Σχόλιο του αναγνώστη μας Π.Κ. σε διάφορα σχόλια…

Διυλίζουν τον κώνωπα (του χριστιανού «Αντίποδα») και καταπίνουν την κάμηλον (του Επισκόπου Σωτηρίου):

Με το ανωτέρω, αναφέρομαι στους διαφόρους σχολιαστάς των άρθρων του ιστολογίου, κάθε φορά που ελέγχεται η πολιτεία (ἐργο και λόγο) του Εξάρχου Καναδά. Οι σχολιαστές με επιτηδειότητα και ψευδοευλάβεια είτε παίρνουν συγκεκαλυμμένα το μέρος του

επισκόπου είτε με πονηρή ουδετερότητα μέμφονται το ιστολόγιο. Κάποιοι άλλοι εμφορούμενοι από προσωπική έχθρα ή αντιπάθεια, απλώς βρίσκουν ευκαιρία να ξεσπούν την χολή τους σε επίπεδο επικοινωνίας ποδοσφαιρικού οπαδού (με το δόγμα, «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος).

Ας τους ειπωθεί απλά και συνοπτικά. Ο λαϊκός έχει δικαίωμα και υποχρέωση κάθε στιγμή και εποχή να ελέγχει τον κληρικό όταν η δημόσια συμπεριφορά του απάδει της χριστιανικής πίστης και διδασκαλίας και αντιφάσκει (εμμέσως ή μη) τα δόγματα που μας κληροδότησαν οι οικουμενικές σύνοδοι. Τούτο προκύπτει από την δισχιλιετή ιστορία της ορθόδοξης εκκλησίας και το πλήθος των αγίων πατέρων και μαρτύρων που ομολόγησαν την πίστη τους απέναντι στους εχθρούς της εκκλησίας συμπεριλαμβανομένων και πολλών επισκόπων (η εκκλησία δεν είναι το Βατικανό του Πάπα). Επιπροσθέτως, ο Επίσκοπος (και οι κληρικοί) είναι δημόσιο πρόσωπο που διοικεί εταιρεία, που οφείλει τον βιοπορισμό του αποκλειστικά στις χρηματικές εισφορές των πιστών (και η δημιουργία Μητροπολιτικής περιουσίας και οι επενδύσεις σε αυτές οφείλονται), δια τούτο και ο έλεγχος είναι επιβεβλημένος. Ο Επίσκοπος επιδιώκει να εμφανίζεται ως ο μόνος και αποκλειστικός εκπρόσωπος του Ελληνισμού της αλλοδαπής, αλλά τέτοιο τιμητικό αξίωμα το υφαρπάζει με την απραξία, αδιαφορία και ανοχή των ομογενών –ο εν λόγω δεν τον αξίζει τον τίτλο. Ο δημόσιος λόγος, έλεγχος και διάλογος, αποτελούν στοιχειώδη ευγενή χαρακτηριστικά του πολιτισμού των Ελλήνων και τούτο επιμένουν να ξεχνούν ή αγνοούν οι «καλοπροαίρετοι» ή μη, σχολιαστές και ο προσφιλής Επίσκοπός τους.

Συμφωνώ με το επιμύθιο στο άρθρο του κ. Σαχά ότι, πράγματι, «δεν φαίνεται να υπάρχει αρκετό ευαίσθητο Ορθόδοξο εκκλησιαστικό πλήρωμα στον Καναδά, μα ούτε και ανάλογο Πατριαρχείο…». Δανειζόμενος την έκφραση από το θεόπνευστο βιβλίο της αποκαλύψεως του Ιωάννου, θα προσθέσω ότι Επίσκοπος και Πατριάρχης έχουν επαρκή υποψηφιότητα να υποστούν δυνητικά αυτό που αναγράφεται στο Β’5: «Ει δε μη, έρχομαί σου ταχύ και κινήσω την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής εάν μη μετανοήσεις».

Στους κακοπροαίρετους σχολιαστές προτείνεται να σηκωθοὐν από τα τραπέζια των καφενείων και να αρχίσουν την ανάγνωση και μελέτη των βιβλίων της πίστης και των προγόνων τους. Σε όλους μας επιβάλλεται η υπόμνησις των παρακάτω λόγων του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, η μνήμη του οποίου εορτάζεται στις 14 Νοεμβρίου:

«Ποίος κλήρος, ποία μερίς, τις γνησιότης προς την Χριστού εκκλησίαν, τω συνηγόρω του ψεύδους, εκκλησίαν, η “στύλος και εδραίωμα της αληθείας” κατά Παύλόν εστιν, η και μένει χάριτι Χριστού διηνεκώς ασφαλής και ακράδαντος, εστηριγμένη παγίως οις επεστήρικται η αλήθεια; Και γαρ οι της του Χριστού εκκλησίας της αληθείας εισί και οι μη της αληθείας όντες ουδέ της του Χριστού εκκλησίας εισί, και τοσούτο μάλλον, όσον αν και σφων αυτών καταψεύδοιντο, ποιμένας και αρχιποίμενας ιερούς εαυτούς καλούντες και υπ’ αλλήλων καλούμενοι·μηδέ γαρ προσώποις τον χριστιανισμόν, αλλ’ αληθεία και ακριβεία πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα» (Γρηγ. Παλαμά Συγγράμματα, Π. Χρήστου, τόμος 2, σελ. 627).

Για την αντιγραφή.
Π.Κ.