«Το πνεύμα -ωιμέ- είν' ασθενές»...


Στο θέμα των πολεμικών επανορθώσεων δύο επιρρήματα μου έχουν τσακίσει τα νεύρα. Το αριθμητικό «πόσα» και το τροπικό «πώς». Έχω μάλιστα την αμυδρά αίσθηση ότι χωρίς απαντήσεις όλη η συζήτηση φτιάχνει ένα ωραίο σουρεαλιστικό ελληνικό υπερθέαμα, πλανητικού ενδιαφέροντος, με τον τίτλο του Spiegel: «Μήπως η Ελλάδα χρειάζεται ψυχίατρο;».

Πόσα, λοιπόν; Ουδείς επισήμως από την ελληνική κυβέρνηση λέει ανοιχτά τι διεκδικούμε. Τα 300 δισ. (τουλάχιστον), που εκτιμά ο κ. Μανώλης Γλέζος ή τα 10 δισ. που εκτιμά ο καθηγητής Διεθνούς Δικαίου κ. Αντώνης Μπρεδήμας. Θυμίζω, μάλιστα, ότι ο κ. Μπρεδήμας εκπροσώπησε τη χώρα μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ιταλικές αποζημιώσεις) απ' όπου είχαμε μια ακόμη «θριαμβευτική» επιστροφή.

Στο πώς, πάλι, δεν γνωρίζω πολλούς τρόπους, παρά μόνο τρεις. Καταφεύγουμε στα διεθνή κανονιστικά εργαλεία (π.χ. δικαστήριο της Χάγης), καθόμαστε σε ένα τραπέζι με τους Γερμανούς να τα βρούμε, ή κάνουμε πόλεμο. Υπάρχει ένας άλλος βέβαια, κατάσχεση στην Bundesbank, αλλά ατυχώς βρίσκεται στη Φρανκφούρτη, οπότε μας έμεινε μόνο το Ινστιτούτο Γκαίτε για να βγάλουμε τα απωθημένα μας.

Όλοι, πάντως, μας συμβουλεύουν να αποφύγουμε τα διεθνή δικαστήρια αφού με την αναβλητικότητα όλων των κυβερνήσεων (εβδομήντα χρόνια έχουν περάσει) χάσαμε πλεονεκτήματα και δυνατότητες για μια σοβαρή διεκδίκηση.

Για το δεύτερο «πλάνο», μια διακρατική συμφωνία, την ακυρώνουμε ηρωικά. Πιστεύουμε, αλήθεια, ότι μπορούμε να φέρουμε τους Γερμανούς στο τραπέζι περιφέροντας πλακάτ με χιτλερικό μύστακα στη Μέρκελ, γελοίους εξαχρειωμένους παπάδες, ηρωικές κραυγές ή ψεκασμένες δηλώσεις; Η μοναδική ελπίδα, που έχουμε είναι να ζητήσουμε δια της διπλωματικής οδού, με σοβαρότητα, μια έντιμη, ειλικρινή διαπραγμάτευση ώστε να κλείσει οριστικά και αμετάκλητα το ζήτημα. Κι αυτή μηδαμινή. Το Βερολίνο έχει ήδη προειδοποιήσει ότι «δεν βλέπει να υπάρχει καμία βάση για τη διεκδίκηση επανορθώσεων από την πλευρά της Ελλάδας».

Δια της εις άτοπον απαγωγής φαίνεται ότι είμαστε σε πόλεμο. Με το μοναδικό έτοιμο για ανάφλεξη όπλο που διαθέτουμε: τον πολιτικό μας σουρεαλισμό. Το αποτέλεσμα δεν έχει καμία απολύτως σημασία, αρκεί να ανεβαίνει η συλλογική μας έξαψη, να χρίζουμε τον νέο μεγαλοϊδεατισμό και να καλλιεργούμε χίμαιρες για να έχουμε να κυνηγάμε, τώρα που μας τελειώνει το ρευστό. Εδώ που τα λέμε, η εικόνα με την κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου στο κόκκινο χαλί να επιθεωρεί τα στρατιωτικά αγήματα ώστε να ενημερωθεί για τις κατοχικές αποζημιώσεις, κάτι τέτοιο φέρνει στο μάτι και το μυαλό. Αν μάλιστα γεμίσουμε και τις πλατείες με αγανακτισμένους έχουμε βρει το τέλειο άλλοθι για την αδυναμία μας. Είμεθα γυμνασμένοι, δεν το συζητάω, αλλά με μια μικρή πικρή παρατήρηση: «η σάρκα -ναι- είν' πρόθυμη, όμως το πνεύμα, φορές φορές -ωιμέ- είν' ασθενές», κατά τον εμβληματικό εκπρόσωπο του σουρεαλισμού στην Ελλάδα Νίκο Εγγονόπουλο... ένα άρθρο των πρωταγωνιστών