Ελληνοκαναδικό Κογκρέσο: καταστροφικές διαμάχες και έλλειψη Ελληνικού λόμπι στον Καναδά

 Βασίλης Θωμόπουλος, Βανκούβερ, Β.Κ.

Για πάρα πολλά χρόνια, μια μερίδα Ελληνοκαναδών αντέχουν υπομονετικά τη διαμάχη μεταξύ των [παράνομων] ηγετών του διοικητικού συμβουλίου του Εθνικού Ελληνοκαναδικού Κογκρέσου (υποστηριζόμενοι από τα επαρχιακά Κογκρέσα της Αλμπέρτα και του Οντάριο) στην μία πλευρά, έναντι των επαρχιακών Κογκρέσων του Κεμπέκ και της Βρετανικής Κολομβίας στην άλλη.

Όσο περνούν τα χρόνια, η μόνιμη ζημιά που προκλήθηκε από αυτήν τη συνεχιζόμενη κατάσταση, μια μέρα θα καταστεί αδύνατο να διορθωθεί. Το πιο σημαντικό είναι πως την τελευταία δεκαετία, και καθώς έχουμε χωριστεί σε δύο (ή και σε τρία) στρατόπεδα, φτάνοντας μέχρι και στα δικαστήρια, χάσαμε πάρα πολλές μεγάλες ευκαιρίες να ενημερώσουμε την Καναδική κυβέρνηση σε θέματα που μας αφορούν σαν Καναδούς πολίτες, αλλά και σαν Έλληνες.

Κατά τη γνώμη μου, η ομογένεια του Καναδά έχει μείνει χωρίς "λόμπι" για πάνω από μια δεκαετία και όσο περνούν τα χρόνια, όλο και λιγότεροι Ελληνοκαναδοί σ' αυτή τη χώρα θα νοιάζονται. Οι περισσότεροι ομογενείς σήμερα, δεν καταλαβαίνουν καν το σημαντικό ρόλο που θα έπρεπε να έπαιζε το Ελληνοκαναδικό Κογκρέσο για τον Ελληνισμό του Καναδά.

Το θέμα που κάνει την τρέχουσα κατάστασή μας ακόμη πιο δύσκολη περιμένοντας τα Κογκρέσα να βρουν μια λύση μεταξύ τους είναι ότι, ως εθνοτική ομάδα στον Καναδά, έχουμε μόνο μία οργάνωση - το "Ελληνοκαναδικό Κογκρέσο" - που δρα στο επίπεδο του "λόμπι" (αν και εδώ και χρόνια έχουν αποτύχει στο να λειτουργήσουν ως λόμπι). Για μια εθνοτική ομάδα με αρκετό μεγάλο πληθυσμό όπως είναι οι Έλληνες στον Καναδά, θα έπρεπε να είχαμε πολλαπλές οργανώσεις ακτιβιστών ή/και πολλά λόμπι πριν από δεκαετίες. Και σήμερα, ως αποτέλεσμα, αντί να μπορούμε να βασιζόμαστε και σε άλλες ομογενειακές οργανώσεις για τα ζητήματά μας προς την Καναδική κυβέρνηση, είμαστε δεμένοι με χειροπέδες στο Ελληνοκαναδικό Κογκρέσο και πρέπει να περιμένουμε όλοι με αγωνία μέχρι να βρουν αυτοί μια λύση πρώτα..."κάποια μέρα."

Στη συνέχεια, το ερώτημα που πρέπει να κάνουμε όλοι μας είναι το αν χρειαζόμαστε μια νέα οργάνωση πολιτικής πίεσης που θα λειτουργήσει ως ένα επαγγελματικό και αξιόπιστο λόπμι για να καλύψει το κενό που άφησε η διαμάχη του Κογκρέσου τόσα χρόνια; Η μόνη απάντηση είναι ΝΑΙ.

​Ο ορισμός της λέξης "λόμπι"

Βάση με το λεξικό του Cambridge, λόμπι είναι “η προσπάθεια να πείσουμε έναν πολιτικό, την κυβέρνηση ή μια επίσημη ομάδα ότι ένα συγκεκριμένο πράγμα πρέπει ή δεν πρέπει να συμβεί ή ότι πρέπει να αλλάξει ένας νόμος.” [1] [Ελληνική μετάφραση δική μου]. Λόμπι μπορεί να είναι μία ομάδα (π.χ American Jewish Congress (AJC) [2], Armenian National Committee of America (ANCA) [3] κ.α.) ή και ένα άτομο (π.χ Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος [4][5], Simon Wiesenthal [6] κ.α.).

Οι προσπάθειες του λόμπι

Το λόμπι πρέπει να είναι μια συνεχής δραστηριότητα, χωρίς να απογοητευόμαστε αν δεν τα καταφέρουμε με τις προσπάθειές μας με την πρώτη μας επαφή με κάποιους πολιτικούς ή με κάποιο πολιτικό κόμμα. Δεν πρέπει να σταματάμε να ασκούμε [την σωστή] πίεση στην κυβέρνηση για κάποιο ζήτημα που μας αφορά όταν βιώνουμε την πρώτη μας αποτυχία. Ένα λόμπι θα βιώσει πάρα πολλές αποτυχίες πριν πετύχει κάποιο στόχο. Οι Αρμένιοι, για παράδειγμα, στις Ηνωμένες Πολιτείες ασκούσαν πίεση στην Αμερικανική κυβέρνηση για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων για έναν ολόκληρο αιώνα πριν από την αναγνώριση από την Βουλή των Αντιπροσώπων [7] και της Γερουσίας [8] το 2019. Στον Καναδά, οι Αρμένιοι πίεζαν την Kαναδική κυβέρνηση για πάνω από 50 χρόνια πριν αναγνωριστεί επίσημα η Γενοκτονία των Αρμενίων από την Οτάβα το 2006 [9]. Οι Αρμένιοι δεν σταμάτησαν στο πρώτο "όχι", και όπως ξέρουμε, έφαγαν πάρα πολλά "όχι" πάνω στο θέμα αυτό από παντού. Αλλά, οι Αρμένιοι ακόμα συνεχίζουν. Το Αρμενικό λόμπι ασκεί και πίεση κάθε μέρα στον Καναδά να μην πουληθούν Καναδικά μαχητικά όπλα στην Τουρκία γιατί η εθνική ασφάλεια της Αρμενίας απειλείται συνεχώς τόσο από την Τουρκία όσο και από το Αζερμπαϊτζάν. Το ίδιο κάνει το Αρμενικό λόμπι στην Αμερική και σε άλλες χώρες.

Ένα Ελληνικό λόμπι στον Καναδά μπορεί να επικεντρωθεί σε ένα ή και σε πολλούς τομείς, όπως τα ακόλουθα:

- Καναδικά θέματα - π.χ να έχουμε την δυνατότητα να πείσουμε την κυβέρνηση για:
 
     α) θέματα της φορολογίας,
     β) θέματα μετανάστευσης Ελλήνων στον Καναδά,
     γ) την αναγνώριση Ελληνικών εκπαιδευτικών πτυχίων στον Καναδά,
     δ) την πίεση κατά της πώλησης στρατιωτικού εξοπλισμού και μαχητικά όπλα στην Τουρκία, κτλ...

- Εκπαιδευτικά θέματα στον Καναδά - π.χ προσθήκη σημαντικών πτυχών της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας και την ιστορία των Ελληνοκαναδών:

     α) στο Kαναδικό σχολικό σύστημα,
     β) στα Ελληνικά ομογενειακά σχολεία σε όλη την χώρα, κτλ...

- Μελλοντικά Ελληνοκαναδικά θέματα - π.χ προγράμματα για την Ελληνοκαναδική νεολαία όπως:

     α) προγράμματα για "Ηγέτες του Μέλλοντος",
     β) προγράμματα εθελοντισμού,
     γ) προγράμματα καθοδήγησης (mentoring), κτλ...

- Ελληνικά Εθνικά θέματα [Εθνικής Ασφάλειας] - π.χ η ενημέρωση του Καναδικού κοινού για θέματα που αφορούν:

     α) την Ελληνική μεινότητα της Αλβανίας,
     β) την Συμφωνία των Πρεσπών,
     γ) τα θέματα της Θράκης,
     δ) Τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο, κτλ...

- Ελληνικά Εθνικά θέματα [Εθνικής Σημασίας] - π.χ η ενημέρωση του Καναδικού κοινού για θέματα όπως: 

     α) το Κυπριακό, 

     β) την Γενοκτονία των Ελλήνων, κτλ...

