Να σου πω κάτι, Αλέξη;

Nα σου πω κάτι Αλέξη, για «τα παιδιά που είχαν την ευγενική φιλοδοξία να μείνουν και να σπουδάσουν εδώ», όπως είπες σήμερα.

Γράφει η Ειρήνη Αγαπηδάκη στο mononews.gr

Το να μείνεις και να σπουδάσεις εδώ, δεν είναι «ευγενική φιλοδοξία», αλλά η μόνη διαθέσιμη επιλογή για πολλούς από μας.

Φοιτήσαμε σε ένα πανεπιστήμιο που απέχει πολύ από το να εκπληρώνει τους σκοπούς του δουλεύοντας παράλληλα -αυτό είναι κάτι, που δε θα καταλάβεις ποτέ και δεν έχω τέτοια απαίτηση.

Συνεχίσαμε με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελλάδα (πάλι επειδή δεν είχαμε επιλογή) που σε κάποια αντικείμενα είναι ανταγωνιστικές των ξένων πανεπιστημίων και κάποιοι αποφασίσαμε

να κάνουμε και διδακτορικές σπουδές. Αν είχες την παραμικρή επαφή με αυτό που λέγεται «μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές», για να μην πω για όλα τα υπόλοιπα, δε θα μπορούσες να εκστομίσεις την παρακάτω ουρανομήκη ανοησία (το “ευγενική φιλοδοξία” δεν ήταν ανοησία, ήταν σταλινικού τύπου χλευασμός):

«Τα παιδιά αυτά, που κάνουν διδακτορικά, έκαναν μέχρι τώρα δωρεάν μαθήματα για να αποκτήσουν διδακτική πείρα. Εμείς λοιπόν, από φέτος αποφασίσουμε να τους δίνουμε και ένα αντιμίσθιο».

Κάτι σαν χαρτζιλίκι δηλαδή.

Πρώτον, αυτή η διδασκαλία, δεν αναγνωρίζεται ως διδακτική πείρα, διότι δεν αποτελεί αυτό που λέμε “αυτοδύναμη διδασκαλία”. Η διδακτική πείρα, έρχεται,μετά το διδακτορικό και αμείβεται με διαφορετικό τρόπο.

Δεύτερον, το «χαρτζιλίκι» να το δώσεις στον Φλαμπουράρη να πιεί κανένα φραπέ. Δε θέλουν χαρτζιλίκι οι υποψήφιοι διδάκτορες, άλλα χρειάζονται, τα οποία δε μπορείς καν να αντιληφθείς: πρώτο και καλύτερο το να έχουν πρόσβαση σε διεθνή περιοδικά και βιβλιογραφικές βάσεις.

Ξέρεις Αλέξη μου, που ανάθεμα αν διάβασες ποτέ μια ώρα στη ζωή σου ως φοιτητής, χωρίς πρόσβαση στη διεθνή βιβλιογραφία, είναι αδύνατο να κάνεις διδακτορικό. Αλλά τι σου λέω τώρα, ε; Που να τα ξέρεις εσύ αυτά;

Επίσης μιας και σε καίει το ζήτημα «Διδακτορικές σπουδές»,τα πέρασε και η σύζυγός σου πρόσφατα και ίσως να έχεις ευαισθησία στο θέμα, τα περισσότερα διδακτορικά στον ανεπτυγμένο κόσμο, γίνονται με χρηματοδότηση, ειδικά όσα, αφορούν εμπορεύσιμες ιδέες ή μπορούν να βελτιώσουν το παρεχόμενο επίπεδο υπηρεσιών όπως πχ στην υγεία.

