Η ΕΜΜΟΝΗ ΣΤΟ ΛΑΘΟΣ

Όταν ο Καραμανλής το 2004 έπαιρνε την εξουσία με τα συνθήματα της σεμνότητας και της ταπεινότητας, καθώς και της μηδενικής ανοχής στη διαπλοκή και στους νταβαντζήδες, κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί τι θα ακολουθούσε. Τα σκάνδαλα έσκαζαν το ένα πίσω από το άλλο και η χώρα βούλιαξε σε ένα απίστευτο πελατειακό πάρτι πρωτόγνωρο για την εποχή. Κι όμως το 2007 και αφού οι σεμνοταπεινοί σωτήρες άφησαν τη Ελλάδα να γίνει κάρβουνο από τις πυρκαγιές, με δεκάδες νεκρούς συμπολίτες μας, η Δεξιά έκανε εκλογές και τις ξανακέρδισε. Μάλιστα, ο Καραμανλής έγινε ξανά πρωθυπουργός για να αποτελειώσει το έργο της καταστροφής και το επέτυχε αφήνοντας διπλάσιο χρέος και ένα υπέρογκο έλλειμμα.

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα με τον Τσίπρα και την δήθεν αριστερά του. Ήρθε τον Γενάρη του 2015 λάβρος και καμαρωτός με τη σημαία του αντιμονίου στα χέρια, απειλούσε τους πάντες, έσκιζε μνημόνια, εξεδίωκε δανειστές, απελευθέρωνε τη χώρα από τα δεσμά που είχαν χαλκεύσει οι προδότες, οι Μερκλιστές, οι προσκυνημένοι στους τοκογλύφους Γερμανούς κατακτητές. Κι όμως. Τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου κάτω από το βάρος των αθλιοτήτων, των ανακολουθιών, των πειραματισμών και των τραγικών και αδέξιων πρακτικών επικοινωνίας με τους δανειστές, υπέγραψε γονατιστός ένα βαρύτατο μνημόνιο του οποίου τα προαπαιτούμενα, του τα έδωσαν οι ίδιοι οι ευρωπαίοι γραμμένα στα Αγγλικά να τα περάσει κατατρομαγμένος με τη διαδικασία του επείγοντος από τη βουλή, κάνοντας την κολωτούμπα του αιώνα. Έκανε εκλογές και αφού πέταξε έξω από τα τείχη του πολιτικού συστήματος σε 7 μήνες, πάνω από 700.000 επί πλέον πολίτες που απείχαν συνειδητά απηυδισμένοι, ξαναέγινε πρωθυπουργός για δεύτερη φορά με το ίδιο ακροδεξιό δεκανίκι των ΑΝΕΛ.

Συμπέρασμα. Ο λαός δυστυχώς δεν αναγνωρίζει διαχρονικά το λάθος του εύκολα. Επιμένει στο ίδιο λάθος μέχρι να γίνει το κακό, να φτάσει η χώρα στο απροχώρητο και μετά διαμαρτύρεται γιατί τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλει. «Το δις εξαμαρτείν όμως ουκ ανδρός σοφού», λένε οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, στους οποίας οι νεοέλληνες αντιτάσσουν υπερηφάνως το «φωνή βοώντος εν τη ερήμω».