Δηλαδή, τους λέμε «Βραβεύστε μας»;

Νίκη Λυμπεράκη

Οι νησιώτες δικαιούνται την αναγνώριση. Μπορούμε, όμως, να την απαιτούμε έτσι;
Τι νόημα έχει ένα Νομπέλ όταν ζητάς να σου το δώσουν; Και αμφιβάλλω, αν οι ίδιοι άνθρωποι που βοήθησαν τους πρόσφυγες ενδιαφέρονται για όλα αυτά

 Οχι ότι οι νησιώτες μας δεν το αξίζουν. Χιλιάδες από αυτούς έχουν δώσει και την ψυχή τους αυτούς τους τελευταίους μήνες για να βοηθήσουν, με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας, τους πρόσφυγες και μετανάστες που φτάνουν στις ελληνικές ακτές. Δουλεύοντας στις ειδήσεις απ’ την αρχή του 2015 έχω δει τόσες εικόνες, τόση φρίκη, που πραγματικά αδυνατεί ο νους μου να χωρέσει τι ζουν όσοι, αυτά που βλέπω απ την ασφάλεια του γραφείου, τα βλέπουν να ξεδιπλώνονται μέρα νύχτα, επί μήνες, μπροστά στα μάτια τους. Βαθιά υπόκλιση λοιπόν. Η εκστρατεία όμως για την απονομή του Νομπέλ Ειρήνης στους κατοίκους όσων νησιών αποτελούν πύλες εισόδου στην Ευρώπη, με προβληματίζει. Τι νόημα έχει ένα βραβείο όταν ζητάς να σου το δώσουν; Κι έπειτα, πολύ αμφιβάλλω, αν οι ίδιοι άνθρωποι που έδωσαν απ’ το υστέρημά τους (το οικονομικό και το ψυχικό), που άνοιξαν τα σπίτια και την αγκαλιά τους, ενδιαφέρονται για όλα αυτά.

Κι αν ακόμη δεχθούμε πως έχει νόημα η βράβευση, όταν έρχεται να ικανοποιήσει προηγούμενη απαίτηση, αυτό που περισσότερο με προβληματίζει είναι πως σίγουρα ανάμεσα στις δεκάδες χιλιάδες των ανθρώπων που σπεύδουν να υπογράψουν γι΄ αυτόν τον σκοπό, αντιλαμβάνονται την εκστρατεία ως ακόμη μια αφορμή να υποκλιθεί ο κόσμος μας στο «μεγαλείο της Ελλάδας».

Δεν έχω ανάγκη κανένα βραβείο για να νιώθω υπερηφάνεια για όσους έδωσαν και δίνουν την ψυχή τους κάθε μέρα. Κι αν έχω σωστή εικόνα για τους νησιώτες μας, ούτε κι εκείνοι το έχουν ανάγκη

Συγχωρέστε μου την καχυποψία, αλλά δεν μπορώ να μην σκεφθώ πως απ’ όσους σήμερα αγωνίζονται για το Νόμπελ στα νησιά, σίγουρα κάποιοι, σε μια αρρωστημένη έκφραση πατριωτικού μεγαλείου, θεωρούν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες μιάσματα στην καθαρή κοινωνία μας. Μπορεί να κάνω λάθος βέβαια, αλλά στην Ελλάδα του 2015 με τη Χρυσή Αυγή σε τέτοια ποσοστά, δεν μπορώ να απαλλαγώ απ’ αυτές τις σκέψεις.

Δεν έχω ανάγκη κανένα βραβείο για να νιώθω υπερηφάνεια για όσους έδωσαν και δίνουν την ψυχή τους κάθε μέρα. Κι αν έχω σωστή εικόνα για τους νησιώτες μας, ούτε κι εκείνοι το έχουν ανάγκη. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ο συμβολισμός θα ήταν σημαντικός, γι’ αυτό και πιστεύω πως θα ήταν ιδανική η επιλογή τους. (Έχουμε δει, άλλωστε, τόσες παράδοξες επιλογές της Ακαδημίας για το Νόμπελ Ειρήνης, που θα δικαίωναν ακόμη παραπάνω την επιλογή των νησιωτών). Αλλά να λέμε «βραβεύστε μας»;