Συνωστισμός ανοησίας…

Αν, περπατώντας στην Danforth, δεις να προπορεύεται κάποιος γνωστό σου, πρόεδρος του συλλόγου της περιοχής σου, ας πούμε, και φωνάξεις «πρόεδρεεε…», μπορεί να γυρίσουν και δέκα και είκοσι κεφάλια να κοιτάξουν, ανάλογα με την ώρα και την κίνηση του δρόμου… Εσύ προχωράς προς τον …δικό σου και οι άλλοι, απογοητευμένοι συνήθως διότι δεν είναι αυτοί που θα σου λύσουν κάποιο πρόβλημα, συνεχίζουν το δρόμο τους…

Αν, τώρα, γράψεις κάτι για κάποιον με λίγα υπονοούμενα ώστε να μη τον θίξεις αλλά να καταλάβει ότι τον πήραν μυρωδιά και να προσέχει τι κάνει και τι … «γράφει», μη τυχόν και εκτεθεί και δουν καμιά δεκαριά τη «φωτογραφία» τους στο περιεχόμενο του κειμένου σου, δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα… Διότι στην περίπτωση τούτη είναι ο χρόνος που …επεμβαίνει.

Αν, όμως, κάποιος νομίσει ότι είδε τη «φωτογραφία» του και βιαστεί να πάρει θέση δημόσια, τότε το πρόβλημα είναι δικό του, αφού μόνος του ομολογεί ότι έκανε κι’ αυτός την ίδια, ή κάποια παρόμοια, …πουστιά, κουτσουκέλα, ρουφιανιά, αλητεία ή όπως αλλιώς μπορεί κάποιος να την ονομάσει…

Για παράδειγμα, η Πέϊπ είναι ένας μεγάλος πολυσύχναστος δρόμος με πολλά καταστήματα και συγχρόνως πολλές κατοικίες. Είναι, ως εκ τούτου, πολύ φυσικό να συμβαίνουν κατά διαστήματα, διάφορες έντονες συζητήσεις ή και αψιμαχίες σε οποιαδήποτε ώρα του 24ώρου. Γιατί πρέπει ΟΛΟΙ οι γύρο από τον δρόμο αυτό κάτοικοι να …πιστεύουν ή έστω να νομίζουν ότι είναι αυτοί που ξεσήκωσαν μια γειτονιά στο πόδι; Ζούμε σε εποχή κατά την οποία η ανοησία βρίσκεται σε συνωστισμό μέσα στο κρανίο κάποιων ανόητων -υποψήφιων- ομογενών… Σοβαροί να είμαστε… Και θα επανέλθουμε ΑΝ και όταν χρειαστεί…