Το βρασμένο κάστανο, ο Ρουβάς στο προεδρικό και ο Ντάνος σε ρόλο Κανάρη…

Φελνίκος

Φτάνει πιά. Αρκετά. Δεν αντέχω άλλο. Τρία χτυπήματα σε μια μέρα είναι πολλά. Και τι χτυπήματα! Με σιδερολοστό. Κατακέφαλα. Το πρώτο μου το κατάφερε η Σοφία -φίλη καλή κι αγαπημένη- όταν με πληροφόρησε για το κάστανο. Το κάστανο του Παΐσιου. Το βραστό κάστανο του Παΐσιου. Αυτό που προσκυνάνε οι συμπατριώτες μου. Στο Αγρίνιο.

Κοσμοσυρροή στην εκκλησία. Στην αγρυπνία που έκανε ο Άγιος Δημήτριος. Η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου εννοώ. Κάνω τη διευκρίνηση γιατί μ' αυτά που συμβαίνουν μπορεί κάποιος να νομίσει πως στο Βραχώρι έχουμε και άγιο. Τον Δημήτριο, ο οποίος είναι ζωντανός και κάνει αγρυπνίες για τον ομότιτλό του τον Παΐσιο. Αν και νομίζω ο Αγιορείτης γέρων δεν έχει ακόμη

αναρριχηθεί στην τάξη των Αγίων. Είναι στο δοκιμαστήριο των οσίων.

Τέλος πάντων, επανέρχομαι γιατί ξέφυγα από το κάστανο. Θα μου πείτε και πως να μην ξεφύγει κάποιος. Άκου να προσκυνάνε κάστανο! Και ποιοί; οι Αγρινιώτες.! Χάθηκε ένα κοκορέτσι, ένα σπληνάντερο, μια γαρδούμπα. Κι αν δεν θέλανε σε κρέας, ας διάλεγαν ένα ξηροκάρπι που πάει και με το ούζο. Ένα αμύγδαλο, ένα φυστίκι Αιγίνης. Έστω μια βραστή καλαμπόκα. Ή ακόμα καλύτερα ένα σουλτάν απ' τον παλιό Ματραλή.

Αφού ο γέρων Παΐσιος έκανε το στρατιωτικό του στο Αγρίνιο και μετά επισκεπτόνταν, όπως μαθαίνουμε, συχνά την πόλη μας, δεν μπορεί να μην είχε φάει σουλτάν καταΐφι από τον Ματραλή. Το θεωρώ σίγουρο πως είχε φάει. Κι αφού είχε φάει είναι σίγουρο πως θα είχε δώσει και την ευλογία του. Αν δεν δώσει ευλογία στο σουλτάν, σε τι θα δώσει; Στο περγαμότο ή στο λουκούμι; Άρα τα σουλτάν του Ματραλή είναι αυτά που έχουν την ευχή του γέροντα κι αυτά πρέπει να προσκυνάμε.

Αυτό με τα βρασμένο κάστανο δεν μου φαίνεται και πολύ σόϊ. Λίγο σε κομπογιαννιτισμό μου φέρνει, αλλά ας μην το συνεχίσω. Αφού οι συμπατριώτες την κάνανε τη ματσαραγγιά, θου Κύριε φυλακή τω στόματί μου. Αλλά και πάλι. Κάστανο; Δεν μπορώ να το χωνέψω. Και μάλιστα βρασμένο πριν από 27 χρόνια; Ήμαρτον, Παναγίτσα μου..

Βέβαια, τώρα που το ξανασκέφτομαι γιατί να μην έχουμε και μεις στο Αγρίνιο κάτι. Γιατί στην Κέρκυρα έχουν τα πασούμια του Αη Σπυρίδωνα; Γιατί στην Άνδρο να έχουν την κάρα του Αγίου Αβερκίου; Γιατί στην Παντοκράτορος στο Άγιο Όρος να έχουν τμήμα από το μικρό δάχτυλο του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου; Γιατί στη Μεγαλόπολη, στη μονή Μπούρα, (όχι του φίλου μου του Κώστα) να έχουν απότμημα της Ευγενίας της οσιομάρτυρός; Τέλος πάντων. Τι να πω. Την παπαριά στον Αη Δημήτρη την κάνανε και μας περνάνε ψιλό γαζί στους ανά την επικράτεια καφενέδες.

Το δεύτερο χτύπημα ήταν από τον Πάκη, συγγνώμη τον Προκόπη εννοώ. Και πάλι συγγνώμη, από την αυτού εξοχότητα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ήθελα να πω. Τι ήταν αυτό Πρόεδρε. Τι τζουβρουτζά μας έριξες. Δέχθηκες τον Ρουβά και την Ζυγούλη στο Προεδρικό Μέγαρο. Να τους δώσεις, λένε, συγχαρητήρια για το γάμο τους. Και τι είναι το Προεδρικό; Σπίτι σου είναι Πρόεδρε; Αν ήθελες να τους συγχαρείς ας πήγαινες στο γάμο τους ή στο σπίτι τους ή ας τους καλούσες στο δικό σου σπίτι να τους δώσεις και δώρο.