- Ελληνικά Εθνικά θέματα [Οικονομικά] - π.χ η ενημέρωση του Καναδικού κοινού με συνεχόμενες καλά οργανωμένες διαφημιστικές καμπάνιες:

     α) για την προβολή της Ελλάδας ως ταξιδιωτικού προορισμού, 
     β) η οργανωμένη προβολή Eλληνικών προϊόντων, κτλ...

- Φιλανθρωπία - π.χ να είμαστε καλύτεροι οργανωμένοι και πάντα έτοιμοι να βοηθήσουμε:
 
     α) στον Καναδά και στην Ελλάδα [βοηθώντας ανθρώπους που έχουν περάσει πυρκαγίες, καταστροφές και άλλα δεινά],

     β) κοινοτικά και ομογενειακά έργα, κτλ...

Και άλλα...
 
Σύνθεση ενός λόμπι

Ο Ελληνοαμερικανός Μάρκος Τέμπλαρ, πρώην μέλος των μυστικών υπηρεσιών της Αμερικής και καθηγητής, γράφει πως ένα λόμπι πρέπει να αποτελείται από επαγγελματίες σε διάφορους σημαντικούς τομείς από ανθρώπους που καταλαβαίνουν πάρα πολύ καλά το τι είναι κυβέρνηση και τι είναι η πολιτική. Σύμφωνα με τον Τέμπλαρ, το λιγότερο χρηματικό ποσό που χρειάζεται για ένα καλό, επαγγελματικό λόμπι στην Ουάσιγκτον είναι περίπου 5 εκατομμύρια δολάρια ετησίως "μόνο να ανοίξουν τις πόρτες τους". Ο ίδιος αναφέρει πως το πραγματικό ποσό είναι γύρω στα 10 εκατομμύρια δολάρια ετησίως εάν το λόμπι θέλει να λειτουργήσει σωστά και να έχει τη δυνατότητα να προσλάβει πάρα πολλούς επαγγελματίες σε αυτόν τον τομέα. Συζητά επίσης το πώς μπορεί κάποια ομάδα να ασκήσει την σωστή πίεση για να κάνει λόμπι. [10][11][12][13].

Ως Αμερικανός, ο Τέμπλαρ συζητά το θέμα του λόμπι από Aμερικανική σκοπιά και ίσως λίγο πολύ περίπλοκο για εμάς εδώ στον Καναδά όπου δεν έχουμε την ίδια ιστορία με τα λόμπι όπως έχουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Περαιτέρω, ο Καναδάς δεν είναι Αμερική, και η Οτάβα δεν είναι Ουάσιγκτον. Ωστόσο, μπορεί να μην είμαστε σε θέση να ιδρύσουμε ένα λόμπι Αμερικανικού τύπου, αλλά θα πρέπει να λάβουμε έστω μερικές από τις συμβουλές του Τέμπλαρ και να τις εφαρμόσουμε σε ένα Καναδικό πλαίσιο.

Επομένως, ένα Ελληνικό λόμπι με έδρα τον Καναδά θα πρέπει να αποτελείται από τουλάχιστον τρία μέ πέντε άτομα το λιγότερο. Και θα έπρεπε ένα αξιόπιστο λόμπι να συγκεντρώνει πάρα πολύ εύκολα ένα σοβαρό χρηματικό ποσό σε ετήσια βάση. Ποιος μπορεί να μου πει πως ένα Ελληνικό λόμπι εδώ δεν θα μπορούσε να συγκεντρώσει έστω ένα εκατομμύριο δολάρια ετησίως από έναν Ελληνικό πληθυσμό στον Καναδά των 271,405 (Απογραφή 2016); Ένα εκατομμύριο δολάρια τι είναι σήμερα; Τίποτα δεν είναι! Είναι χίλιοι Ελληνοκαναδοί που νοιάζονται από τους 271,405 που θα δωρίσουν χίλια δολάρια ετησίως (1,000 άτομα Χ $1,000 = $1,000,000) για ένα σημαντικό σκοπό. Τόσο εύκολο! Ποιος μπορεί να μου πει οτι δεν υπάρχουν χίλιοι Ελληνοκαναδοί σε όλη την χώρα που αν υπήρχε ένα επαγγελματικό, αξιόπιστο λόμπι δεν θα το έκαναν αυτό; Πριν το κορονοϊό, προσωπικά χαλούσα γύρω στα $3,800 το χρόνο και πάνω, μόνο στο Starbucks για καφέ. Σιγά το χιλιάρικο!

