Όλοι οι δρόμοι οδηγούν… στο Γιώργο

«Ο Παπανδρέου πάει στη ΔΗΜΑΡ!».

 Εδώ γελάμε (μέχρις δακρύων).
«Ο Παπανδρέου κλαδεύει την Ελιά!».

 Εδώ κλαίμε (πάλι από τα γέλια).
«Ο Παπανδρέου κάνει νέο κόμμα!».

 Εδώ, ΠΑΣΟΚ.
«Έξαλλοι με τον Παπανδρέου και το βιβλίο!». Εδώ, ξύδι.

Ο Παπανδρέου το ένα, ο Παπανδρέου το άλλο…
Δεν υπάρχει μέρα που να μην ασχολούνται μαζί του.
Όλο το πολιτικό ρεπορτάζ, θαρρεί κανείς ώρες ώρες, ότι περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από
αυτόν.
Πολλοί μάλιστα δεν έχουν άλλη δουλειά, παρά να ασχολούνται μαζί του.
Πρώτον, γιατί δεν τον ελέγχουν.
Δεύτερον, γιατί τούς είναι απρόβλεπτος.
Τρίτον, επειδή τον φοβούνται.
Και τέταρτον, επειδή τον υπολογίζουν.Μάλιστα, τον φοβούνται ακριβώς επειδή είναι αναγκασμένοι να τον υπολογίζουν, αφού τον είχαν τελειωμένο, δεν τον ελέγχουν, τους είναι απρόβλεπτος και έχει, ακόμα και σήμερα, μεγαλύτερο λαϊκό έρεισμα από οποιονδήποτε άλλο πολιτικό της κεντροαριστεράς.

Οι περισσότεροι βέβαια κάνουν το λάθος να μιλάνε για τον Παπανδρέου κοιτάζοντας τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Θεωρούν ότι ο Παπανδρέου είναι το ίδιο μικροπρεπής με αυτούς. Τον κρίνουν μέσα από το πρίσμα των δικών τους εμμονών.

Κολλημένοι στη μικρότητα, αδυνατούν να δουν τη μεγάλη εικόνα.
Τη μεγάλη εικόνα για την Ελλάδα και τους Έλληνες, το ΠΑΣΟΚ και τη δημοκρατική προοδευτική παράταξη, την Ευρώπη, τον κόσμο.
Αυτή η μεγάλη εικόνα που πάντα απασχολούσε τον Παπανδρέου.
«Το δέντρο και το δάσος» ήταν ο τίτλος του πρώτου βιβλίου που εξέδωσε εδώ και δεκαετίες.
Κανείς από αυτούς που κρίνουν τον Παπανδρέου δεν κάθισε να του ρίξει μια ματιά.
Να δουν πόσο προσκολλημένος ήταν από τότε στο «δάσος», στο στόχο, στο όραμα, στη μεγάλη εικόνα, το αύριο.

Πριν από λίγες εβδομάδες, είχε πει το εξής:

«Αρκετά με τη διχόνοια.
Αρκετά διαιρεθήκαμε.
Σήμερα, που ζούμε ακόμη μία κορύφωση διακομματικής υστερίας, όλοι εναντίον όλων, σήμερα προτείνω να καθίσουμε στο τραπέζι για ένα Εθνικό Συμβόλαιο.
Δύσκολο; Δύσκολο.
Μπορούμε; Ναι, αν αγαπάμε αυτόν τον τόπο.
Αν δεν θέλουμε οι θυσίες που έγιναν να πάνε χαμένες».

Ναι, όλοι οι δρόμοι οδηγούν ξανά στον Γιώργο.
Όχι τόσο ως πρόσωπο. Αλλά ως πολιτικές θέσεις και αξίες, που επιβίωσαν και επανέρχονται.
Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος ορισμένων.