Κρύψτε τα γυναικόπαιδα…
Στις σκοτεινές μεταπολεμικές δεκαετίες οικοδομήθηκε στην Ελλάδα η εθνικοφροσύνη. Από τη μια οι «εθνικόφρονες», οι «υγιώς σκεπτόμενοι» και από την άλλη τα «μιάσματα», οι αριστεροί και «συνοδοιπόροι» τους. Μια χαρακτηριστική φράση της εποχής ήταν «οι κομμουνιστές θα αρπάξουν τις γυναίκες μας». Κάπως έτσι, σχηματικά, αποτυπωνόταν η Ελλάδα μέχρι το 1974.
Η Μεταπολίτευση έθεσε τέλος σε όλα αυτά, αν και ορισμένες πλευρές της εθνικοφροσύνης ποτέ δεν εξαλείφθηκαν εντελώς. Στα τελευταία πέντε χρόνια της οικονομικής κρίσης, μάλιστα, η εθνικοφροσύνη έγινε δισυπόστατη. Απέκτησε και την αριστερή της εκδοχή, καθώς ακόμη και στον επίσημο λόγο της Αριστεράς (όχι του ΚΚΕ) εισχώρησαν λέξεις όπως «προδότες», «πουλημένοι», «γερμανοτσολιάδες» κ.ά. Με αυτές χαρακτηρίζονται οι πολιτικοί της αντίπαλοι, που επέλεξαν να εφαρμόσουν την πολιτική των δανείων και των Μνημονίων.
Ορισμένες φορές, όλο αυτό το σκηνικό αποκτούσε χαρακτηριστικά κωμωδίας και είναι απλώς ενδεικτικά όσα συνέβησαν στη μακρά προεκλογική περίοδο του 2014 και του Ιανουαρίου του 2015.
Παράδειγμα πρώτο: Στην απέλπιδα προσπάθειά τους να αντιστρέψουν το κλίμα ορισμένοι από τη ΝΔ κατηγορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «θα μας πάρει τα λεφτά» (ενδεικτικά εδώ).
Παράδειγμα δεύτερο: Ορισμένοι (όχι πολιτικοί, αλλά έμποροι της ενημέρωσης) έλεγαν ότι οι «κομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ», ερχόμενοι στην εξουσία, θα μας πάρουν (όχι γυναίκες και παιδιά, αυτή τη φορά, αλλά) τις περιουσίες μας (εδώ και εδώ). Η υπόθεση είχε μεγάλη πλάκα, καθώς όλο το προηγούμενο διάστημα ο ίδιος άνθρωπος έβριζε ως ξεπουλημένους στη «σκρόφα του Βερολίνου» τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά.
Αυτά είναι παρελθόν και δεν έχει ιδιαίτερο νόημα η ανακύκλωσή τους. Τα θυμηθήκαμε, όμως, επειδή εσχάτως η (δεξιά) εθνικοφροσύνη έχει πάψει να έχει ενδιαφέρον, αλλά ένας είδος της αναπτύσσεται στην Αριστερά. Δεν είναι μόνο τα περί «δωσίλογων» και «γερμανοτσολιάδων». Υπάρχει και η «σοβαρή» πλευρά της. Τελευταίο κρούσμα η «ανάλυση» ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ ότι οι δανειστές μπορεί να μας ζητήσουν «τις γυναίκες και τα παιδιά μας» (εδώ). Αλλά και η δήλωση του Πάνου Καμμένου, με την οποία προειδοποιεί ότι «αν γίνει Κούγκι θα είναι ευθύνη των δανειστών».
Βέβαια από την «ανάλυση» αυτή κάτι λείπει. Γιατί μόνο τις γυναίκες και τα παιδιά; Οι Γερμανοί, η Μέρκελ δηλαδή, δεν θα ήθελαν και τους άντρες; Αλλά, βλέπετε, η Μέρκελ είναι τώρα δική μας, σύμμαχός μας, «είναι εξαιρετικά ικανή», γι’ αυτό και ο Τσίπρας είναι μαζί της στο «γεια σας και καλώς σας βρήκαμε». Τη μια στο Βερολίνο, την άλλη στις Βρυξέλλες, την τρίτη στην τηλεδιάσκεψη, την τέταρτη στο τηλέφωνο. Ο πιο καλός «μερκελιστής», που έλεγε παλιότερα ο ίδιος για τον Σαμαρά.
