Μια ματιά στη μοναξιά μας!!!!


Γιατί ο κόσμος βρίσκεται σε αναζήτηση Θεού; Τι είναι οι γιορτές; Τι είναι τα Χριστούγεννα που τα γιορτάζουμε σήμερα; Απάντηση: Η αναζήτηση του άλλου για να διώξουμε τη μοναξιά μας. Παλεύω να κοιτάξω λίγο μακρύτερα από την άκρη της μύτης μου γιατί ανησυχώ. Ανησυχώ διότι νιώθω το αδιέξοδο. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς σας γιατί πλάστηκε το ανθρώπινο γένος;;; Αφού απορρίψει στα γρήγορα θεωρίες και φιλοσοφίες, θα δώσει την πιο τρελή απάντηση. Ότι, δηλαδή, απλοϊκά και κωδικοποιημένα, για να είναι ασύδοτοι οι κερδοσκόποι και να έχουν εμάς ως εξασφαλισμένη πελατεία. Από εκεί και πέρα, πείτε ό,τι θέλετε και αραδιάστε όποια φιλοσοφία σας ταιριάζει. Δεν χρειάζεται τώρα ν' αναλύσω ποιοι είναι οι κερδοσκόποι!!! Το κράτος, οι τράπεζες, οι εφοπλιστές, ο καπιταλισμός, οι Βαρδινογιάννηδες, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι απατεώνες πολιτικοί, κι εκείνοι που μοιράζουν φρούδες ελπίδες...

Δεν αντέχεται αυτή η απάνθρωπη και αποτροπιαστική εικόνα του παράλογου κόσμου μας. Μερικές φορές πιστεύουμε ότι υπάρχουν κάποιες δυνάμεις σκοτεινές, ιδιότροπες, ακατανόητες που θέλουν να παίζουν μαζί μας. Είναι στιγμές που νιώθω ότι είμαστε εμείς σαν τις μύγες ή τα τζιτζίκια που όταν ήμασταν παιδιά ξεριζώναμε τα φτερά, και με μια πευκοβελόνα τ' άψυχα κορμάκια τους. Τελικά ζούμε σ' ένα σύμπαν όπου επιτρέπονται όλα. Αντί για τζιτζίκια σουβλίζονται άνθρωποι!!!

Γι' αυτό κι εγώ, επειδή σήμερα νιώθω την ομορφιά αλλά έχω καταλάβει ότι απουσιάζει το αίσθημα του νόμου, παίρνω μια απόφαση και στέκομαι παράμερα. Αλλά βλέπω κι άλλους να στέκονται παράμερα, και να έχουν κουρνιάσει μονάχοι, σιωπηλοί, για να περιφρουρήσουν τη δική τους βιωμένη πραγματικότητα και για να ησυχάσουν από τον κουρνιαχτό που ξεσηκώνει το ποδοβολητό εκείνων που το "παίζουν" μικροί θεοί.

Μιλούσα χθες με την φίλη μου την Σαντάλ που μένει μονάχη στις Βρυξέλες, και γύρισε προσφάτως μετά από την περιπέτειά της στην Ακτή Ελεφαντοστού και μου είπε ότι έχει μαζευτεί στιν εαυτό της διότι πρέπει... να δούμε και λίγο μέσα μας! Jetez un oeil à notre solitude... Η ματιά μας πλέον είναι εστιασμένη στη δική μας μοναξιά. Αφού είναι ανάλγητη η κοινωνία μας, ανάλγητος και σκληρός και ο Θεός, δεν μας μένει πια κάτι άλλο. Να διαμαρτυρηθούμε σε ποιον;;; Μόνες τους οι ευχές μπορούν ν' αλλάξουν την ατμόσφαιρα, αλλά τον κόσμο μας δεν τον αλλάζουν.

Έχω να πω ότι το μαρτυρολόγιο της καθημερινότητάς μας είναι πλήρες από συνανθρώπους αποδοκιμασμένους, προπηλακισμένους, στερημένους, αλαφιασμένους, που ατενίζουν τον ουρανό, κρατώντας την ξεσκισμένη παντιέρα της δικής τους μοναξιάς και παλεύουν απεγνωσμένα να διαγνώσουν τι κρύβεται στον θολό ορίζοντα.

 Νίκος Λαγκαδινός