Ένα ενδιαφέρον άρθρο - σχόλιο του εκδότη κ. Χρ. Μανίκη στο ΒΗΜΑ του Μόντρεαλ

 

Επιτέλους, να ακούσουμε ή μάλον να διαβάσουμε και κάτι κριτικό για την Εκκλησία, ως προς την ...είσοδο της αγγληκής γλώσσας, στους ναούς, και κατ’ επέκταση της ...εξαφάνησης της Γλώσσας των Ευαγγελίων, από αυτούς.!!! ΑΝ είναι δυνατόν.! Και, φυσικά είναι, αφού είναι γραμμένο και ομολογημένο από έναν «εκπρόσωπο», ουσιαστικά κήρυκα, της Εκκλησίας, και της ορθόδοξης πίστης, τον κ. Χρήστο Μανίκη, εκδότη του Ελληνοκαναδικού Βήματος του Μόντρεαλ.

Πρίν από οποιοδήποτε σχόλιό μας ή σχόλια αναγνωστών μας, θα θέλαμε να σας παρουσιάσουμε – σε όσους ΔΕΝ έτυχε να διαβάσουν, ακόμα το ΒΗΜΑ – το άτθρο σχόλιο του κ. Χρ. Μανίκη και μετά να ασχοληθούμε, κατά δύναμη ο κθ’ ένας, με τον σχολιασμό του και την παρουσίαση των ό,ποιων απόψεών, σύμφωνων ή αντίθετων, υπάρξουν...

Ιδού, λοιπόν, αυτούσιο,το άρθρο του κ. Μανίκη:

  

Υπεύθυνη και η εισβολή της Αγγλικής και στις Εκκλησίες μας

 

Επ’ ευκαρία! Και σαν σε παρένθεση. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες! Το «φαινόμενο Ποσειδονιώτες» με την σύγχρονη μορφή της «Αγγλοποίησης των πάντων» προ πολλού έχει ενσκήψει σε όλες τις πτυχές της Παροικίας μας, ενώ ολοφάνερα τείνει να ισοπεδώσει την Ελληνική γλώσσα και στην ίδια την Ελλάδα. Όμως ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Ακόμα και μέσα στα σπίτια μας, τα παιδιά μας, πολύ περισσότερο τα εγγόνια μας, μεταξύ τους μιλούν Αγγλικά! Δυστυχώς ούτε και σε αυτά δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά. Όμως μπορούμε να αντισταθούμε μιλώντας τους μόνο Ελληνικά και απαιτώντας από αυτά να μας μιλούν μόνο Ελληνικά.

Δεν ξέρω που οφείλεται αυτό το φαινόμενο.  Ευκολία; Ξενομανία; Ραγιαδισμός; Μιμητισμός; 

Δεν ξέρω ακόμα και γιατί βάλαμε τα Αγγλικά ακόμα και στις Εκκλησίες μας, ανοίγοντας έτσι την Κερκόπορτα  της πλήρους εξαφάνισης και από τις Εκκλησίες μας των Ελληνικών. Αντί να έχουμε μπροστά στους πιστούς, μόνο ως βοηθητικά κατάλληλα βιβλιαράκια και στις δύο γλώσσες, έχουμε κάτι βιβλιαράκια που είναι αδύνατον μέσω αυτών να παρακολουθήσουν την θεία Λειτουργία, ούτε και εκείνοι που μιλούν Ελληνικά, ούτε και εκείνοι που μιλούν Αγγλικά, ούτε ακόμα και εκείνοι που ξέρουν την σειρά της Θείας Λειτουργίας. Το μόνο που ίσως μπορούν να παρακολουθήσουν μερικοί είναι το «Πιστεύω…» και το «Πάτερ Ημών…»

Για να το πω πιο απλά. Αντί οι Ιεροί μας Ναοί να γίνουν τα φρούρια διατήρησης των Ελληνικών, ήταν εκ των πρώτων που έστρωσαν το χαλί της καθιέρωσης των  Αγγλικών.

Ετσι και οι δύο πυλώνες διατήρησης των Ελληνικών, δηλαδή οι Ιεροί μας Ναοί και οι Κοινότητες μας, έχουν προ πολλού προσφέρει «γην και ύδωρ» στον σύγχρονο μεγάλο βασιλιά που δεν είναι ούτε ο Ξέρξης ούτε ο Δαρείος, αλλά η χρήση των Αγγλικών και το πνεύμα της αφομοίωσης.

Και είχαν, γράφει ο Καβάφης: «συνήθειο προς το τέλος της γιορτής τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται» και να αρκούνται δηλαδή, ας πούμε στο βάψιμο των κόκκινων αυγών την Λαμπρή και της κοπής της Βασιλόπιτας τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά….