Και ο Καραμανλής "αθώος".!!!

Μόνο στην Ελλάδα της παρακμής και της κρίσης θα μπορούσε να συμβαίνει και τούτο το πλήρως ανορθολογικό «πολιτικό επεισόδιο». Ο Κ. Καραμανλής αν και είναι ένας συντελεστής της βαθιάς κρίσης της χώρας μας, εμφανίζεται όχι απλά και μόνο …αθώος αλλά και επιτιμητής του «ορθού» και του δέοντος γενέσθαι! Δεν ήταν και δύσκολη υπόθεση˙ αντίθετα έδενε με το όλο κλίμα της εποχής. Βρέθηκε ποιος ήταν ο μοναδικός υπεύθυνος. Δεχτήκαμε ότι το κόμμα και πρωθυπουργός που διαδέχτηκαν τον Καραμανλή στο αμέσως επόμενο διάστημα «βούλιαξαν την οικονομία μας»!

Ο …σοφός λαός μας αυτόν είδε μπροστά του αυτόν έδειξε ως ένοχο. Δεν μπήκε καν στον κόπο να αναρωτηθεί: γιατί εγκατέλειψε την πρωθυπουργία ο Καραμανλής και προκήρυξε εθνικές εκλογές το 2009; Δεν μπήκε στον κόπο να διαβάσει τα στοιχεία της οικονομικής εξέλιξης της χώρας από έγκυρες πηγές: από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή από τον Ο.Ο.Σ.Α. για να διαπιστώσει το τι ακριβώς συνέβη στην προ του 2009 περίοδο. Και έτσι τυφλός πορεύτηκε στην ερμηνεία που του σέρβιραν τα κομματικά επιτελεία Ν.Δ. και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και άβουλος σύρθηκε δύο φορές από τη δημαγωγική υστερία του Σαμαρά σε πρώτη φάση και του Τσίπρα σε δεύτερη φάση τρέχοντας πανηγυρικά σε αδιέξοδες πορείες.

Πώς μπορεί να τελειώσει μια κρίση, όταν ο λαός δεν γνωρίζει το τι και πώς αυτή συνέβη; Όχι, σε καμιά περίπτωση δεν έχουμε κρίση χρήματος – αυτό είναι το σύμπτωμα. Έχουμε κρίση πνεύματος, κρίση ορθολογισμού και κριτικής σκέψης. Γι’ αυτό και η κρίση θα συνεχιστεί ανεξάρτητα από την όποια πορεία των οικονομικών πραγμάτων. Η …αθώωση του Καραμανλή στήθηκε με τον πιο χοντρό και πιο φτηνό κομματικό τρόπο και όμως έπιασε προσωρινά. Την ανέλαβαν οι σταλινίσκοι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που έκαναν μια απλή εκτίμηση.

Είναι μοναδική για εμάς ευκαιρία αναρρίχησης στην εξουσία. Ενοχοποιούμε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. – κάτι που περνάει εύκολα στη μάζα -, αφού αυτή είναι η μεγάλη δεξαμενή που θα μας τροφοδοτήσει αν τη διεμβολίσουμε. Στήνουμε και κοινωνικές αντιδράσεις κατά του Μνημονίου μαζί με κάποια συμβάντα ωμής βίας κατά προσώπων της Κεντροαριστεράς εκμεταλλευόμενοι το θυμό και την τυφλότητα του πλήθους για να έχουμε και εικόνα που θα προάγει το αγελαίο ένστικτο των ψηφοφόρων προς τη μεριά μας. Βγάζουμε έξω από την ευθύνη σε πρώτη φάση τη Ν.Δ. Και δεν χρειάζεται μια κάποια διακομματική συνεννόηση, κάτι που θα ήταν και ύποπτο. Απλά και μόνο κάνουμε δύο συμβολικές κινήσεις. Ψηφίζουμε ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας – που με πρόσχημα αυτό το γεγονός εξαναγκάσθηκε η χώρα να πάει σε εκλογές – έναν εμφανή δεξιό, τον Π. Παυλόπουλο, τον πρωτεργάτη των τελευταίων μαζικών διορισμών και ως αρμόδιο υπουργό τον μεγάλο απόντα όταν η Αθήνα καιγόταν από τις ορδές των δήθεν επαναστατημένων. Παίρνουμε και καμιά συμβουλή από τον Κ. Καραμανλή στο πώς δεν θα βγούμε έξω από την Ευρώπη. Άλλο τι λέμε στη μάζα των ψηφοφόρων ότι έχουμε δήθεν σχέδιο Β΄.

Θαυμάσιος κόσμος αγγελικά πλασμένος, γιατί με αυτό το χοντροκομμένο τρόπο ο λαός διαμόρφωσε με το σκηνικό που του έστησαν το διαχωρισμό «καλών – κακών» του έργου της κρίσης. Λάτρεψε το λαϊκισμό, απέφυγε κάθε ορθολογική ανάλυση και ερμηνεία της όλης ιστορίας και αγκάλιασε δύο φορές τους δημαγωγούς. Ποιο είναι το αποτέλεσμα, η απογοήτευση για την πορεία της χώρας, για το μέλλον των νέων!

Ταυτόχρονα ένα σημαντικό μέρος του λαού μας έκανε την αγανάκτηση πολιτικό εργαλείο για να βγάλει δολοφόνους και φασίστες στη Βουλή των Ελλήνων για να λύσουν τα προβλήματα της χώρας κυνηγώντας όποιον αυτοί κρίνουν ένοχο… Εξαιρετικοί καιροί για να κουνάει το κεφάλι όποιος απλά και μόνο μπορεί να σκεφτεί στοιχειωδώς λογικά και να αναρωτιέται. Είναι τόσο δύσκολο να σκεφτόμαστε; Τελικά είναι!

Το φοβερό με τον Κ. Καραμανλή είναι ότι το παίζει και στεναχωρημένος – γι’ αυτό και δεν κάνει δηλώσεις – που τα έκαναν τόσο χάλια οι διάδοχοί του. Και μέσα από τους «κύκλους» του φροντίζει κάθε τόσο να μας λέει τι πρέπει να κάνουμε. Αλλά δεν έχει το στοιχειώδες θάρρος να προχωρήσει σε μια συνέντευξη και να δώσει την προσωπική του θεώρηση για το πώς βούλιαξε τη χώρα μας στην κρίση. Θα ήταν μια φοβερά θλιβερή εικόνα. Όχι, ότι μπορεί κάποιος να ξεγελάσει την ιστορία όπως ξεγελιέται πρόσκαιρα η μάζα του θυμού και του λαϊκισμού αλλά δεν θα είχαμε αυτή την παραδοξότητα. Ένας λαός και μια κοινωνία δεν έχουν συζητήσει συγκροτημένα τις αιτίες που προκάλεσαν την κρίση… Και θέλουμε δήθεν την έξοδο από την κρίση!