Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια...

του Γιάη Παντελάκη

Πέρασε σχεδόν απαρατήρητο απο τον δημόσιο διάλογο και αυτό μάλλον συμβαίνει γιατί δεν εχουμε περιθώρια για τέτοιες συζητήσεις. Ειναι πολυτέλεια να μιλάμε τώρα, γύρω από τα δικαιώματα των αλλοδαπών που ζουν στη χώρα μας. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Εδώ, πρέπει να προσεγγίσουμε όσους κατευθύνονται στο νεοναζιστικό μόρφωμα, υιοθετώντας (έστω εν μέρει) τις λογικές του, για τέτοια θέματα θα μιλάμε;

Μια ημέρα πριν, ο υπουργός Εσωτερικών Γ. Μιχελάκης κατέθεσε μια τροπολογία στη Βουλή με την οποία (όταν ψηφιστεί), αφαιρείται το δικαίωμα του "εκλέγειν και εκλέγεσθαι" στις δημοτικές εκλογές από νόμιμα διαμένοντες στην Ελλάδα αλλοδαπούς τρίτων χωρών. Ουσιαστικά, ακυρώνεται ο νόμος Ραγκούση που έδινε το δικαίωμα συμμετοχής αλλοδαπών στις δημοτικές εκλογές. Ένα δικαίωμα, σχεδόν αυτονόητο για τις αρκετές χώρες της υπόλοιπης Ευρώπης (Ισπανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Δανία, Σουηδία, Νορβηγία, Μ. Βρετανία κ.α.).

Ο Μιχελάκης, με την τροπολογία του, δεν έκανε κάτι παραπάνω, παρά να "συμμορφωθεί" με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία προέβλεπε ότι το σχετικό δικαίωμα του "εκλέγειν και εκλέγεσθαι" επιφυλάσσεται μόνο για Έλληνες. Με άλλα λόγια, νομοθετεί με βάση την απόφαση των συγκεκριμένων δικαστών, οι οποίοι υιοθέτησαν το περίφημο "δίκαιο του αίματος".

Έχω την εντύπωση ωστόσο, πως και να μην υπήρχε μια τέτοια απόφαση από το ΣτΕ, η σημερινή κυβέρνηση, θα ακύρωνε τον νόμο Ραγκούση. Το είχε υποσχεθεί η Νέα Δημοκρατία προεκλογικά, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Κατά πώς φαίνεται, το επιβάλλουν οι καιροί. Οι καιροί που θέλουν η πολιτική ατζέντα να χαράσσεται από την ακροδεξιά και να την ακολουθεί σεβαστός αριθμός πολιτικών κομμάτων. Κυρίως για μικροκομματικούς λόγους, προς άγραν ψήφων. Και αυτό είναι το χειρότερο.

Βέβαια, η σημερινή κυβέρνηση, έχει την δυνατότητα να κρύβεται πίσω από την δικαστική απόφαση. Και να ισχυρίζεται πως δεν θα μπορούσε να την αγνοήσει. Σ' ένα κράτος δικαίου, προφανώς θα έπρεπε να κάνει κάτι τέτοιο. Να σεβαστεί μια δικαστική απόφαση. Αναρωτιέμαι ωστόσο, αν πραγματικά ζούμε σ' ένα κράτος δικαίου. Είναι σίγουρο αυτό; Βιώνουμε κάτι τέτοιο σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα;

Ανεξάρτητα απ' όλα αυτά όμως, έχει αξία να ξύσουμε λίγο την μνήμη μας και να θυμηθούμε ένα μέρος τουλάχιστον του σκεπτικού των δικαστών που πήραν μια τέτοια απόφαση. Αν μη τι άλλο, θα συνειδητοποιήσουμε, πού ακριβώς ζουμε. Και πως με όσα αποφασίζουν δικαστές και κυβερνήσεις ενισχύονται φαινόμενα ξενοφοβίας, ρατσισμού και έλλειψης ανεκτικότητας.

Ζούμε σε μια χώρα λοιπόν, όπου ανώτατοι δικαστές διαπιστώνουν ότι δόθηκε η Ελληνική ιθαγένεια σε αλλοδαπούς «χωρίς την εκ μέρους τους εθελούσια αποδοχή των αξιών που συνάπτονται προς τον ελληνισμό και την εντεύθεν απόκτηση ελληνικής συνειδήσεως». Εδώ υπάρχει ένα καλό ερώτημα. Πώς μετράνε την "Ελληνική συνείδηση" οι συγκεκριμένοι δικαστές;

Απάντηση προφανώς δεν υπάρχει. Το ερώτημα που οι ίδιοι βάζουν με την απόφασή τους είναι αστείο. Όπως αστεία και στα όρια του γραφικού, είναι και μια άλλη παράμετρος που προκύπτει από όσα λένε στο σκεπτικό τους. Αυτή η "Ελληνική συνείδηση", πώς μετριέται στους αλλοδαπούς πολίτες χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίοι με βάση το κοινοτικό δίκαιο έχουν το δικαίωμα να ψηφίζουν; Αστεία ερωτήματα σε μια αστεία χώρα...