 Πρέπει να παίρνουμε και κάποια παραδείγματα και από άλλες εθνοτικές ομάδες και το πως βλέπουν τα δικά τους λόμπι. Το Centre for Israel and Jewish Affairs (CIJA) με έδρα στο Τορόντο έχει προϋπολογισμό γύρω στα 10 εκατομμύρια ετησίως. Οι υποστηρικτές του οργανισμού αυτού δίνουν μεγάλα χρηματικά ποσά διότι το CIJA είναι αξιόπιστο και επαγγελματικό. Το ίδιο κάνουν οι Αρμένιοι με τα δικά τους λόπμι...το ίδιο οι Τούρκοι, Αζέροι, Σκοπιανοί και Αλβανοί. Εμείς τι κάνουμε;

Κάποιοι μπορεί να απορούν ή και να αναρωτηθούν γιατί ένα λόμπι χρειάζεται χρήματα; Αν καταλαβαίνουμε τι είναι το λόμπι, πρέπει επίσης να καταλάβουμε ότι οι σημαντικότερες θέσεις ενός λόμπι πρέπει να κατέχονται από αμειβόμενο προσωπικό. Αυτό είναι το μοντέλο που χρησιμοποιείται από τα άλλα μεγάλα λόμπι, και γι' αυτό έχουν επιτυχίες στις προσπάθειές τους παντού. Το θέμα, επομένως, δεν πρέπει να είναι γιατί ένα λόμπι χρειάζεται χρήματα ή γιατί πρέπει να πληρώνουμε τους εν λόγω επαγγελματίες; Το θέμα πρέπει να είναι για όλους μας το: "πώς μπορώ εγώ να βοηθήσω με τη δωρεά μου ώστε ένα αξιόπιστο λόμπι θα έχει την δυνατότητα να εκπροσωπήσει σωστά τα συμφέροντά μου στην Οτάβα;"

Το διοικητικό σύστημα του Ελληνοκαναδικού Κογκρέσου που ίσως φταίει για την μακρόχρονη διαμάχη

Σε γενικές γραμμές, βάση με το σημερινό καταστατικό του Ελληνοκαναδικού Κογκρέσου οπως το καταλαβαίνω, το τρέχον διοικητικό σύστημα δίνει την ψευδαίσθηση στα χαρτιά ότι το Εθνικό Κογκρέσο έχει όλη τη δύναμη, αλλά, στην πραγματικότητα, όλη η δύναμη ανήκει στα επαρχιακά Κογκρέσα διότι χωρίς τα επαρχιακά δεν είναι δυνατόν στην πραγματικότητα να υπάρχει το Εθνικό Κογκρέσο...και αυτό επειδή το στυλ της διαχείρισης του οργανισμού είναι όπως θα λέγαμε στα αγγλικά “from the bottom up” (δηλαδή η οργανωτική διαχείρηση του Κογκρέσου είναι από τα κάτω προς τα πάνω) όπου όλοι στην ουσία συμμετέχουν στις υποθέσεις του οργανισμού και για όλα τα ζητήματα. Δηλαδή, αν υπάρχουν εκατό ηγέτες στο σύνολο του οργανισμού, άντε να βρει άκρη ο οργανισμός αυτός. Δεν μπορεί. Είναι αδύνατο να επιτευχθεί συναίνεση (consensus) με αυτό το τρέχον οργανωτικό στυλ όπου, πολλές φορές, το κάθε στέλεχος θέλει να επιβάλει την δική του άποψη ως "την σωστή πολιτική" για κάποιο θέμα ή ζήτημα. Αυτό το βλέπουμε πολλές φορές όταν εκλεγεί ένας καινούργιος πρόεδρος. Αντί να υπάρχει μία ομαλή συνέχεια στις πολιτικές θέσεις του οργανισμού, ο καινούργιος πρόεδρος αλλάζει την πολιτική θέση κάποιου ζητήματος βάση με το πως το βλέπει ο ίδιος.

