Η κουμπαριά πρέπει να ενώνει…

Η κουμπαριά, ως ….μυστήριο της Εκκλησίας μας, πρέπει να ενώνει τους ανθρώπους, κι’ όχι να διαιρεί. Μια κουμπαριά, πίσω στην πατρίδα, είναι συνήθως …διαδοχική. Δηλ. αφού βαφτίσεις κάποιο αγόρι, όταν έλθει η ώρα του γάμου, ο γαμπρός έχει υποχρέωση να σου ζητήσει να τον στεφανώσεις. Κι’ αν όχι ο ίδιος, ένεκα ίσως του προχωρημένου της ηλικίας, παραχωρείς τη θέση σου σε έναν από τους διαδόχους σου.

Αν τώρα το παραπάνω …σενάριο δεν μπορεί να ευδοκιμήσει για κάποιο σοβαρό λόγο, τότε το βαφτιστήρι σου και υποψήφιος γαμπρός ζητάει την άδειά σου να διαλέξει άλλον κουμπάρο και συ του την δίνεις μαζί με τις ευχές σου.

Βέβαια στον Καναδά τα πράγματα έχουν αλλάξει κατά πολύ, αφού πολλοί νονοί δεν ακολούθησαν τα βαφτιστήρια στην νέα πατρίδα τους. Όμως πολλά νέα παιδιά παντρεμένα εδώ, θέλοντας να ακολουθήσουν την παλιά …συνταγή των γονιών τους επιμένουν να βαφτίσει το πρώτο τουλάχιστον παιδί τους ο κουμπάρος που τους στεφάνωσε. Μια τέτοια επιμονή, λοιπόν, κάποιων νεαρών ομογενών μας να τους βαφτίσει το παιδί τους ο κουμπάρος τους, ήταν η αιτία να χαλάσουν πολύχρονες φιλικές σχέσεις ενός ζευγαριού (παππού και γιαγιάς) με κάποιο υψηλά ιστάμενο, στην παροικία, πρόσωπο ο οποίος έφτασε στο σημείο να διακόψει τις σχέσεις τους, επιμένοντας φορτικά να είναι αυτός ο νονός του παιδιού-εγγονού.!

Έτσι, λοιπόν, έχουμε τη διαπίστωση ότι τα Μυστήρια της Εκκλησίας, δεν ενώνουν μόνο αλλά και χωρίζουν… Δεν κάνουν φιλίες ή εξ αγχιστείας συγγένειες αλλά και το αντίθετο…

Αυτός είναι και ο λόγος ή μάλλον η αιτία που φτάσαμε στο χάλι να δούμε να φιγουράρουν φωτογραφίες μιας φυλλάδας – και μάλιστα με μεγάλα γράμματα- σε πολύ γνωστό, για την αγάπη του στις φωτογραφίες, …blog.

ΥΓ. Προς στιγμή πιστέψαμε ότι κάτι γνώριζε για το θέμα ο «Μακεδνος» και του δώσαμε …πάσα, αλλά μπα, κι’ έτσι αναγκαστήκαμε να σας ενημερώσουμε μέσω του «Αντίποδα», λίγο καθυστερημένα, βέβαια.!!! Κρίμα…