Το Σάββατο 31
Αυγούστου, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος
τίμησε με το οφφίκιο του Αρχοντος «Μεγάλου Ρήτορος» τον διακεκριμένο ομότιμο καθηγητή Πανεπιστημίου και συγγραφέα
Χρήστο Γιανναρά.
Πριν, σχεδόν, προλάβουμε να νιώσουμε τη «λύπη» στο πετσί μας, για τον
ξεπεσμό ενός ακαδημαϊκού, έρχεται ένας γραπτός «οδοστρωτήρας» του καθηγητή στην εφημερίδα «Καθημερινή» της Κυριακής, που μας επανέφερε ευχάριστα στον …ίσιο δρόμο.!.
ξεπεσμό ενός ακαδημαϊκού, έρχεται ένας γραπτός «οδοστρωτήρας» του καθηγητή στην εφημερίδα «Καθημερινή» της Κυριακής, που μας επανέφερε ευχάριστα στον …ίσιο δρόμο.!.
Διότι ΔΕΝ ήταν
δυνατόν ένας καταξιωμένος ακαδημαϊκός να αλλάξει τις απόψεις του για τους …Δεσποτάδες,
έναντι ενός τίτλου που τον αποκτά πλέον ο πάσα ένας που μπορεί να ξοδέψει 500 ή
έστω και 1.000.!
Φανταζόμαστε
πως το ίδιο θα ένιωσαν και μερικοί μητροπολίτες, - εξαιρουμένων βέβαια των περισοτέρων και του Βαρθολωμαίου -, όταν το διάβασαν.
Γράφει λοιπόν ο καθηγητής:
«... Οι θρησκευτικοί υπάλληλοι του
κράτους διαβαθμίζονται – οι υψηλόβαθμοι είναι ογδόντα δύο (82)
‘‘μητροπολίτες’’. Πώς επιλέγονται; Πρέπει να είναι άγαμοι (όχι έμπειροι
μοναστικής άσκησης, απλώς απάντρευτοι). Να έχουν και πτυχίο
‘‘πανεπιστημιακής’’ Θεολογικής Σχολής. Με ποια διαδικασία εκλέγονται; Μόνο με
παρασκήνιο – η ψηφοφορία είναι μυστική, οι εκλέκτορες δεν αιτιολογούν την ψήφο
τους. Πρόκειται για το απόλυτο της αυθαιρεσίας...».
Για την ορθότητα των
εγομένων του κ. Γιανναρά, ρωτήσαμε έναν …παρακαθήμενο του Σωτηρίου ο οποίος μας
είπε ότι όπως γνωρίζει ο καθηγητής, η εκλογή των μητροπολιτών καθορίζεται από
τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησιάς ο οποίος καταρτίστηκε με σύμφωνη γνώμη του
Πατριαρχείου και είναι πλέον νόμος. Αν τώρα υπάρχει
κάποιο παρασκήνιο στους χώρους της Εκκλησίας, αυτό θα μπορούσε να ισχύει για
όλους τους χώρους, όπως και τους πανεπιστημιακούς, τους οποίους
υπηρετεί ο κ. Γιανναράς.
(Ξεχνάει ο καλός ιερέας ότι όλοι οι χώροι ελέγχονται από την Πολιτεία εκτός
φυσικά της Εκκλησίας όπου οι δεσποτάδες …δεσπόζουν.!)
Και τώρα τα καλύτερα:
Ο κ. Γιανναράς,
αναφερόμενος στους μητροπολίτες, γράφει:
«Η μετάβαση
από τη βαθμίδα του ‘‘πρεσβυτέρου’’ (ιερέα) στη βαθμίδα του μητροπολίτη
επισκόπου συνιστά υπαρκτική μετάλλαξη, κυριολεκτική – από σερνάμενη κάμπια σε
χρυσοστολισμένη πεταλούδα.
Το ασήμαντο, καλογεροφορεμένο ‘‘παπαδάκι’’ μεταμορφώνεται
ακαριαία σε πρίγκηπα, γίνεται αφέντης, δεσπότης, μπορεί και τριανταπεντάρης
αλλά σεβασμιότατος, όλοι γονατίζουν μπροστά του και τον προσκυνούν. Αυτή η
ονειρώδης ‘‘μεταστοιχείωση’’ κερδίζεται με ένα πτυχίο Θεολογικής, που το
παίρνει πια σήμερα ο πάσα ένας.
