Το αδύνατο και το αναπόφευκτο


Είναι εκπληκτικό να δει κανείς πόσοι φίλοι των μεταρρυθμίσεων γεννήθηκαν ξαφνικά σε μια μέρα. Δεν υπάρχει ανακοίνωση για την ΕΡΤ, που να μην ξεκινά με την επισήμανση ότι υπάρχει ανάγκη εξυγίανσής της, δραστικής αλλαγής της λειτουργίας κ.λπ. Οι περισσότερες καταλήγουν «ναι, πρέπει να γίνουν πολλές μεταρρυθμίσεις, αλλά όχι έτσι, βρε αδελφέ!», όπου το «όχι έτσι» σημαίνει, «όχι ξαφνικό κλείσιμο και αναδιοργάνωση».

Η αλήθεια είναι ότι η αναδιοργάνωση επιχειρήθηκε αλλιώς. Μια ομάδα διαπρεπών καθηγητών, υπό την προεδρία του κ. Νίκου Αλιβιζάτου, επεξεργάσθηκε ένα σχέδιο το οποίο έγινε και σχέδιο νόμου υπό τον κ. Ηλία Μόσιαλο. Τότε όλοι οι νυν φίλοι των μεταρρυθμίσεων, ήταν εναντίον. Δεν κατέθεσαν κάποια πρόταση επί του σχεδίου. Ο αγώνας ήταν να μην πειραχθεί τίποτε, ούτε καν το περιοδικό Ραδιοτηλεόραση. Τα σωματεία κήρυξαν απεργίες για το «δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης που απειλείται από τα σχέδια της μνημονιακής κυβέρνησης». Οι εκπρόσωποι της ΠΟΣΠΕΡΤ ανέφεραν ότι θα αντισταθούν «με κάθε μέσο στις προσπάθειες συρρίκνωσης της ΕΡΤ απ’ όπου και αν προέρχονται». Η επαναστατικότερη όλων ΠΟΕΣΥ κήρυξε 48ωρη απεργία με πρώτο αίτημα «την επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων από ιδιωτικά ή δημόσια ΜΜΕ». Η αλήστου μνήμης κ. Μιλένα Αποστολάκη δήλωσε προσβεβλημένη, διότι το βουλευτικό της μέγεθος δεν επέτρεπε «αιφνιδιασμούς». Το πιο αστείο δε είναι ότι και η τότε πρόταση για αναδιοργάνωση της ΕΡΤ χαρακτηρίστηκε «πραξικόπημα» από τους κατ’ επάγγελμα επαναστάτες. Τόσο φτηνές είναι οι λέξεις στον δημόσιο διάλογο...

Δεν προκαλούν πια εντύπωση αυτές οι ρητορείες, όπως και δεν προκαλεί εντύπωση η έκκληση για διάλογο που έγινε διαρκής πιπίλα. Κάθε φορά που επιχειρείται να ανοίξει κάποιο θέμα για συζήτηση η πρώτη αντίδραση είναι δυναμική· γίνονται απεργίες, καταλήψεις κ.λπ. για «να αποσυρθεί η πρόταση από το τραπέζι ώστε να γίνει εφικτός ο διάλογος»!

Δυστυχώς η αλαζονεία συνδικαλιστών και εν γένει «προοδευτικών» δημιούργησε την ανάγκη για τετελεσμένα. Διότι, όπως αποδείχθηκε και με την πρόταση Γιαννίτση για το ασφαλιστικό, οι μεταρρυθμίσεις που δεν γίνονται στην ώρα τους μεταμορφώνονται σε γάγγραινα και τότε πέφτει ο πέλεκυς. Με τις απανωτές «νίκες» των αγωνιστών δεν λύνονται τα προβλήματα απλώς μετατίθενται στο μέλλον για να εμφανιστούν ακόμη πιο οξυμένα. Δίνοντας διαρκώς μάχες οπισθοφυλακής χάνονται οι μάχες του μέλλοντος. Αυτό ακριβώς γίνεται και τώρα με τον κλαυθμό και τον πόλεμο για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Αντί να ασχοληθούν κάποιοι με τους όρους και τις προϋποθέσεις δημιουργίας της νέας ΕΡΤ, για να μη γίνει της Μεσσηνίας εκεί μέσα, τουφεκάνε στον αέρα για να δείξουν την αγωνιστικότητά τους.

Ο Τζον Φ. Κένεντι είχε εναργώς περιγράψει την ανάγκη διαρκών μεταρρυθμίσεων σε μια κοινωνία. «Αυτοί που κάνουν αδύνατη την ειρηνική επανάσταση, κάνουν αναπόφευκτη τη βίαια επανάσταση», είπε. Αυτό, τηρουμένων των αναλογιών, ίσχυσε και για την ΕΡΤ. Αυτοί που έκαναν αδύνατη τη μεταρρύθμιση της προγραμματισμένα, έκαναν αναπόφευκτο το κλείσιμό της. Κι αυτό δεν είναι καν το χειρότερο. Οπως μάθαμε με σκληρό τρόπο το 2010, εκείνοι που (ειδικά την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα), έκαναν αδύνατες τις μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, έκαναν αναπόφευκτη τη χρεοκοπία της.

Του Πάσχου Μανδραβέλη