ΞΕΝΗ ΑΝΑ-ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Παροικιακά παραλειπόμενα

Όσα δεν σας λένε οι άλλοι..

Μας πληροφόρησαν κάποιοι επιχειρηματίες, οι οποίοι διαφημίζονται σε κάποια εφημερίδα, πως, ο μεγαλοπαραγωγός, τους πιέζει σε βαθμό, που πλέον τους κούρασε, υποχρεώνοντάς τους να κλείσουν τραπέζι στις διάφορες εκδηλώσεις που κάνει.

Δεν έπιασε όμως στην τελευταία του εκδήλωση, διότι όπως μάθαμε απο «πολύ καλά πληροφορημένες πηγές» η προσέλευση ήταν της τάξης των 350-400 ατόμων.
Το τονίζουμε αυτό, διότι στην εφημερίδα του θα μας ξαναγράφει πάλι για θριάμβους και για ασφυκτικά γεμάτες αίθουσες. Τον έχουμε πλέον μάθει. Μα τον έμαθε κι ο κόσμος, ο οποίος του το έδειξε με την απουσία του.

Βλέπεις, αν ο άλλος θέλει να βγει να διασκεδάσει, δεν τον νοιάζουν τα λεφτά. Θα δώσει και 100, θα δώσει όμως και 200, η και 300.
Εδώ δεν είναι η Ελλάδα της κρίσης, που ο κόσμος σκέφτεται και το τάλιρο, γιατί δεν του περισσεύει. Εδώ είναι Καναδάς. Ο κόσμος εδώ εργάζεται και αμείβεται αξιοπρεπώς, οπότε, μπορεί να θυσιάσει και κάποιο ποσόν μία στις τόσες, όταν πρόκειται για την ψυχαγωγία του, η την ψυχαγωγία της οικογένειάς του.
Δεν τσιμπάει πλέον σε «φτηνά εισιτήρια». Ποιότητα ζητάει, και ειλικρίνεια.
Από ειλικρίνεια όμως, φτώχεια.. Ψάχνουν ακόμα να τη βρουν.

Το ψέμα, θα έχει ήδη κάνει το γύρο του κόσμου,

ενώ η αλήθεια, δεν θα έχει φορέσει ακόμη, 

ούτε καν τα παπούτσια της..

Ένα πράγμα που δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω, είναι η ρουφιανιά.
Να ρουφιανέψεις κάποιον, για ποιο λόγο;
Για να του κάνεις ζημιά; Και εσύ τι θα κερδίσεις;
Για να εκδικηθείς; Κι όταν θα σου περάσει ο θυμός, πως θα κοιτάζεσαι στον καθρέφτη;

Όλοι θελήσαμε να εκδικηθούμε πάνω στο θυμό μας. Το να μην επιτρέψεις τον εαυτό σου να κάνει το κακό πάνω στο θυμό σου, σημαίνει δύναμη χαρακτήρα. Σίγουρα κάποιους τους χρειάζεται ένα γερό χέρι ξύλο. Όχι όμως και ρουφιάνοι απο συνήθεια, η εκ πεποιθήσεως.

Μάλλον κάποιοι δεν αισθάνθηκαν ποτέ τους τύψεις συνείδησης, γιατί απλούστατα, είναι παντελώς ασυνείδητοι. Και δυστυχώς, το ρουφιανιλίκι, κι εδώ στην παροικία, όπως και στην Ελλάδα, πάει σύννεφο.
Μήπως κάτι με το ελληνικό DNA; ..Λέμε τώρα!
Το επόμενο που μας έκανε εντύπωση, είναι η διπροσωπία του μεγαλύτερου ποσοστού των παροίκων. Καταντούν γραφικοί. Μπροστά, σου χαμογελάνε, όλο γλύκες και διαχυτικότητες, μα μόλις γυρίσεις την πλάτη, αρχίζει το «θάψιμο».
Αν δεν θέλεις κάποιον, μην προσποιείσαι. Μίλα του σταράτα και καθαρά. «Δεν θέλω να έχω μαζί σου σχέσεις, πάρε δώσε». Πονάει ξεπονάει, αυτή είναι η αλήθεια. Αφού κατά βάθος, μέσα σου, αυτό θέλεις, ποιος ο λόγος να υποκρίνεσαι και να γίνεσαι γελοίος; Εκτός και αν η γελοιότητα, είναι συνώνυμη με το χαρακτήρα σου. Τότε να πάω πάσο.
POSTED BY TORONTO GREEKBLOGGERS

(σ. ΑΝΤ. Τα καλά να λέγονται και να γράφονται. ...Και να αντιγράφονται.!)