Το μεγαλωμένο συνήθως στην ένδεια, συμπλεγματικό χωριατόπουλο,
χωρίς εμπειρία και εθισμούς στην αστική συμπεριφορά, μεταφυτεύεται σε συνθήκες
και όρους άρχοντα. Επίσημα δείπνα, συνεχής συγχρωτισμός με τους
σκληροπετσωμένους της εξουσίας, αλισβερίσια μυθικών κονδυλίων, περίγυρος
αδίστακτων κερδομανών...».
Προφανώς ο κ. καθηγητής θα έχει κάποια συγκεκριμένα παραδείγματα μητροπολιτών, (εμείς έχουμε
τον Σωτήριο) τα οποία θα ήταν
καλό να γνωρίζουμε, αλλά η αποστολή του κ. Γιανναρά ΔΕΝ είναι να καρφώνει
τον κάθε ένα, αλλα να επισημαίνει το πρόβλημα στους αρμόδιους ώστε να ψάξουν
και να τους εντοπίσουν για το καλό της Εκκλησίας, αν βέβαια ενδιαφέρονται έστω
και λίγο για την πρόοδό της…
Τέλος, στο σπουδαιότερο
σημείο του άρθρου του, ο κ.
Γιανναράς σημειώνει ότι:
«ακόμα και
υπουργό σήμερα δεν σε κάνουν με ένα πτυχίο και κάποια θητεία προπαγανδιστή. Δεσπότη,
αν έχεις αποδείξει ότι είσαι (και θα παραμείνεις) πειθήνιος, σε χειροτονούν».
Αυτοί είναι, λοιπόν, οι ηγέτες της Εκκλησίας μας, οι οποίοι αδυνατούν και την
κρατήσουν «όρθια» και εκλιπαρούν του γονείς και τους κατηχητές να φέρουν στους κόλπους
της τους νέους ώστε να εισπράττουν οι ναοι τα της μισθοδοσίας τους…
Ο καθηγητής Γιανναράς είναι μία προσωπικότης απεριορίστου βάθους και συγκρότησης. Βλέπει τα πράγματα με ρεαλισμό αλλά και με βάθος πνευματικό. Αυτά που αναφέρει ανταποκρίνονται στην αλήθεια. Αρκετά "παπαδάκια" που μετά έγιναν δεσποτάδες καβάλησαν το "καλάμι"
ReplyDeleteΟ εγωισμός και η αλαζονεία είναι καθημερινός τρόπος ζωής. Τα λόγια που λένε μπορεί να είναι θρησκευτικού τύπου και οι λέξεις να θαμπώνουν τους άλλους αλλά ζούν σε άλλο κόσμο. Η υποκρισία έχει γίνει τρόπος ζωής τους.
Το αρνητικό στην περίπτωση του κ. Γιανναρά είναι ότι πήρε όλους η "σκούπα." Υπήρχαν και υπάρχουν κάποιες ξεχωριστές προσωπικότητες που φωτίζουν με την παρουσία τους. Ας ψάξει όποιος ενδιαφέρεται να τούς βρεί.
J.T.
P.S.Πάντως το ιστολόγιο αυτό, ενώ δίνει την ελευθερία της έκφρασης, μερικές φορές κάποια άρθρα του, δεν έχουν αντικειμενικότητα και εκμπέμπουν αρνητικότητα σε θεσμούς
Ως γνωστόν είναι οι εξαιρέσεις εκείνες που επιβεβαιώνουν τον κανόνα και στις οποίες ο κ. Γιανναράς δεν αναφέρεται, θεωρώντας το -κατά τη γνώμη μας- πλεονασμό.
ReplyDeleteΌσο για την αντικειμενικότητα, εμείς τη θεωρούμε δεδομένη. Αν τώρα η οπτική γωνία απο την οποία βλέπουμε κάποιο ζήτημα διαφέρει από τη δική σας, θα πρέπει να προσεχθεί λίγο και από μας αφού πρώτα μας επισημανθούν τα σχετικά κείμενα που εκπέμπουν άρνηση...
Οποιος έχει διαβάσει βιβλία του Γιανναρά βλέπει ότι αυτός ο άνθρωπος μιλά βαθειά και χωρίς υποκρισία. Μπορεί να είναι αυστηρός σε μερικά αλλά δεν πουλάει βιτρίνα.
ReplyDeleteΟι παπάδες μπορεί κάποιες φορές να μιλάνε και να κηρύττουν αλλά πόσοι απο αυτούς κάνουν πράξη αυτά που διδάσκουν?
Υπάρχουν παπάδες εδώ στον Καναδά που ακόμη δεν μιλάνε ο ένας στον άλλον ή αποτελούν μέλη κάποιας κλίκας. Ολοι δε φοβούνται τον "πολυχρονεμένο αφέντη τους."!