Και με τον όρο «χρηματοδότηση», δεν εννοώ «χαρτζιλίκι», αλλά σταθερή χρηματοδότηση, για να μπορεί ο διδακτορικός φοιτητής να κάνει σοβαρή δουλειά. Αυτά τα λεφτά, επειδή δεν τα δίνεις από την τσέπη σου, πρέπει να δίδονται ύστερα από αξιολόγηση με σαφή και αυστηρά κριτήρια – όχι όπως δίδονται τα δάνεια από την Αττικής, αλλά κανονικά, με α-ξι-ο-λό-γη-ση και κρι-τή-ρια. Τι να σου λέω τώρα… Μήπως για να μην πονοκεφαλιάζεις, να μας άφηνες να τραβήξουμε ιδιωτική χρηματοδότηση;

Τρίτον, ίσως θα έπρεπε να γνωρίζεις ότι, αυτή τη στιγμή, είναι τέτοιο το πλαίσιο των Διδακτορικών Σπουδών στη χώρα που διοικείς, που, υπάρχουν μεταπτυχιακά τα οποία δεν κάνουν ούτε για σεμινάριο, όπως υπάρχουν και διδακτορικά τα οποία επιχειρούν να ξανα-ανακαλύψουν τον τροχό. Το ίδιο δίπλωμα MSc και PhD παίρνει και αυτός που δουλεύει σκληρά και προσφέρει νέα γνώση και αυτός που δε μπορεί ούτε μασημένη τροφή να χωνέψει. Με άλλα λόγια Αλέξη μου, το πόσο σοβαρή δουλειά είναι ένα διδακτορικό, εξαρτάται κυρίως, από την καλή θέληση του υποψήφιου διδάκτορα και την τύχη να έχεις σοβαρό Επιβλέποντα Καθηγητή.

Και επειδή σε νοιάζει το περίφημο «άνοιγμα» του Πανεπιστημίου στην κοινωνία και η σύνδεσή του με την επιχειρηματικότητα, να σου πω ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μεγάλη λαχτάρα να δουν να αλλάζουν τα πράγματα γύρω τους και όχι στην αίθουσα ενός εργαστηρίου.

Αυτοί που λες οι άνθρωποι Αλέξη μου, παίζει και να την έχουν βγάλει με οριακές για την υγεία τους ώρες ύπνου και μάλιστα, επί σειρά ετών, μόνο και μόνο για να δουν την ερευνητική τους δουλειά να λειτουργεί σε συνθήκες πραγματικής ζωής και να βελτιώνει τη ζωή των άλλων. Αυτούς τους ανθρώπους θα έπρεπε να σκεφτείς πως θα κινητοποιήσεις, θα ενισχύσεις, θα χρησιμοποιήσεις, για να δώσεις πρόσθετη αξία σε αυτό που παράγεται στο πανεπιστήμιο και να κάνεις την περίφημη σύνδεση με την κοινωνία.

Κι επειδή τα έφερε έτσι η τύχη να δικαιούμαι να συμπεριλάβω κι εγώ τον εαυτό μου ανάμεσα σε αυτούς, σου λέω πως, αυτά που είπες πάλι σήμερα, δεν αποτελούν προσβολή απλά για τα αυτιά μου, αλλά για κάθε λεπτό, κάθε ώρα, κάθε μέρα όλα αυτά τα χρόνια, που κάνω κάτι το οποίο δεν πρόκειται να καταλάβεις ποτέ: δουλεύω και λύνω προβλήματα.

Η διαφορά μας ξέρεις ποια είναι;

Εσύ βγάζεις έρπη όταν αναγκάζεσαι να δουλέψεις

Εγώ βγάζω έρπη, κάθε φορά που μου χαλάς τη δουλειά.

ΥΓ. Η αλήθεια είναι, ότι αν μας αφήσουν να κάνουμε στοιχειωδώς τη δουλειά μας, αν μπορούμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι, πολλοί από μας, θα επιλέξουμε να μείνουμε εδώ.

Γιατί, μας καίει Αλέξη να δούμε την πατρίδα μας καλύτερη.

Με σχολείο (κι όχι σχολειό- το σχολειό σου και μια λίρα και του μπογιατζή ο κόπανος Αλέξη) και πανεπιστήμιο, καλύτερα από αυτά που μας ανάγκασες εσύ και οι όμοιοί σου (είστε πολλοί, είστε παντού και κάνατε ζημιά πριν γίνετε κυβέρνηση) να φάμε στη μάπα τόσα χρόνια.

*Η Ειρήνη Αγαπηδάκη είναι ψυχολόγος με μεταπτυχιακές σπουδές στην Προαγωγή & Αγωγή Υγείας και Υποψήφια Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής Αθηνών