Έπεσε -και πέσαμε- στην παγίδα του

Ένα όργιο πληροφοριών και παραπληροφόρησης προηγείται κάθε φορά που αναγγέλλεται μια δήλωση του πρωθυπουργού. Πότε ότι θα πάρει το αεροπλάνο να πάει στις Βρυξέλλες για να κλείσει τη συμφωνία, πότε ότι θα ακυρώσει το δημοψήφισμα, πότε ότι θα πάει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να κάνει ποιος ξέρει τι.

Έχει χαθεί κάθε έννοια εμπιστοσύνης και θριαμβεύει η μπαρούφα, η σπέκουλα, τα ψέματα. Δεν έγινε τυχαία αυτό. Πέρα από τις ευθύνες των ΜΜΕ, η κυβέρνηση έχει σπάσει κάθε ρεκόρ αναξιοπιστίας. Έχει πει τα πάντα και τα αντίθετά τους. Από τις συνεχείς διαβεβαιώσεις ότι επίκειται η υπογραφή συμφωνίας, που παραπλάνησαν όλους τους καλόπιστους, οι οποίοι ήθελαν να την πιστέψουν, φτάσαμε στην αιφνιδιαστική αποχώρηση από τις διαπραγματεύσεις και στην προκήρυξη δημοψηφίσματος, που μόλις πριν από λίγες μέρες είχε ξορκίσει ο ίδιος ο Τσίπρας. Από τις διαβεβαιώσεις ότι ούτε οι τράπεζες θα κλείσουν ούτε περιορισμοί στις αναλήψεις θα τεθούν, φτάσαμε στο χάος που βλέπουμε.

Αν τα θυμίζουμε όλα αυτά, είναι για να πούμε ότι καμία διαβεβαίωση πλέον δεν μπορεί να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη. Έτσι, όταν ο πρωθυπουργός λέει ότι οι καταθέσεις είναι εγγυημένες, ένας ρίγος διαπερνά τους καταθέτες. Όταν διαβεβαιώνει ότι όλα αυτά είναι προσωρινά, η δυσπιστία οδηγεί στη σκέψη να προετοιμαζόμαστε για μακρόχρονη ταλαιπωρία. Πού θα πάει, θα συνηθίσουμε…

Όλα αυτά έχουν μικρή σημασία μπροστά σε όσα θα ακολουθήσουν. Για τον απλούστατο λόγο ότι ο κ. Τσίπρας και η στενή περί αυτόν ομάδα έστησαν μια παγίδα, στην οποία έχουν πέσει ήδη μέσα και μαζί τους κινδυνεύει να πέσει όλη η χώρα.

Ποια είναι η παγίδα; Το δημοψήφισμα. Το ξαναγράφουμε: όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμά του, τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Οι συνέπειες θα είναι δραματικές. Παίρνουμε την καλύτερη εκδοχή. Για να συναφθεί οποιαδήποτε συμφωνία -είτε με ΝΑΙ είτε με ΟΧΙ- οι δανειστές θα απαιτήσουν περισσότερα μέτρα. Η συμφωνία θα είναι επαχθέστερη. Ήδη μιλάνε για «μηδενική βάση». Κι αν συμβεί αυτό, η παρούσα κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να σηκώσει το βάρος της συμφωνίας αυτής. Πόσω μάλλον που το ΟΧΙ θα την έχει εξοπλίσει με εντολή αδιαλλαξίας. Πώς, δηλαδή, θα πάει να υπογράψει μέτρα οκτώ, δέκα ή δώδεκα δισεκατομμυρίων, όταν τα απέρριψε πριν και κατέφυγε στο δημοψήφισμα;

Έτσι, ανεξαρτήτως προθέσεων, ο κίνδυνος νέου αδιεξόδου θα έρθει πιο κοντά. Ακόμη κι αν θέλει κανείς να πιστέψει αυτό που λέει η κυβέρνηση, ότι δηλαδή το δημοψήφισμα θα το χρησιμοποιήσει για καλύτερη διαπραγμάτευση, αυτό μπορεί να μην είναι εφικτό. Αν οι Ευρωπαίοι επιμείνουν και θεωρήσουν το ΟΧΙ ως άρνηση της Ελλάδας στην Ευρώπη, τότε η κυβέρνηση δεν θα έχει άλλη επιλογή από την πορεία προς την έξοδο ή την πλήρη υποταγή.

Είναι, λοιπόν, όλα μαύρα; Μπορεί να γίνουν απλώς γκρίζα, αν η κάλπη της Κυριακής βγάλει ΝΑΙ, όπως φαίνεται από τα πρώτα στοιχεία των κυλιόμενων ερευνών μετά το κλείσιμο των τραπεζών. Αν επικρατήσει το ΝΑΙ, μια άλλη κυβέρνηση πιθανότατα θα κληθεί να βρει τη νέα συμφωνία με τους δανειστές. Και δεν θα είναι εύκολο. Δεν θα υπάρχει μεν κίνδυνος εξόδου, αφού η λαϊκή εντολή θα την έχει απαγορεύσει, αλλά τα μέτρα, που θα περιέχει αυτή η συμφωνία, θα είναι, έτσι κι αλλιώς, επαχθή. Ο λογαριασμός- από το mail Xαρδούβελη μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου και μέχρι σήμερα- έχει ανεβεί πολύ. Και δεν υπολογίζουμε τις επιπτώσεις από την παράλυση των τελευταίων δέκα πριν από την ημέρα του δημοψηφίσματος ημερών.

Το δημοψήφισμα, λοιπόν, είναι μια μεγάλη παγίδα. Είτε η κυβέρνηση το ήξερε και την έστησε συνειδητά είτε από κακό υπολογισμό(δεν κάνω δίκη προθέσεων), το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Στην παγίδα αυτή έχει ήδη πέσει μέσα η ίδια. Και γι’ αυτό ορισμένοι υπουργοί και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν ύστατες προσπάθειες απεγκλωβισμού, αλλά μάλλον είναι αδύνατο. Το χειρότερο είναι ότι στην παγίδα αυτή έχει πέσει μέσα και η χώρα, όλοι μας.

Αυτό τώρα δεν αλλάζει, είναι μάλλον αργά. Τι απομένει; Στο δημοψήφισμα της Κυριακής να κάνουμε την επιλογή εκείνη που θα ακυρώσει το καταστροφικό σενάριο. Τα δυσάρεστα, έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε. ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Καρελιάς Γιώργος