Δεν είναι (μόνο) για γέλια η Ζωή

Για αρκετούς, η Ζωή Κωνσταντοπούλου ήταν αρχικά ένα πολιτικό πρόσωπο «ελαφρύ», με στοιχεία καλτ, που εκνευρίζει αλλά και διασκεδάζει. Μπορεί να ήταν κι έτσι αλλά, πιστεύω, ότι δεν είναι μόνο αυτό. Η Ζ.Κ. από την ημέρα, που -κακώς!- αποφάσισαν να την εκλέξουν Πρόεδρο της Βουλής βουλευτές από τα περισσότερα κόμματα, έχει προσωπικό σχέδιο που αρχίζει πλέον να γίνεται ορατό. Οχυρωμένη πίσω από τον θεσμικό της ρόλο, αναδεικνύει την «μοναδικότητά» της. Από νωρίς, με πάμπολλα γνωστά παραδείγματα, έδειξε την ψυχική της ιδιοσυστασία, που έχει κύριο συστατικό την άνευ ορίων φιλοδοξία της.
Αυτό το «άνευ ορίων» σημαίνει πως δεν θα ανεχθεί ποτέ να είναι ούτε τρίτη ούτε δεύτερη παρά μόνο πρώτη. Τα πρώιμα δείγματα ήταν οι πρωτοφανείς αντικοινοβουλευτικές πρακτικές, οι γνωστές λοιδορίες και σχολιασμοί στους «μνημονιακούς» βουλευτές, με εξαίρεση τους ΑΝΕΛ και τη Χρυσή Αυγή, η διαχείριση του κοινοβουλευτικού έργου σύμφωνα με τα γούστα και τις επιδιώξεις της. Ταυτόχρονα φρόντισε να απαλλοτριώσει ουσιαστικά το κανάλι της Βουλής και να αποκτήσει(!) έτσι ένα βήμα αποκλειστικά προσωπικής προβολής, με χρήματα των ελλήνων φορολογουμένων. Δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο παγκοσμίως σε χώρα με αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Από την άλλη, δεν θεωρείται τυχαία η τελετή που έστησε με τον Καμμένο στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, με τα κόκκινα χαλιά και τις παράτες. Εδώ ή σύμπνοια και η συμπάθεια είναι κάτι παραπάνω από φανερή και για πολλούς ευεξήγητη. Την ενδιαφέρει, ίσως και να της ταιριάζει περισσότερο ο τρόπος που πολιτεύεται και συμπεριφέρεται ο αρχηγός των ΑΝΕΛ. Προσθέστε και τη δυσθυμία της να καταδικάζει οτιδήποτε χρυσαυγίτικο και το παζλ κλείνει αργά αλλά σταθερά. Για να το πούμε καθαρά: Υπάρχει, από πολλούς που βλέπουν λίγο μακρύτερα -και με βάση τις δύσκολες και αντιδημοφιλείς αποφάσεις που έρχονται- η βεβαιότητα ότι προετοιμάζει με μεθοδικότητα έναν πολιτικό πόλο-φορέα που θα συγκεντρώνει ό,τι πιο ανορθολογικό, αντιδημοκρατικό, αντιευρωπαϊκό και εθνολαϊκιστικό στοιχείο υπάρχει ή θα διαμορφωθεί. Μόνο αφελείς δεν γνωρίζουν τον αρχηγό...
Πρόεδρος ενός θεσμού που δημιουργήθηκε για να υπηρετεί τη Δημοκρατία, δηλαδή τη λαϊκή κυριαρχία, σχεδιάζει το προφίλ ενός πολιτικού που δεν δείχνει να αποδέχεται κοινοβουλευτικούς κανόνες και «ανυπάκουους» αντιπολιτευτικούς θύλακες. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την πρόσφατη απέχθειά της για τα «μνημονιακά» κόμματα που έφτασε στο σημείο να τα τοποθετήσει «εκτός δημοκρατικού τόξου»;

Όσοι δημοσιογράφοι συζητούν ιδιωτικώς με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης, διαπιστώνουν ότι η δυσαρέσκεια για την Ζ.Κ δεν προέρχεται μόνον από την αντιπολίτευση. Ωστόσο Τσίπρας και Σια δεν κουνάνε ούτε το μικρό δαχτυλάκι για να τη συνετίσουν. Ίσως πιστεύουν οι αφελείς ότι τους εξυπηρετεί στον ατελέσφορο «αντιμνημονιακό» αγώνα, στον οποίο πολλοί στην Κουμουνδούρου ακόμα ορκίζονται.
Η χθεσινή παράσταση της Ζωής έξω από τη Βουλή, με την ιταμή συμπεριφορά της στον ανώτερο αξιωματικό της ΕΛΑΣ και με ύφος που δεν απέχει πολύ από συμπεριφορά τριτοκοσμικής εκπροσώπου λαϊκοδημοκρατίας, δεν προσθέτει παρά μία ακόμα ψηφίδα στο αντιδημοκρατικό προσωπικό πορτρέτο που φιλοτεχνεί: Είμαι υπεράνω πάσης αρχής!
Η Ζωή δεν είναι παρά τυπικά ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ανήκει σε κανένα υπαρκτό κόμμα. Σμιλεύει το προφίλ που ονειρεύεται: Του Απόλυτου Άρχοντα. Κάποιοι την απολαμβάνουν και ίσως την περιμένουν με ανοιχτές φαιοκόκκινες αγκαλιές.
K. Ρεσβάνης-protagon.gr