Τη Δευτέρα μπλόκαρε το σύστημα τηλεκπαίδευσης. Παρουσιάστηκε, λέει, τεχνικό πρόβλημα σε ένα data center στο Λονδίνο.
Η εταιρεία Cisco που παρέχει τις σχετικές υπηρεσίες στη μισή υφήλιο έβγαλε ανακοίνωση με την οποία παραδεχόταν το πρόβλημα κι εξηγούσε τι είχε συμβεί.
Αυτό αφορούσε, κατά την εταιρεία, την ευρύτερη περιοχή Ευρώπης, Μέσης Ανατολής, Αφρικής και Ρωσίας.
Οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ που δεν γουστάρουν καμία τηλεκπαίδευση, καμία ηλεκτρονική διαδικασία κι ενδεχομένως ούτε το Διαδίκτυο, αλλά βασικά δεν γουστάρουν την Κεραμέως, βγήκαν στα κάγκελα εναντίον του υπουργείου.
Δεν περίμεναν καν να καταλάβουν τι συνέβη και να δουν αν υπάρχουν εξηγήσεις. Απλώς δεν γουστάρουν αυτό που συμβαίνει, τέλος.
Ο ισχνός φιλικός Τύπος του ΣΥΡΙΖΑ που για ανεξήγητους λόγους καταπίνει αμάσητο ό,τι σερβίρουν οι συνδικαλιστές βγήκε στα κάγκελα με ενθουσιώδη σπουδή και ανοησία.
Κι ακολούθησε αμέσως μετά ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Υιοθέτησε τις αιτιάσεις των παραπάνω για να ζητήσει την παραίτηση της Κεραμέως!
Χθες έκανα μια μικρή έρευνα στο Διαδίκτυο για τις χώρες που επλήγησαν από το τεχνικό πρόβλημα της εταιρείας. Δεν βρήκα καμία πολιτική ή κομματική αντίδραση για το γεγονός. Ή τουλάχιστον δεν καταγράφεται καμία τέτοια αντίδραση άξια αναφοράς.
Κανένα κόμμα, καμία αντιπολίτευση, κανένα συνδικάτο, καμία εφημερίδα δεν φαίνεται να συγκινήθηκαν. Πουθενά δεν ζητήθηκε παραίτηση υπουργού.
Ούτε στην Ευρώπη, ούτε στη Μέση Ανατολή, ούτε στην Αφρική, ούτε στη Ρωσία – στην ευρύτερη περιοχή, δηλαδή, που η εταιρεία αναφέρει στην ανακοίνωσή της.
Πιθανώς σε όλες αυτές τις χώρες δεν υπάρχει καλή αντιπολίτευση, ούτε μαχητικά συνδικάτα. Πιθανότερο όμως είναι ότι η δική μας αντιπολίτευση έχει καταστεί όμηρος δυο τριών συντεχνιών του δημόσιου τομέα που κήρυξαν ανένδοτο στην κοινωνία.
Οι περισσότεροι από αυτούς μάλιστα δεν είναι καν ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΙΝΑΛ. Είναι ένα μείγμα αριστεριστών και κομμουνιστών που υποδύονται τους συνδικαλιστές και σέρνουν την αντιπολίτευση από τη μύτη.
Προφανώς η ανοησία ή η ανευθυνότητα δυο συνδικάτων και δυο εφημερίδων δεν αποτελεί πρόβλημα για τη χώρα.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Υπάρχουν συνδικαλιστές που θεωρούν ότι ο συνδικαλισμός είναι ένα μέσο εκβιασμού ή πίεσης στην κυβέρνηση ώστε να επιβάλουν κάποια μορφή συνδιαχείρισης στον τομέα τους.
Ζουν μέσα στη διαμαρτυρία, τη φωνή, την γκρίνια και την καταγγελία, για λόγους που οι ίδιοι γνωρίζουν και οι οποίοι ελάχιστα ενδιαφέρουν το κοινωνικό σύνολο. Δικαίωμά τους.
Ενδεχομένως πρόβλημα δεν αποκτά η χώρα ούτε όταν καταφέρνουν να πάρουν όμηρο μια αστόχαστη αντιπολίτευση.
Σίγουρα όμως πρόβλημα αποκτά η αστόχαστη αντιπολίτευση.
Γ. Πρετεντέρης
No comments:
Post a Comment