Ιδού, λοιπόν, η νέα αριστερή -και πονηρούτσικη, όχι σαν τη χροντροκομμένη παλιά δεξιά- εθνικοφροσύνη. Οι δανειστές ζητούν «τις γυναίκες και τα παιδιά μας». Ενώ εμείς τι χρωστάμε, ρε σύντροφοι; Να, μερικές εκατοντάδες ψωροδισεκατομμύρια. Τα οποία θα διαγράφαμε άμα τη αναλήψει της εξουσίας. Η Ζωή ετοιμάζεται να τα διαγράψει, ο Βαρουφάκης λέει ότι δεν γίνεται, η Συμφωνία πρέπει να γίνει, αλλά όχι και να θέλουν «τις γυναίκες και τα παιδιά μας»!
Ιδού η νέα εκδοχή της εθνικοφροσύνης, της αριστερής. Η παλιά Δεξιά ενδιαφερόταν για τον εσωτερικό εχθρό. Η νέα Αριστερά προσθέτει κι έναν εξωτερικό. Δεν υπάρχουν σύμμαχοι και αντίπαλοι, εταίροι και συνεταίροι, συμφέροντα. Υπάρχουν εχθροί, που επιβουλεύονται την κυβέρνηση της Αριστεράς, άρα το έθνος και τον λαό. Η νέα αφήγηση. Για να ντοπάρονται οι αφελείς (ακόμα…) οπαδοί. Θέλουν «τις γυναίκες κι τα παιδιά μας». Οι κακοί δανειστές, γενικώς. Όχι η Μέρκελ, βρε αδερφέ. Μ’ αυτήν θα υπογράψουμε το νέο Μνημόνιο. Λάθος (πιπέρι στο στόμα), Σχέδιο Ανάπτυξης Ελληνικής Οικονομίας (ΣΑΝΟ) θα το ονομάσουμε.
Το ΣΑΝΟ θα πέσει βαρύ. Γι’ αυτό πρέπει να συνοδεύεται και από ΚΟΥΤΟΧΟΡΤΟ με σάλτσα (αριστερής) εθνικοφροσύνης. Για «αντίσταση», για να μη μας πάρουν οι ξένοι τα γυναικόπαιδα. Αλλά, εντέλει, τογυναικοπαιδομάζωμα δεν θα γίνει. Θα μας σώσει «η καλή θεία Άνγκελα».
Στο τέλος, το έργο θα γίνει φαρσοκωμωδία, με πρωταγωνιστή τον στρατάρχη Πανοκαμμένο (όχι στα τέσσερα, αλλά) στα δύο να φυλάει το Κούγκι (του μυαλού του)…ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Η Μεταπολίτευση έθεσε τέλος σε όλα αυτά, αν και ορισμένες πλευρές της εθνικοφροσύνης ποτέ δεν εξαλείφθηκαν εντελώς. Στα τελευταία πέντε χρόνια της οικονομικής κρίσης, μάλιστα, η εθνικοφροσύνη έγινε δισυπόστατη. Απέκτησε και την αριστερή της εκδοχή, καθώς ακόμη και στον επίσημο λόγο της Αριστεράς (όχι του ΚΚΕ) εισχώρησαν λέξεις όπως «προδότες», «πουλημένοι», «γερμανοτσολιάδες» κ.ά. Με αυτές χαρακτηρίζονται οι πολιτικοί της αντίπαλοι, που επέλεξαν να εφαρμόσουν την πολιτική των δανείων και των Μνημονίων.
Ορισμένες φορές, όλο αυτό το σκηνικό αποκτούσε χαρακτηριστικά κωμωδίας και είναι απλώς ενδεικτικά όσα συνέβησαν στη μακρά προεκλογική περίοδο του 2014 και του Ιανουαρίου του 2015.
Παράδειγμα πρώτο: Στην απέλπιδα προσπάθειά τους να αντιστρέψουν το κλίμα ορισμένοι από τη ΝΔ κατηγορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «θα μας πάρει τα λεφτά» (ενδεικτικά εδώ).
Παράδειγμα δεύτερο: Ορισμένοι (όχι πολιτικοί, αλλά έμποροι της ενημέρωσης) έλεγαν ότι οι «κομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ», ερχόμενοι στην εξουσία, θα μας πάρουν (όχι γυναίκες και παιδιά, αυτή τη φορά, αλλά) τις περιουσίες μας (εδώ και εδώ). Η υπόθεση είχε μεγάλη πλάκα, καθώς όλο το προηγούμενο διάστημα ο ίδιος άνθρωπος έβριζε ως ξεπουλημένους στη «σκρόφα του Βερολίνου» τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά.