Αυτό που κάνει τα πράγματα πολύ πιο περίπλοκο για το Ελληνοκαναδικό Κογκρέσο ειναι ότι τα επαρχιακά Κογκρέσα είναι ανεξάρτητες οργανώσεις η μία από την άλλη με την κάθε μία να μπορεί να διαμορφώσει τη δική της ξεχωριστή πολιτική θέση στα ίδια ζητήματα όπως είδαμε, για παράδειγμα, με το τραγικό φιάσκο πάνω στο θέμα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων. Στην ουσία, δεν υπάρχει τίποτα που να ενοποιεί το Κογκρέσο ως μία δύναμη ή ως μία φωνή ή ως ένα "brand."

Πιστεύω ότι το Ελληνοκαναδικό Κογκρέσο έπρεπε να ήταν άπο την αρχή της ίδρυσής του ένας οργανισμός όπου το Εθνικό Κογκρέσο πράγματι κατέχει όλη την δύναμη με την διαχείρηση της οργάνωσης από τα “πάνω προς τα κάτω” (top-to-bottom organizational management style) και τα επαρχιακά κογκρέσα να είναι δευτερεύουσες στο Εθνικό ως άμεσα παραρτήματά του (direct branches). Με άλλα λόγια, το Εθνικό Κογκρέσο θα ήταν υπεύθυνο για τον σωστό καθορισμό των πολιτικών θέσεων ολόκληρης της οργάνωσης και τα επαρχιακά Κογκρέσα θα προωθούσαν μόνο αυτές τις σωστές θέσεις στις κυβερνήσεις τους, στην κάθε επαρχία. Αυτό θα δημιουργούσε ομοιομορφία στις θέσεις της ομογένειας του Καναδά. Αυτό θα δημιουργούσε ενότητα μεταξύ μας.

Πως θα λειτουργούσε η διαχείρηση της οργάνωσης του Ελληνοκαναδικού Κογκρέσου "από τα πάνω προς τα κάτω" (top-to-bottom);

Στον ιδανικό κόσμο, το Εθνικό Κογκρέσο θα καταργούσε το σημερινό σύστημα (όπως φαίνεται στην αριστερή πλευρά της εικόνας) και αντί αυτού θα αποτελείτο από δύο σώματα στην κορυφή του οργανισμού που θα συνεργάζονται μαζί ως "Εθνικό Κογκρέσο" (όπως φαίνεται στη δεξιά πλευρά της εικόνας).

 Από την άλλη, αντί τα επαρχιακά Κογκρέσα να είναι ανεξάρτητη η μία από την άλλη όπως δυστυχώς είναι σήμερα, θα λειτουργούσαν ακριβώς το ίδιο η μία από την άλλη χωρίς εξαίρεση σε όλα τα θέματα και ζητήματα. Ξανά θα αναφέρω το φιάσκο στο θέμα της γενοκτονίας. Εκεί που τα τελευταία χρόνια πήγανε οι ηγέτες μας να αναζητήσουν την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων από την Καναδική κυβέρνηση με δεκάδες διαφορετικές, χαοτικές και λανθασμένες θέσεις και γνώμες, θα ήταν αδύνατο να γίνει κάτι παρόμοιο με ένα νέο σύστημα όπου το Εθνικό Κογκρέσο από την κορυφή θα είχε τον πλήρη έλεγχο των [σωστών] πολιτικών θέσεων ολόκληρου του οργανισμού.

Τα δύο σώματα στην κορυφή του υποτιθέμενου ανανεωμένου Ελληνοκαναδικού Κογκρέσου
 
Το πρώτο σώμα θα ήταν η μη εκλεγμένη “Οργανωτική Επιτροπή" (Αυτό θα ήταν το "αμειβόμενο σώμα": δηλαδή το πραγματικό λόμπι που θα δουλεύει πίσω από την σκηνή κάθε μέρα). Τα άτομα της αμειβόμενης ομάδας θα έχουν το δικαίωμα να εργαστούν στη θέση τους για όσα χρόνια είναι διαθέσιμη η κάθε θέση, ή όταν παραιτηθεί κάποιος, ή εάν απολυθεί κάποιος για οποιονδήποτε νόμιμο λόγο. Αυτή η ομάδα δεν θα αλλάζει λόγω της αλλαγής των εκλεγμένων εκπροσώπων της ομογένειας του δεύτερου σώματος. Το έργο της ομάδας του πρώτου σώματος είναι πιο σημαντικό (από το εκλεγμένο δεύτερο σώμα) και πρέπει πάντα να έχουν μια σωστή συνέχεια στο έργο τους, ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο καινούργιος πρόεδρος ή ποιος μπαίνει στο διοικητικό συμβούλιο.

