 |
| Φελνίκος |
Στο «Έργα και Ημέραι» ο Ησίοδος χώρισε την ιστορία του ανθρώπου σε πέντε εποχές.
Η πρώτη ήταν η Χρυσή Εποχή, η οποία δεν ήξερε τι θα πει έγνοια. Η χρυσή φυλή των ανθρώπων ζούσε αμέριμνα, χωρίς να μοχθεί ή να εργάζεται, χωρίς αρρώστιες και χωρίς γερατειά. Η γη από μόνη της έδινε καρπούς και οι άνθρωποι πέθαιναν εύκολα κι ανώδυνα στον ύπνο τους.
Την παραδείσια αυτή εποχή διαδέχεται η Αργυρή Εποχή, που είναι κατά πολύ κατώτερη. Η Αργυρή Εποχή ήταν γεμάτη εγκλήματα και ασέβεια προς τους θεούς και ο Δίας την κατέστρεψε.
Η τρίτη φυλή ανθρώπων ήταν η χάλκινη, η οποία ξεκίνησε τους πολέμους και τη βία. Οι άνθρωποι αυτής της γενιάς άρχισαν την κρεοφαγία και εξαγριώθηκαν, έμοιαζαν πιο πολύ με τέρατα παρά με ανθρώπους και στο τέλος αλληλοεξοντώθηκαν.
Η τέταρτη γενιά είναι η γενιά των ηρώων, η μόνη που αναχαιτίζει τον ιστορικό πεσιμισμό του Ησιόδου και την παρακμή της ανθρώπινης φυλής, η οποία κατά τα άλλα πάει από το κακό στο χειρότερο. Οι ήρωες, αν και καλύτεροι από την χάλκινη γενιά, έχουν παραδόξως το ίδιο τέλος, καθώς αλληλοκαταστρέφονται στον πόλεμο μπροστά από τις εφτά πύλες της Θήβας και στην Τροία, ενώ μάχονται για την Ελένη.
Η τελευταία εποχή είναι η εποχή του Σιδήρου, την οποία ο Ησίοδος εισάγει με ένα βαθύ αναστεναγμό. «Μακάρι να μην ήμουν στην πέμπτη γενεά, αλλά είτε να πέθαινα νωρίτερα ή να γεννιόμουν αργότερα». Εξαθλίωση, φροντίδες, μόχθος, γερατειά είναι το καρέ της δυστυχίας που χαρακτηρίζει την Εποχή του Σιδήρου, τη δική μας εποχή. Το "μακάρι να γεννιόμουν αργότερα" όμως του Ησιόδου αφήνει ένα παραθυράκι αισιοδοξίας. Η επόμενη εποχή δεν μπορεί παρά να είναι καλύτερη.
Κατέφυγα στον Ηρόδοτο για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί δεν συμμερίζομαι την αισιοδοξία για τη συμφωνία και κυρίως για τη δυνατότητα να υλοποιηθεί. Το γεγονός ότι η Κεντρική Επιτροπή του κυβερνώντος κόμματος ασχολείται με το ξεκαθάρισμα εσωτερικών λογαριασμών και αποφάσισε να διοργανωθεί συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ για να επισημοποιήσουν τη διάσπασή του και όχι για να συζητήσουν το μέλλον της χώρας -της οποίας έχουν τη διακυβέρνηση- με κάνει περισσότερο απαισιόδοξο.
Και ο δεύτερος επειδή ξεκίνησα, από χθες, τα μπάνια του λαού και μου ήταν δύσκολο από την πρώτη κιόλας ημέρα και μετά από πολύωρο ταξίδι να ασχοληθώ αν ο Βαρουφάκης, όπως είπε ο Φίλης, λέει μαλακίες ή αν ο Ρούντι Ρινάλντι κατήγγειλε τον Φίλη για τις ...μακαρονιές που είχε πει.
Το σίγουρο είναι πάντως πως η χώρα βρίσκεται σε μετάβαση από την αργυρή στη χάλκινη εποχή κι αυτό δεν βλέπω και πολλούς να τους απασχολεί, ενώ αργεί πολύ, όπως φαίνεται, η εποχή του σιδήρου για να ανοίξει μια χαραμάδα αισιοδοξίας έστω και με τη διατύπωση του «μακάρι να γεννιόμουν αργότερα».
Παρόλα αυτά, αισιοδοξείτε. Εξάλλου ο Ησίοδος έχει διακριθεί κυρίως ως παραμυθάς παρά ως ιστορικός. Και επειδή το μέλλον διαρκεί πολύ έχουμε το χρόνο και την άνεση για να κάνουμε διαλείμματα με μακροβούτια. Καλό καλοκαίρι. Ες αύριον τα σπουδαία. Και πολλά φιλιά σ' αυτούς που βρίσκονται στη Σύμη μαζί με την ομολογία ότι τελικά μετάνοιωσα που δεν βρίσκομαι μαζί τους. Ελπίζω να επανορθώσω τον Σεπτέμβρη όταν η Αθήνα θα βράζει από τις ...λαφαζανιές στο έκτακτο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και θα λιώνει στο καμίνι των προεκλογικών αντιπαραθέσεων των κομμάτων.
