Στον μικρόκοσμό τους

Χωρίς αντίπαλο έδειχνε να παίζει αυτήν την εβδομάδα στη διεκδίκηση του βραβείου γελοιότητας ο «όσο απίστευτο κι αν φαίνεται» αρμόδιος για τα ασφαλιστικά μας, Π. Χαϊκάλης. Εκείνη η απόφασή του να μηνύσει τους εισαγγελείς που αποφάσισαν ότι η καταγγελία του για απόπειρα εξαγοράς του πριν από την προεδρική εκλογή έπρεπε να καταλήξει στο αρχείο (ή στον κάλαθο των απορριμμάτων, αν προτιμάτε) ήταν μια «ιδέα» που μόνον οι παλιοί και μεγάλοι επιθεωρησιογράφοι θα ήταν σε θέση να αποδειχθούν αντάξιοί της.
Αλλά με την «πρώτη αριστερή κυβέρνηση των ΑΝΕΛ» ή την «πρώτη δεξιά κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ» (δεν έχω καταλήξει τι από τα δύο είναι) ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος σε τέτοια ζητήματα. Τα αποθέματα γελοιότητας που διαθέτει είναι ανεξάντλητα. Και φυσικά σπεύδει να το αποδείξει με όποια ευκαιρία της δοθεί. Οπως έκανε με την
επίσκεψη του «κουαρτέτου» στο γραφείο του υπουργού Εργασίας. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι πριν καλά καλά ολοκληρωθεί η επίσκεψη, η κυβέρνηση έσπευσε να διευκρινίσει ότι η παρουσία των εκπροσώπων των δανειστών στο υπουργείο ήταν επιθυμία του υπουργού, ο οποίος και τους προσκάλεσε.
Στον μικρόκοσμό τους δηλαδή οι αρμόδιοι για τον επικοινωνιακό τομέα της κυβέρνησης. Ούτε καν συγκυριακά δεν ανέχονται τη σοβαρότητα και την αξιοπρέπεια ως στοιχεία λειτουργίας της. Διότι πού να καταλάβουν οι κομματικοί μικρόνοες ότι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη μας οι κατέχοντες υπουργικά αξιώματα ασκούν τα καθήκοντά τους από τα γραφεία τους και όχι σε δωμάτια ξενοδοχείων, σε αίθουσες εστιατορίων ή σε μυστικά ραντεβού.
Προσωπικά είχα πιστέψει ότι το στραπάτσο της διαπραγμάτευσης και η εκπλήρωση από τον πρωθυπουργό της εξευτελιστικής υποχρέωσης να ψηφίσει μέσα σε ασφυκτικά χρονικά περιθώρια τα προαπαιτούμενα της νέας συμφωνίας θα είχαν προσγειώσει την κυβέρνηση και τους λειτουργούς της στη σκληρή, αλλά αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Αλλά είχα πέσει έξω. Με τους συριζαίους ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Αλλωστε, το λέει και η παροιμία πως «από το κεφάλι βρωμάει το ψάρι». Κι όταν ο Τσίπρας έπειτα από τέτοιο Μνημόνιο βρίσκει το κουράγιο και διατείνεται πως καμαρώνει για την πεντάμηνη διαπραγμάτευσή του, γιατί να μην πουλήσει τη δική του τρέλα το κάθε επικοινωνιακό παπαγαλάκι;
Ερ. Μπαρτζινόπουλος