Λίγα λόγια περί δημοσιογραφίας…

 Γράφει ο κυρ-Θανάσης:

«Υπάρχει λοιπόν κάποιος Κος Γιάννης Κακαγιάννης, αντιπρόεδρος λέει της Ελληνικής

Κοινότητας (αντιπρόεδρος έγινε από το παράθυρο γιατί δεν τον ψήφισε κανένας), ο

Κύριος Κακαγιάννης λόγω του επαγγέλματος του νομίζει ότι είμαστε και εμείς ταξιδιωτικοί

πράκτορες, και όχι δημοσιογράφοι, μας βρίζει ασύστολα και ανυπόγραφα (έχουμε βάλει ήδη

δικηγόρο, όχι αυτόν που μας σύστησε μία φίλη του) και νομίζει ότι θα φοβηθούμε να γράφουμε Αλήθειες.»

 Αγαπητοί μου (…ευγενικοί ή αγενέστατοι), αναγνώστες, γεια σας και χαρά σας. Με αφορμή το παραπάνω κείμενο ήθελα να πω μερικά πράγματα για τη δημοσιογραφία γενικότερα και τον νεο(α)φώτιστο «δημοσιογράφο» της παροικίας μας ειδικότερα, χωρίς να σας κουράσω.  Όταν οι …αρχαίοι ημών πρόγονοι, έδωσαν το όνομα «δημοσιογράφος», υπονοούσαν κάποιον ο οποίος θα γράφει μεν δημόσια, αλλά  θα είναι και γνώστης της γλώσσης και κατ’ επέκταση της γραφής.! Δεν εννοούσαν δηλαδή ότι οποιοσδήποτε γράφει δημόσια δύναται να χρησιμοποιεί και τον τίτλο του δημοσιογράφου, χωρίς, λίγο έστω, σεβασμό στο νόημα της λέξης… Έγινα, ελπίζω, αντιληπτός…  Να αναφέρω ένα παράδειγμα; Ναι.! Όταν π. χ. μια κυρία εκδίδεται, είναι κατ’ ανάγκη εφημερίδα, επειδή και αυτή εκδίδεται; … Όχι βέβαια.! Πείτε μου λοιπόν εσείς αγαπητοί αναγνώστες (ή αγαπητέ αναγνώστη καλλίτερα, διότι μάλλον ένας μού ‘μεινες), έχει καμιά σχέση με την δημοσιογραφία το παραπάνω κείμενο; Θέλω έτσι να ξέρω αν συμφωνεί κάποιος άλλος μαζί μου, διότι με τις συνεχιζόμενες ζέστες μπορεί και να την ψώνισα ο φουκαράς… Θα τα ξαναπούμε διότι τα καλά τώρα αρχίζουν…