Για την περίπτωσή μας στον Καναδά, βάση με τον πληθυσμό της ομογένειας, αυτή η μικρή αμειβόμενοι ομάδα θα μπορούσε να λειτουργήσει με τουλάχιστον τρεις έως πέντε επαγγελματίες (που καταλαβαίνουν "πώς να κάνουν λόμπι" και "πώς λειτουργεί η κυβέρνηση και η πολιτική της χώρας"). Εκτός από το καθορισμό της πολιτικής του οργανισμού για όλα τα ζητήματα, θα κατείχαν επίσης τη θέση της συγκέντρωσης κεφαλαίων και του ταμείου, καθώς η οικονομική πτυχή μιας τέτοιας ομάδας είναι υψίστης σημασίας για τη βιωσιμότητα του λόμπι.

Το δεύτερο σώμα θα ήταν το εκλεγμένο διοικητικό συμβούλιο (εκλεγμένοι εθελοντικοί), δηλαδή οι "Eκπρόσωποι της ομογένειας" οι οποίοι θα αλλάζουν, όπως τώρα, σύμφωνα με το καταστατικό του οργανισμού. Αυτό όμως θα χρειαστεί και κάποιο ανανεωμένο εκλογικό σύστημα για τον καθορισμό των ατόμων του Εθνικού συμβουλίου χωρίς το δικαίωμα να υπερβαίνει το κάθε επαρχιακό Κογκρέσο στις διαδικασίες του Εθνικού συμβουλίου. Ίσως τα άτομα αυτά θα πρέπει να εκλέγονται ξεχωριστά στο ψηφοδέλτιο των επαρχιακών εκλογών των Κογκρέσων ή το πρώτο σώμα να διορίζει τα άτομα του δεύτερου σώματος ως εκπρόσωποι της ομογένειας μετά από μελέτη των ικανοτήτων η άλλα κριτήρια των υποψηφίων.

Μικρά βήματα, αλλαγές και όραμα...

Υπάρχουν και μερικά άλλα μικροπράγματα που θα πρέπει επίσης να αλλάξουν στο Ελληνοκαναδικό Κογκρέσο - π.χ. το σωστό όνομα του οργανισμού (διότι στα αγγλικά, όλα τα Κογκρέσα έχουν λίγο διαφορετικό όνομα το ένα από το άλλο), ένα ενιαίο λογότυπο (διότι αυτή την στιγμή όλα τα Κογκρέσα έχουν το δικό τους διαφορετικό λογότυπο), την σωστή εφαρμογή των πολιτικών θέσεων, και το πως θα αντιμετωπίζουμε και το πως θα μίλαμε στους πολιτικους. Οι κανόνες συμμετοχής μελών πρέπει επίσης και αυτές να αλλάξουν από το σημερινό σύστημα, καθώς αυτό που ήταν αποδεκτό πριν από τριάντα χρόνια με "εκπροσώπους μόνο από τους συλλόγους" δεν λειτουργεί σήμερα.

 Αν οι ηγέτες του Ελληνοκαναδικού Κογκρέσου δεν τα βρούνε το συντομότερο και δεν αλλάξουν κάποια πράγματα, κάποιος άλλος οργανισμός θα πρέπει να εμφανιστεί για να καλύψει το κενό. Και, αν καλύψει το κενό κάποιος άλλος επαγγελματικός και αξιόπιστος οργανισμός με στόχους και όραμα, κακά τα ψέματα, αυτό που ονομάζεται "Ελληνοκαναδικό Κογκρέσο" σαν οργανισμός και σαν "brand" θα σβήσει μια για πάντα, γιατί εκεί το έχουν πάει οι ίδιοι με την συνεχιζόμενη, καταστροφική διαμάχη. Υπάρχουν Ελληνοκαναδοί που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους με αυτά που βλέπουν πάνω σ' αυτό το διαχρονικό θέμα και έχουν φτάσει στα όρια τους με την έλλειψη ενός αξιόπιστου λόμπι.