Η επόμενη μέρα

Η ελληνική κοινωνία της διασποράς όλα αυτά τα χρόνια, μεταστοιχειώθηκε σε μια συνοικιακού τύπου ανθρώπινη μάζα, με κυρίαρχο ανθρώπινο τύπο τον ψευτοενημερωμένο-μεταμοντέρνο συλλέκτη αγαθών. Ο “συνοικιακός πολιτισμός” δεν προσφέρει κλίμακα ΑΞΙΩΝ, ούτε πρότυπα ζωής, παρά μόνο  καταναλωτική τάση ή αποταμιευτική. Κι αυτή η ροπή αναπόφευκτα οδηγεί στη σταδιακή ατονία του Ελληνισμού, αν δεν ανακοπεί η καθοδική πορεία.                                              

Ο Ελληνας της διασποράς δεν έμαθε να ψάχνει και να βρίσκει την αλήθεια “πίσω από τα γεγονότα”. Εθίστηκε στις αποκρύψεις και στις αποσιωπήσεις.  Εύπιστος, επιρρεπής στο …πολιτικό και κοινωνικό παραμύθι, έχει εθιστεί στο “μακιγιαρισμένο” πρόσωπο της επικαιρότητας. Και κάθε προσπάθεια κάποιων ολίγων να το παραμερίσουν,  ελάχιστα τον ενδιαφέρει.

Και είναι αυτός ο Ελληνας, ο οποίος αρνείται να ενταχθεί σε χώρους σκέψεων και προβληματισμού.. Κι έτσι δέχεται τα περιστατικά όπως έρχονται, ενισχύεται το απόθεμα της αδιαφορίας του και οι εκφράσεις όπως , πέθανε η παροικία , ποιά κοινότητα τώρα και ποιός ελληνισμός, ακούγονται όλο και πιο συχνά επιβεβαιώνοντας την απώλεια μνήμης και προσανατολισμού.       

Τα τελευταία άσχημα δημοσιεύματα τρόμαξαν και διαίρεσαν την ελληνική κοινωνία, γιατί ‘’χτύπησαν’’ άδικα δύο κορυφαία  πρόσωπα της εκπαίδευσης, ‘’χτύπησαν’’ την γλώσσας μας, το ευαίσθητο σημείο μας, καθιστώντας την ακόμη πιο αδύναμη στην προσπάθεια της συνέχισης της ενότητας του ελληνισμού της διασποράς.                                                                                                                            

Η επιπλέον καταγραφή  γεγονότων και η συνέχιση αντιπαραθέσεων δεν οδηγεί πουθενά.             

Ούτε οι δηλώσεις για ενότητα  φτάνουν όταν μένουν μόνο δηλώσεις ενώ οι πράξεις απεικονίζουν το αντίθετο. Πιθανόν οι συνηθισμένες πρακτικές του παρελθόντος να μην ανταποκρίνονται στις σύγχρονες απαιτήσεις και θα πρέπει να αλλάξουν.                                       

Περιθώρια πάντως αλλαγής της κατάστασης υπάρχουν και πρόσφορο έδαφος επίσης. Θα χρειαστεί όμως τεράστια προσπάθεια ειδικά σε τέτοιο περιβάλλον. Το μυστικό στις ενέργειες αυτές είναι η συλλογικότητα με την απόρριψη του ΕΓΩ και τα φρέσκα μυαλά με τις νέες ιδέες.                                                                                                                                                          Και εδώ έρχεται  η ευθύνη των ηγετών, αφού αντιληφθούν την κατάσταση, να αναλάβουν έργο.        

Οφείλουν να χαράξουν νέα  πορεία, να βάλουν νέους στόχους και να τα υλοποιήσουν προστατεύοντας την ενότητα και διατηρώντας αναλλοίωτη την γλώσσα μας για να υπάρχει στο διηνεκές ο Ελληνισμός.                                                                                                                     

Δεν είναι κακό να παραιτείται κάποιος όταν οι απαιτήσεις των καιρών είναι πολλές και μεγάλες. Οι φωτογραφίες με το πέρασμα του χρόνου ξεθωριάζουν ενώ τα καλά έργα ακτινοβολούν.

Κωνσταντίνος Κόσσυφας