ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΜΕ ΤΑ ΚΟΓΚΡΕΣΑ ΜΑΣ;

ΑΝ ΔΕΝ ΣΥΜΦΙΛΙΩΘΟΥΜΕ, ΘΑ ΔΙΑΛΥΘΟΥΜΕ

Άρθρο του εκδότη του Ελληνοκαναδικού Βήματος του Μόντρεαλ, κ. Χρ. Μανίκη, για την δικαστική απόφαση για το «Εθνικό»…

Δεν ξέρω για πιο λόγο, αλλά ολοφάνερα το θέμα της αντιπαράθεσης των μελών των Διοικητικών Συμβουλίων του Ελληνοκαναδικού Κογκρέσου και των Επαρχιακών μας Κογκρέσων, τείνει να γίνει «Ανατολικό ζήτημα.» 

Την περασμένη εβδομάδα, υπενθύμιζα και στις δύο πλευρές το χρέος της συνδιαλλαγής και τόνιζα ότι τελικά  πήγαμε στο Δικαστήριο, αν και μπορούσαμε να το αποφύγουμε. Όμως αφού με πρωτοβουλία του Επαρχιακού πήγαμε στο Δικαστήριο, και ξοδεύτηκαν ορισμένες χιλιάδες δολάρια, οφείλουμε να ακολουθήσουμε την βασική, απόλυτα ρεαλιστική και απόλυτα λογική απόφασή του, που εκτός των άλλων εντέλλεται: 

Να διεξαχθεί το επόμενο συνέδριο  τον Νοέμβριο του 2020 στο Μοντρεάλ. Σε αυτό το Συνέδριο τα μέλη θα αποφασίσουν για την τροποποίηση των επίμαχων άρθρων, δεδομένου ότι η τροποποίησή τους, όχι αυτή καθ’ εαυτή, αλλά ο τρόπος που έγινε, θεωρήθηκε ότι δεν έγινε σύμφωνα με το Καταστατικό και τους Εσωτερικούς Κανονισμούς του 1999. Φυσικά η απόφαση προβλέπει ότι τόσο στο θέμα της τροποποίησης των άρθρων, όσο και ποία άτομα θα εκπροσωπήσουν σε αυτό το Συνέδριο το Κεμπέκ, γίνονται βάσει των όσων προβλέπονται από το Καταστατικό και τους Εσωτερικούς Κανονισμούς του 1999, τους οποίους παράτυπα είχε τροποποιήσει το 2016 η σημερινή Διοίκηση του Εθνικού.

Οπότε και δεδομένου ότι έχει εκδοθεί δικαστική απόφαση, τα πράγματα είναι απλά. Και αυτό επειδή μια δικαστική απόφαση, είτε είναι αρεστή είτε όχι, πρέπει να γίνει σεβαστή και από τις δύο πλευρές. Εκτός εάν η μία εκ των δύο πλευρών θέλει να υποβάλλει έφεση. Αν γίνει αυτό, θα ξοδέψουν οι εμπλεκόμενοι ορισμένες επί πλέον δεκάδες χιλιάδες δολάρια η υπόθεση, θα εκδικαστεί σε ανώτερο δικαστήριο. Εως ότου γίνει αυτό, που φαντάζει απίθανο,  θα πρέπει να σταματήσουν οι διαξιφισμοί, να σταματήσουν οι εκατέρωθεν επιθέσεις και να ετοιμαζόμαστε για το Συνέδριο του προσεχούς Νοεμβρίου. 

 Με αυτό το σκεπτικό, δεν μπορώ να καταλάβω το νόημα των επιστολών συμπαράστασης και κυρίως ερμηνείας του «διά ταύτα…»  της δικαστικής απόφασης. Με αυτό το σκεπτικό, η εφημερίδα μας, εκτός των επισήμων ερμηνειών που έστειλαν τα δύο Διοικητικά Συμβούλια και ήδη δημοσιεύσαμε (Ε. Βήμα  18 Απριλίου, σελίδα 36), ΔΕΝ θα δημοσιεύσει επιστολές που σχολιάζουν την δικαστική απόφαση.

Νομίζω ότι αυτές δεν συμβάλλουν στο φιλικό κλίμα που απαραιτήτων πρέπει  να καλλιεργηθεί προκειμένου  να οδηγηθούμε στο Συνέδριο του Νοεμβρίου, που πρέπει να είναι ενωτικό και για να είναι ενωτικό θα πρέπει να διεξαχθεί σε πνεύμα συμφιλίωσης και εποικοδομητικής αντιπαράθεσης.

Με την ευκαιρία θα υπενθυμίσω για μια ακόμα φορά ότι στο προοίμιο του Καταστατικού του Εθνικού Κογκρέσου, αυτό αυτοχαρακτηρίζεται, ως:

«ο πρώτος μη κομματικός, κοσμικός, εθνικός θεσμός των Ελλήνων, των κοινοτήτων και των οργανώσεών τους στον Καναδά»

Και οι διοικούντες αυτό με ιδιαίτερη υπερηφάνεια ισχυρίζονται ότι :

εξακολουθούν να «είναι αφιερωμένοι και να εργάζονται από κοινού για να προωθούν την δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την πολιτική ευθύνη, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τη πολιτιστική πολυμορφία και την οικονομική δικαιοσύνη για όλους τους Καναδούς.»

Αν αντί να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, και από κοινού και δημοκρατικά, δεν φροντίσουν να επιλύσουν τις διαφορές τους, διαφορές που τις μεταφέρουν σε όλους τους Συλλόγους και σε όλους τους Ελληνες, αν μέσω άρθρων και μέσω απαράδεκτων υβριστικών μηνυμάτων στο face book, αλληλοτρώγονται, τότε τουλάχιστον ας φροντίσουν να αλλάξουν τα του προοιμίου για να μην ρίχνουν τις πανανθρώπινες αξίες:

«της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της πολιτικής ευθύνης, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της πολιτιστικής πολυμορφίας και της οικονομικής δικαιοσύνης» τόσο χαμηλά, υπενθυμίζοντας μας την παροιμία «δάσκαλε που δίδασκες και  νόμο δεν κρατούσες.»

Θα υπενθυμίσω ότι το 2016, είχα ασχοληθεί πολύ με το θέμα της διαφοράς των δύο Κογκρέσων και είχα ασκήσει κριτική στην Διοίκηση του Εθνικού. Είχα χαρακτηρίσει τις τροποποιήσεις του Καταστατικού και των Εσωτερικών Κανονισμών που έγιναν από την Διοίκηση του Εθνικού  αντικανονικές. Μετά την δικαστική απόφαση και επειδή τα γραπτά μένουν θα μπορούσα να πω δικαιώθηκα.

 Όμως αυτήν την στιγμή, και δεδομένου ότι πήγαμε στο δικαστήριο, πιστεύω ότι  είναι ώρα συμφιλίωσης και όλα τα άλλα περιττεύουν. Η δικαστική απόφαση, που έχει και το
διά ταύτα…» βρίσκεται στα χέρια των δύο πλευρών και πράγμα περίεργο η απόφαση έγινε δεκτή με ικανοποίηση και από τις δύο πλευρές.

Επομένως «διά ταύτα…» ας μην μαλώνουμε για το «διά ταύτα..» μιας δικαστικής απόφασης για την οποία και οι δύο πλευρές πανηγυρίζουν.