Η πρώτη ήταν η Χρυσή Εποχή, η οποία δεν ήξερε τι θα πει έγνοια. Η χρυσή φυλή των ανθρώπων ζούσε αμέριμνα, χωρίς να μοχθεί ή να εργάζεται, χωρίς αρρώστιες και χωρίς γερατειά. Η γη από μόνη της έδινε καρπούς και οι άνθρωποι πέθαιναν εύκολα κι ανώδυνα στον ύπνο τους.
Την παραδείσια αυτή εποχή διαδέχεται η Αργυρή Εποχή, που είναι κατά πολύ κατώτερη. Η Αργυρή Εποχή ήταν γεμάτη εγκλήματα και ασέβεια προς τους θεούς και ο Δίας την κατέστρεψε.
Η τρίτη φυλή ανθρώπων ήταν η χάλκινη, η οποία ξεκίνησε τους πολέμους και τη βία. Οι άνθρωποι αυτής της γενιάς άρχισαν την κρεοφαγία και εξαγριώθηκαν, έμοιαζαν πιο πολύ με τέρατα παρά με ανθρώπους και στο τέλος αλληλοεξοντώθηκαν.
Η τέταρτη γενιά είναι η γενιά των ηρώων, η μόνη που αναχαιτίζει τον ιστορικό πεσιμισμό του Ησιόδου και την παρακμή της ανθρώπινης φυλής, η οποία κατά τα άλλα πάει από το κακό στο χειρότερο. Οι ήρωες, αν και καλύτεροι από την χάλκινη γενιά, έχουν παραδόξως το ίδιο τέλος, καθώς αλληλοκαταστρέφονται στον πόλεμο μπροστά από τις εφτά πύλες της Θήβας και στην Τροία, ενώ μάχονται για την Ελένη.
Η τελευταία εποχή είναι η εποχή του Σιδήρου, την οποία ο Ησίοδος εισάγει με ένα βαθύ αναστεναγμό. «Μακάρι να μην ήμουν στην πέμπτη γενεά, αλλά είτε να πέθαινα νωρίτερα ή να γεννιόμουν αργότερα». Εξαθλίωση, φροντίδες, μόχθος, γερατειά είναι το καρέ της δυστυχίας που χαρακτηρίζει την Εποχή του Σιδήρου, τη δική μας εποχή. Το "μακάρι να γεννιόμουν αργότερα" όμως του Ησιόδου αφήνει ένα παραθυράκι αισιοδοξίας. Η επόμενη εποχή δεν μπορεί παρά να είναι καλύτερη.
Κατέφυγα στον Ηρόδοτο για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί δεν συμμερίζομαι την αισιοδοξία για τη συμφωνία και κυρίως για τη δυνατότητα να υλοποιηθεί. Το γεγονός ότι η Κεντρική Επιτροπή του κυβερνώντος κόμματος ασχολείται με το ξεκαθάρισμα εσωτερικών λογαριασμών και αποφάσισε να διοργανωθεί συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ για να επισημοποιήσουν τη διάσπασή του και όχι για να συζητήσουν το μέλλον της χώρας -της οποίας έχουν τη διακυβέρνηση- με κάνει περισσότερο απαισιόδοξο.
Και ο δεύτερος επειδή ξεκίνησα, από χθες, τα μπάνια του λαού και μου ήταν δύσκολο από την πρώτη κιόλας ημέρα και μετά από πολύωρο ταξίδι να ασχοληθώ αν ο Βαρουφάκης, όπως είπε ο Φίλης, λέει μαλακίες ή αν ο Ρούντι Ρινάλντι κατήγγειλε τον Φίλη για τις ...μακαρονιές που είχε πει.
Το σίγουρο είναι πάντως πως η χώρα βρίσκεται σε μετάβαση από την αργυρή στη χάλκινη εποχή κι αυτό δεν βλέπω και πολλούς να τους απασχολεί, ενώ αργεί πολύ, όπως φαίνεται, η εποχή του σιδήρου για να ανοίξει μια χαραμάδα αισιοδοξίας έστω και με τη διατύπωση του «μακάρι να γεννιόμουν αργότερα».
Παρόλα αυτά, αισιοδοξείτε. Εξάλλου ο Ησίοδος έχει διακριθεί κυρίως ως παραμυθάς παρά ως ιστορικός. Και επειδή το μέλλον διαρκεί πολύ έχουμε το χρόνο και την άνεση για να κάνουμε διαλείμματα με μακροβούτια. Καλό καλοκαίρι. Ες αύριον τα σπουδαία. Και πολλά φιλιά σ' αυτούς που βρίσκονται στη Σύμη μαζί με την ομολογία ότι τελικά μετάνοιωσα που δεν βρίσκομαι μαζί τους. Ελπίζω να επανορθώσω τον Σεπτέμβρη όταν η Αθήνα θα βράζει από τις ...λαφαζανιές στο έκτακτο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και θα λιώνει στο καμίνι των προεκλογικών αντιπαραθέσεων των κομμάτων.
No comments:
Post a Comment