο αυτεπάγγελτος σωτήρας των άλλων, που έπρεπε και να του χρωστάνε αιώνια ευγνωμοσύνη, χωρίς φυσικά να τους λέει ποτέ πως, δεν θα έκανε απολύτως τίποτε γι αυτούς, αν δεν υπήρχε το κέρδος για τον ίδιο από πίσω ως κίνητρο. Ότι βασικά, τους έχει χεσμένους, κι ότι κοιτάζει μόνο την πάρτη του.

 
Στην Ελλάδα κάτι τέτοιους, τους λένε “Λαμόγια”. 

Με το να λοιδορεί και να “μειώνει” τους άλλους, πίστευε πως ανέβαινε αυτός στην εκτίμηση των υπολοίπων και εξαφάνιζε από προσώπου γης όσους πρόσβαλε. 

Έγλυφε πιο δυνατούς απ’ αυτόν για να έχει την προστασία και την εύνοιά τους. Από τη μια τους φτύνει, κι από την άλλη τους γλύφει γονατιστός. 
Αν κάποια μέρα βρισκόταν κάποιος πιο δυνατός και τις έτρωγε, έτρεχε στους “προστάτες” του μυξοκλαίγοντας και παρακαλώντας να πάρουν εκδίκηση για χάρη του. 
Σε πληροφορώ, πως, τέτοιος παραμένει σε όλη του τη ζωή. 
Ο τρομοκράτης των αδυνάτων, και ο εξαρτημένος μέχρις τελευταίας σταγόνας σάλιου από πιο δυνατότερούς του, που τους τρέμει μα και τους μισεί ταυτόχρονα. 

Τον βλέπω ακόμη και σήμερα, να κάνει τα ίδια παιδιάστικα καμώματα, γλύφοντας και απειλώντας τους γύρω του, πουλώντας προστασίες. 
Θα τον δεις σε πολλές μορφές. Παράδειγμα, μπορεί να παριστάνει ακόμη και τον δημοσιογράφο, τον ραδιοφωνικό παραγωγό, τον εκδότη, τον μουσικό παραγωγό, η καμιά φορά, αν η ψυχοπάθειά του είναι βαριάς μορφής, όλα αυτά, ταυτόχρονα. 

Ένα πράγμα δεν αντέχει, το να τον αγνοείς παντελώς. Και ένα φοβάται, το νόμο, γιατί δεν τον συμφέρει, αφού έχει χεσμένη τη φωλιά του. Όπου κι αν τον πιάσεις λερώνεσαι. 
Το καλό είναι πως, πάντα τον παίρνει είδηση ο κόσμος. Άσχετα αν μερικές φορές τον μυρίζεται αργά, στο τέλος η μπόχα του νικάει και τα πιο συναχωμένα ρουθούνια. 

Και επειδή είμαι λάτρης του “μηδένα προ του τέλους μακάριζε”, απλά θα του πω.. “ίδωμεν!”