ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΧΑΟΣ

Μήπως είναι καιρός για την επιστροφή του Παπανδρέου μπας και σωθεί η χώρα;

Μετά τις επιλογές Σαμαρά (Μπαλτάκος)

και τους τραμπουκισμούς του Βενιζέλου...

Η επιστροφή του Γιώργου Παπανδρέου στην κεντρική πολιτική σκηνή είναι πλέον η μόνη ενδεδειγμένη κίνηση ώστε να σωθεί, έστω και την τελευταία στιγμή, η χώρα.

Ύστερα από τους ...ερωτικούς διαλόγους του Μπαλτάκου με τον Κασιδιάρη, αλλά και το "είσαι πουστόγερος" του Βενιζέλου στον Κακλαμάνη, η χώρα βρίσκεται, για μια ακόμη φορά, λίγο πριν από το χάος αφού όπως μας πληροφορούν έρχονται νέα ντοκουμέντα που αποδεικνύουν την απέραντη σήψη του πολιτικού προσωπικού της σημερινής κυβέρνησης. Φυσικά μια κατάσταση χάους είναι ευπρόσδεκτη σε αντίθεση με τον αργό θάνατο που μας έχουν καταδικάσει οι κρατιστές κυβερνώντες με την επιλογή τους να υπερασπισθούν με νύχια και με δόντια το πελατειακό κράτος.

Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον ΓΑΠ , όχι όμως για έλλειψη ήθους και πολιτικής ευπρέπειας.
Σήμερα η πολιτική ζωή του τόπου έχει μεταβληθεί σε μια σύγκρουση τραμπούκων (Χ.Α) και
διεφθαρμένων κυβερνητικών παραγόντων. Ο ΓΑΠ από την άλλη θα πρέπει να προσέξει ιδιαίτερα τις πρωτοβουλίες του στενού περιβάλλοντος, στην περίπτωση που σκοπεύει, όπως έχει δικαίωμα, -και υποχρέωση θα έλεγα,- να επιστρέψει ως αρχηγός νέου (ή και του παλιού;) κόμματος.

Πάντως κάθε μέρα που περνάει οι συνθήκες για την επιστροφή του γίνονται όλο και πιο ιδανικές αφού κανένα από τα κόμματα δεν έχει παρουσιάσει στους πολίτες Εθνικό Σχέδιο Εξόδου από την κρίση.

Η ανακοίνωση του Παπανδρέου με αφορμή την υπόθεση Μπαλτάκου ξεχέζει έμεσα τον Βενιζέλο που στηρίζει την κυβέρνηση.

«Μια "οικογενειακή υπόθεση" της δεξιάς, με πρωταγωνιστές του κυρίους Παναγιώτη Μπαλτάκο και Ηλία Κασιδιάρη, αναδεικνύει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο, μείζονα διακυβεύματα που συνεχίζουν να ταλανίζουν τη χώρα και την Ελληνική κοινωνία.

Κυρίαρχο διακύβευμα; Η Δημοκρατία. Και συγκεκριμένα, η αντιμετώπιση των αντιδημοκρατικών αντιλήψεων και πρακτικών που έχουν εμπεδωθεί και αφορούν τους θεσμούς και την λειτουργία τους.

Αυτή την εθνικά κρίσιμη στιγμή, που δοκιμάζεται η αντοχή και η υπομονή του Ελληνικού λαού, μέσα από μια επίπονη δημοσιονομική προσαρμογή, η κυβέρνηση έπρεπε να κάνει το πάντα, προκειμένου να ανατρέψει αρνητικές πελατειακές, ακόμη και παρακρατικές πρακτικές του παρελθόντος.

Αυτές δηλαδή, που μας οδήγησαν στην κρίση και την εξάρτηση της χώρας από τους πιστωτές μας:

Τις γκρίζες πελατειακές εξαρτήσεις που υπερβαίνουν θεσμικές λειτουργίες, για να εξυπηρετήσουν μικροπολιτικές και άλλες σκοπιμότητες.

Τις υπόγειες διαδρομές, που ταυτίζουν την εξουσία με τις πάσης φύσεως εξωθεσμικές ή παρακρατικές απολήξεις. Το αντίθετο συνέβη.

Η υπόθεση Μπαλτάκου, αποδεικνύει ότι, η σημερινή Κυβέρνηση αντί να χτυπήσει την ρίζα του κακού, υιοθέτησε και εξέθρεψε αντιλήψεις και συμπεριφορές, που αποτελούν και την αιτία της ίδιας της κρίσης και του εκτροχιασμού των ελλειμμάτων και του χρέους. Μάλιστα, όχι μόνον δεν υπερασπίστηκε μεταρρυθμίσεις που είχαν γίνει μετά το 2009, αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις τις αποδόμησε.

Ακόμα χειρότερα, έθεσε σε αμφισβήτηση στα μάτια των Ελλήνων, τη δημοκρατική λειτουργία της κυβέρνησης και των θεσμών της πολιτείας. Με αυτόν τον τρόπο υπονομεύεται και η σταθερότητα της πορείας μας, καθώς βρισκόμαστε σε κρίσιμο σταυροδρόμι, αλλά και η αξιοπιστία της χώρας μας, που ματώσαμε ως Έλληνες να αποκαταστήσουμε.

Πως είναι δυνατόν, με αυτά τα δεδομένα, η κυβερνητική συνεργασία να λειτουργεί επ' ωφελεία της χώρας και των Ελλήνων;

Οι ευθύνες της κυβέρνησης, είναι προφανείς. Και η απομάκρυνση του κ. Μπαλτάκου, δεν αρκεί.

Η χώρα και η Ελληνική κοινωνία, έχουν ανάγκη από ένα πολιτικό σύστημα απαλλαγμένο από τα κακώς κείμενα του πελατειακού κράτους, που να λειτουργεί με αρχές, αξίες, θεσμούς, με σεβασμό στην λειτουργία τους, με διαφάνεια και ευνομία. Αυτό παραμένει εδώ και χρόνια το διακύβευμα.

Οι σημερινές εξελίξεις, αναδεικνύουν με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο, την επιτακτική ανάγκη ενότητας των δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων, με μοναδικό γνώμονα την προάσπιση της Δημοκρατίας και την υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος, χωρίς υποσημειώσεις και αστερίσκους, χωρίς δεύτερες σκέψεις και μικροπολιτικές σκοπιμότητες.

Χρέος μας είναι, να ανταποκριθούμε στα μεγάλα διακυβεύματα που έχουμε μπροστά μας.
Και μπροστά σε αυτά τα διακυβεύματα όλοι οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους».