Είκοσι χρόνια μας λείπει η Μελίνα

Η σταρ, η «τελευταία Ελληνίδα θεά», η πολιτικός, η Γυναίκα. Η Μαρία – Αμαλία Μερκούρη, αγαπημένη εγγονή του δημάρχου Αθηναίων, Σπύρου Μερκούρη, που έμελλε να αφήσει σημάδι ανεξίτηλο.
Η ηθοποιός που καθιερώθηκε ως πρωταγωνίστρια στο θέατρο το 1949, με το ρόλο της Μπλανς Ντυμπουά, στην παράσταση του έργου του Τένεσι Ουίλιαμς «Λεωφορείον ο Πόθος» - «... δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία».
Η παθιασμένη «Στέλλα» (1955) του Κακογιάννη που λατρεύτηκε, η Ίλια του «Ποτέ την Κυριακή» (1960), που έστησε πειραιώτικο γλέντι στις Κάνες και επικύρωσε τη διεθνή της φήμη με τη θεατρική μεταφορά του έργου στη Νέα Υόρκη.
Η Μελίνα του Ντασέν, του αγαπημένου της, του συντρόφου, του μέντορα, ο οποίος και τη
σκηνοθέτησε στις ταινίες «Ποτέ την Κυριακή» (1960), «Φαίδρα» (1962), «Τοπκαπί» (1964) και «A Dream of Passion» (1978).
Η Μελίνα Μερκούρη που πάλεψε για την ανατροπή της χούντας από το εξωτερικό όπου βρισκόταν και το 1981 και ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Πολιτισμού.
Η Μελίνα και το όραμα της για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο.
Η φωνή της, το βλέμμα της, το πάθος της. Ολα εδώ και την ίδια στιγμή απόντα.
Σήμερα, ημέρα θανάτου της Μελίνας, το Ίδρυμα «Μελίνα Μερκούρη» ανέρτησε στην επίσημη σελίδα του στο Facebook την τελευταία της ομιλία στην Oxford Union το1986, για το μεγάλο της όνειρο, την επιστροφή των Μαρμάρων.

«Κρατήσατε αυτά τα Γλυπτά σχεδόν για δύο αιώνες. Τα φροντίσατε όσο καλύτερα μπορούσατε, γεγονός για το οποίο σας ευχαριστούμε. Όμως, τώρα, στο όνομα της δικαιοσύνης και της ηθικής παρακαλώ δώστε τα πίσω».
Ειρήνη Ορφανίδου