Αυτά είναι παρελθόν και δεν έχει ιδιαίτερο νόημα η ανακύκλωσή τους. Τα θυμηθήκαμε, όμως, επειδή εσχάτως η (δεξιά) εθνικοφροσύνη έχει πάψει να έχει ενδιαφέρον, αλλά ένας είδος της αναπτύσσεται στην Αριστερά. Δεν είναι μόνο τα περί «δωσίλογων» και «γερμανοτσολιάδων». Υπάρχει και η «σοβαρή» πλευρά της. Τελευταίο κρούσμα η «ανάλυση» ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ ότι οι δανειστές μπορεί να μας ζητήσουν «τις γυναίκες και τα παιδιά μας» (εδώ). Αλλά και η δήλωση του Πάνου Καμμένου, με την οποία προειδοποιεί ότι «αν γίνει Κούγκι θα είναι ευθύνη των δανειστών».
Βέβαια από την «ανάλυση» αυτή κάτι λείπει. Γιατί μόνο τις γυναίκες και τα παιδιά; Οι Γερμανοί, η Μέρκελ δηλαδή, δεν θα ήθελαν και τους άντρες; Αλλά, βλέπετε, η Μέρκελ είναι τώρα δική μας, σύμμαχός μας, «είναι εξαιρετικά ικανή», γι’ αυτό και ο Τσίπρας είναι μαζί της στο «γεια σας και καλώς σας βρήκαμε». Τη μια στο Βερολίνο, την άλλη στις Βρυξέλλες, την τρίτη στην τηλεδιάσκεψη, την τέταρτη στο τηλέφωνο. Ο πιο καλός «μερκελιστής», που έλεγε παλιότερα ο ίδιος για τον Σαμαρά.
Ιδού, λοιπόν, η νέα αριστερή -και πονηρούτσικη, όχι σαν τη χροντροκομμένη παλιά δεξιά- εθνικοφροσύνη. Οι δανειστές ζητούν «τις γυναίκες και τα παιδιά μας». Ενώ εμείς τι χρωστάμε, ρε σύντροφοι; Να, μερικές εκατοντάδες ψωροδισεκατομμύρια. Τα οποία θα διαγράφαμε άμα τη αναλήψει της εξουσίας. Η Ζωή ετοιμάζεται να τα διαγράψει, ο Βαρουφάκης λέει ότι δεν γίνεται, η Συμφωνία πρέπει να γίνει, αλλά όχι και να θέλουν «τις γυναίκες και τα παιδιά μας»!
Ιδού η νέα εκδοχή της εθνικοφροσύνης, της αριστερής. Η παλιά Δεξιά ενδιαφερόταν για τον εσωτερικό εχθρό. Η νέα Αριστερά προσθέτει κι έναν εξωτερικό. Δεν υπάρχουν σύμμαχοι και αντίπαλοι, εταίροι και συνεταίροι, συμφέροντα. Υπάρχουν εχθροί, που επιβουλεύονται την κυβέρνηση της Αριστεράς, άρα το έθνος και τον λαό. Η νέα αφήγηση. Για να ντοπάρονται οι αφελείς (ακόμα…) οπαδοί. Θέλουν «τις γυναίκες κι τα παιδιά μας». Οι κακοί δανειστές, γενικώς. Όχι η Μέρκελ, βρε αδερφέ. Μ’ αυτήν θα υπογράψουμε το νέο Μνημόνιο. Λάθος (πιπέρι στο στόμα), Σχέδιο Ανάπτυξης Ελληνικής Οικονομίας (ΣΑΝΟ) θα το ονομάσουμε.
Το ΣΑΝΟ θα πέσει βαρύ. Γι’ αυτό πρέπει να συνοδεύεται και από ΚΟΥΤΟΧΟΡΤΟ με σάλτσα (αριστερής) εθνικοφροσύνης. Για «αντίσταση», για να μη μας πάρουν οι ξένοι τα γυναικόπαιδα. Αλλά, εντέλει, τογυναικοπαιδομάζωμα δεν θα γίνει. Θα μας σώσει «η καλή θεία Άνγκελα».
Στο τέλος, το έργο θα γίνει φαρσοκωμωδία, με πρωταγωνιστή τον στρατάρχη Πανοκαμμένο (όχι στα τέσσερα, αλλά) στα δύο να φυλάει το Κούγκι (του μυαλού του)…ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
No comments:
Post a Comment