Ανθρώπινα Δικαιώματα και Εκκλησία (1)

Φίλος αναγνώστης, μας έστειλε μερικές φωτοτυπημένες σελίδες ενός άρθρου του καθηγητή Δανιήλ Σαχά, με θέμα τα «Ανθρώπινα δικαιώματα και Εκκλησία», το οποίο δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα «Χρονικά» τον Δεκέμβριο του 1990. Το άρθρο αυτό, αν και γραμμένο πριν 25 χρόνια, είναι σαν να γράφτηκε μόλις ..προχθές και επειδή φέρει την υπογραφή ενός ανθρώπου της Εκκλησίας με διδακτορικό στο αντικείμενο, θεωρούμε σκόπιμη την αναδημοσίευση του για να θυμηθούμε οι παλιοί και να μάθουν οι νέοι κάποια, πολύ  ενδιαφέροντα, πράγματα για το θέμα αυτό.

(Ένεκα του ότι το άρθρο είναι μεγάλο θα το δημοσιεύσουμε σε συνέχειες ώστε, αφ’ ενός μεν να μη ..χαθούμε στην ποσότητα, αφ’ εταίρου δε να το κάνουμε λίγο ξεκούραστο για όλους μας…)

Μετά την εισαγωγή του ο αρθρογράφος και την αναφορά του στο πώς, πότε και το γιατί του «Χάρτη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», γράφει:

Με την ευκαιρία της 42ας επετείου της υπογραφής του Χάρτου, η κυβέρνηση του Καναδά

προσκάλεσε στις 9-11 Δεκεμβρίου στην Οττάβα κάπου 150 ανθρώπους διαφόρων ειδικοτήτων απ’ όλον τον Καναδά σε ένα «Εθνικό Συνέδριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Καναδικής Αλληλεγγύης». Ήμουν ένας από τους 150. Όπως παρακολουθούσα τους ομιλητές και τους συνέδρους απ’ τους τόσους τομείς της Καναδικής κοινωνίας, από τον Governor General  μέχρι την δευτεροετή φοιτήτρια απ’ το Μόντρεαλ, να δίνει ο καθένας τη δική του εκτίμηση της καταστάσεως από το πόστο του, και να οραματίζεται απ’ τη δική του σκοπιά τον ρόλο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, περιεπλάκηκα κι’ εγώ σ’ οραματισμούς, κι’ έπεσα στη δική μας προβληματολογία, σαν Ελληνική Ορθόδοξη παροικία και Εκκλησία, με αναφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Γιατί ποιος είπε πως η εξάσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων, το βίωμα της θρησκευτικής και πνευματικής ταυτότητας, η ωρίμανση και ολοκλήρωση των πνευματικών οραματισμών και αναγκών δεν είναι και θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Σε μια μάλιστα θρησκευτική παράδοση σαν την Ορθόδοξη όπου η θρησκευτική και πνευματική ζωή δεν είναι ατομικιστικό αλλά συνολικό, Σωματικό, η καλλιέργεια και εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν ακόμη μεγαλύτερη σημασία στο να διασφαλίσουν τις ανάγκες του προσώπου και του συνόλου, ταυτόχρονα, οργανικά και ισόρροπα.  

Απαρίθμησα μέσα μου μερικές πλατιές αρχές: Τα δικαιώματα είναι προσωπικά και συνολικά. Έχουμε δικαιώματα σαν άτομα, αλλά και σαν παροικία-ομάδα ανθρώπων… Τα ατομικά δικαιώματα πρέπει να υπηρετούν και να ισορροπούν σωστά και δίκαια τα συνολικά δικαιώματα… Τα δικαιώματα τότε μόνον έχουν αξία όταν είναι συνυφασμένα με υποχρεώσεις, υποχρεώσεις προς τον εαυτό μας και προς τη συνολική ομάδα, τώρα και πάντα… Τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις δεν είναι κάτι εποχικό, ή της μόδας, τα δικαιώματα δεν γίνονται ποτέ ντεμοντέ… Δικαιώματα δεν σημαίνει εφευρήματα, αλλά θεμελιώδεις αρχές, ουσιώδη χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης, βάσεις της ανθρώπινης οντότητας, αξιοπρέπειας, ηθικής και νοημοσύνης… (Συνεχίζεται...)