Πώς να γίνεις μεγάλος…

Με τη λέξη «μεγάλος» καταπιάστηκε στην τελευταία έκδοση της «Ο. Π.», ο πνευματικός μας πατέρας Σωτήριος. Προσπάθησε δηλ. να μας πει ότι όλοι οι άνθρωποι θέλουμε να γίνουμε μεγάλοι και ως εκ τούτου για να κολακεύσουμε τον διπλανό μας, αντί να τον αποκαλέσουμε με το όνομά του, τον λέμε «μεγάλε».! Δηλαδή τι κάνεις ρε μεγάλε; Και άλλα διάφορα. Εντάξει, δεν περιμέναμε από έναν μητροπολίτη γνώση της γλώσσας της πιάτσας και ούτε  περισσότερη ευστροφία ώστε να αναρωτηθεί λίγο παραπάνω γιατί το ποίμνιό του έχει τόση χαμηλή νοημοσύνη… Αυτά είναι πράγματα που ξεπερνιούνται εύκολα μιας και …βολεύουν συγχρόνως… Αν όμως ρωτούσε κάποιον, τον οποιονδήποτε, παρατρεχάμενό του θα του έλεγε ότι το «μεγάλε» είναι μια …εφεύρεση του παμπόνηρου …υποψήφιου «ποιμνίου» του, το οποίο δεν θυμάται το όνομα ακόμα και κάποιου κολλητού του και για να μη γίνει ρεζίλι, του πετάει ένα «μεγάλε» και καθάρισε… Σάμπως και οι γριές μεταξύ τους δεν τον λένε «ο μεγάλος» όταν -τις περισσότερες φορές- δεν θυμούνται το όνομά του; Ή μήπως οι παπάδες στις μεταξύ τους συζητήσεις, δεν τον αποκαλούν «ο μεγάλος» για το φόβο των ιουδαίων ή έστω των …τοίχων οι οποίοι  ενίοτε διαθέτουν αφτιά; Τι να λέμε τώρα…

Στη συνέχεια ο κ. μητροπολίτης μας …διδάσκει πως αν θέλει κάποιος να γίνει μεγάλος πρέπει να αποκτήσει «ταπείνωση» και «σύνεση», κάτι που προφανώς νομίζει ότι διαθέτει ο ίδιος, αλλά ΔΕΝ, έστω κι’ αν ακόμα το πιστεύει, που νομίζουμε πως …ΔΕΝ.!!! Καθ’ ότι η «ταπείνωση» είναι είδος εν ανεπαρκεία, ειδικά στους κληρικούς αφού την έχουν βαρεθεί, διδάσκοντάς την καθημερινά…

Δηλαδή, «δάσκαλε που δίδασκες», που λένε και οι σοφοί…

Αυτά για τώρα κι’ αν διαφωνεί κάποιος, εδώ είμαστε να τα ξαναπούμε…