Στο Προεδρικό, Προκόπιε; Είναι δυνατόν; Εσύ που ξέρεις το τυπικό και τα θεσμικά, είναι δυνατόν να τα παραβιάζεις όλα επειδή ο Σάκης και η Κάτια είναι τα αγαπημένα της Μαριάννας; Εκτός κι αν ο Σάκης έχει κάποια διπλωματική ιδιότητα και δεν την ξέρουμε. Μήπως, η Μαριάννα, επειδή είναι πρέσβειρα Καλής Θελήσεως η ίδια, έχει τη δυνατότητα, όπως η Ελισάβετ, να χρήζει ιππότες; Μήπως έκανε ιππότη τον Σάκη ή του έχει απονείμει το μετάλλιο της ασημένιας περικνημίδος και δεν το ξέρουμε;

Εκτός κι αν μου πεις πως δέχεσαι όλους τους νεόνυμφους στο γραφείο σου για τα συχαρίκια. Αν είναι έτσι βγάλε μια ανακοίνωση να το ξέρουν όλοι οι νιόπαντροι. Να σου 'ρχονται από την Ξάνθη και το Ζεφύρι μέχρι την Καλαμάτα και την Κάτω Αχαγιά ή τα Τρίκαλα. Να 'χουν μια φωτογραφία με τον Πρόεδρο να τη δείχνουν στους γείτονες και οι νύφες να αισθάνονται ...Προκοπίτσες -και για συντομία ...πίτσες. Γιατί να έχει μόνον ο Σάκης Ρουβίτσες. Να έχει φαν κλαμπ και ο Πρόεδρος.

Και φυσικά για να σου έρχονται οι ξένοι και κυρίως οι Γιαπωνέζοι, οι Κινέζοι και γενικά όλοι της Άπω Ανατολής που ψοφάνε γι' αυτά. Αντί να τρέχουν να φωτογραφίζονται στη Σαντορίνη να ξέρουν ότι έχουν και εναλλακτική, ...του Προκόπη το τσαρδί. Μεγαλεία. Ουρές θα κάνουν στην Ηρώδου Αττικού. Αν μάλιστα, Πρόεδρε, βάλεις και εισιτήριο μπορεί και να μαζέψεις αρκετά ευρώπουλα, ας είναι και δολάρια και γιεν δεν μας πειράζει. Να τα δώσεις στον Αλέξη, τον φίλο του Κώστα και του Μίμη, για να κλείσει ο Ευκλείδης (αυτό το καλό παιδί, ο εγγονός του Θρασυβούλου) καμμιά τρύπα από τα έσοδα.

Το τρίτο χτύπημα ήλθε από τη Σκιάθο. Γκρέμισαν τα τείχη στο νησί του Παπαδιαμάντη για να υποδεχθούν τον Ντάνο. Ναι, ναι τον Ντάνο, τον νικητή του survivor. Με τιμές εθνικού ήρωα υποδέχθηκαν οι Σκιαθώτες τον συμπατριώτη τους που νίκησε τον Σπαλιάρα, τον μισθοφόρο και τον Μάριο τον Κύπριο. Ούτε ο Μιλτιάδης στον Μαραθώνα τέτοιες τιμές. Αφίσα μεγαλύτερη κι από τη φωτογραφία του Καραϊσκάκη που είχαν παλιότερα στα σχολεία. Υποδοχή ούτε στον Κανάρη όταν πυρπόλησε την τουρκική ναυαρχίδα. Κι η προκυμαία φίσκα. Κι αλαλαγμοί χαράς που ούτε με το mama mia δεν είχαν υπάρξει Συγκέντρωση που δεν είχαν δει ούτε ο γέρο Καραμανλής όταν έβαζε τη χώρα στην ΕΟΚ ή ο Ανδρέας όταν έφερνε την Αλλαγή.

Σταματώ εδώ γιατί δεν μου φταίει τίποτε το παλληκάρι, αλλά και επειδή δεν θέλω ο δήμαρχος και το δημοτικό συμβούλιο της Σκιάθου να με κηρύξουν persona non grata στο νησί. Ο κυριότερος όμως λόγος είναι ότι δεν θέλω να χαλάσω τις ολιγοήμερες διακοπές μου. Από χθες το πρωί βρίσκομαι στην Ικαρία και αυτή τη στιγμή κάθομαι στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου στον Αρμενιστή και κοιτάζω το κατακίτρινο μισό φεγγάρι. Σαν φέτα ζουμερού πορτοκαλιού μοιάζει και 'γω ασχολούμαι με ...κάστανα και άλλα αποικιακά και εδώδιμα.

Δεν μπορώ όμως να μην σκεφτώ πως με αυτά που ζούμε, όχι ένα ούτε δύο ή τρία μνημόνια, αλλά δεκατρία, και μάλιστα όσο γίνεται πιο αυστηρά, χρειαζόμαστε. Και επιτροπεία δια βίου. Τρόϊκα πραγματική κι όχι σαν αυτή του γλυκούλη του Μοσκοβισί. Με μαστίγιο, ξεροκόμματο και αλυσοδεμένοι στο τρίτο υπόγειο της Γκεστάπο. Άκου, προσκύνημα στο κάστανο. Άκου, συχαρίκια στο Ρουβά στο Προεδρικό Μέγαρο. Άκου, ο Ντάνος εθνικός ήρωας. Έλα, νινί στον τόπο σου. Τι άλλο θα δούμε πια. "Ωρέ, που πάμε ρε. Που πάμε", που έλεγε και ο Αυλωνίτης στη Βασιλειάδου. Που πάμε;