ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΤΣΙΠΡΑΣ ΜΕΓΕΘΗ ΑΛΛΗΛΟ-

ΑΠΟΚΛΕΙΟΜΕΝΑ

Κάθε ηγέτης κρίνεται στην εποχή του και σύμφωνα με τα δεδομένα που υπάρχουν τότε. Η ικανότητα και η επάρκεια ενός πολιτικού ανδρός κρίνεται επίσης την ώρα που καλείται να διαχειριστεί μια κρίση. Το 2009 ο Παπανδρέου παραλαμβάνοντας είχε να αντιμετωπίσει μια τρομερά δύσκολη κατάσταση, με κυριότερο πρόβλημα ένα έλλειμμα της τάξης των 36 δις, πιστοποιημένο και αποδεκτό από την Γιούροστατ, την έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου, την
κυβέρνηση Παπαδήμου, την κυβέρνηση Σαμαρά και, την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με δηλώσεις επίσημες Βαρουφάκη και Τσίπρα, ανεξάρτητα τι λένε τώρα στο παρασκήνιο για να θολώσουν τα νερά.
-Με αυτό το έλλειμμα στην πλάτη, όλη την ευρωπαϊκή ένωση, καχύποπτη, ειρωνική και απέναντι του, με πρωτεργάτες τους Μερκοζί που ισχυρίζονταν στη αρχή ότι το πρόβλημα είναι ελληνικό και όχι της Ευρώπης και πρέπει να το αντιμετωπίσει μόνη της η Ελλάδα, με όλο το εγχώριο πολιτικό σύστημα απέναντι του, χωρίς καμία διάθεση συνεννόησης και κοινής δράσης, κατάφερε παρόλα αυτά διαπραγματευόμενος σκληρά να δημιουργήσει εκ του μηδενός μηχανισμό στήριξης, εντάσσοντας τη χώρα στο μνημόνιο και εξασφαλίζοντας χρηματοδότηση γιγαντιαίων διαστάσεων 110 δις ευρώ.
Το πιο σπουδαίο όμως είναι, τι έκανε ευθύς αμέσως μόλις ανέλαβε, προκειμένου να μην χρειαστούμε κανένα μνημόνιο. Και τούτο έχει εξαιρετική σημασία.
Ο Παπανδρέου, έχοντας επίγνωση των δυσκολιών και ενημερωμένος από τον κεντρικό τραπεζίτη, κινήθηκε αμέσως στη λήψη άμεσων μέτρων ενώ παράλληλα είχε συναντήσεις στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ενημερώνοντας για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας.
Συγκεκριμένα. Αμέσως μετά τις εκλογές (4 Οκτωβρίου 2009) επιχείρησε να δώσει σαφή δείγματα άμεσου νοικοκυρέματος της οικονομίας, χωρίς να επιβαρύνει υπέρμετρα την ύφεση (η Ελλάδα βρισκόταν ήδη σε ύφεση από το 2008, ενώ η ύφεση του 2009 είχε φτάσει το -3%, όπως μάθαμε πολύ αργότερα).
-Στις 18 Οκτωβρίου στο Eurogroup, με ό,τι στοιχεία είχε στη διάθεσή της η κυβέρνηση του, παρουσίασε πρόβλεψη για έλλειμμα 12,5% το 2009. Εξοργισμένος με την προηγούμενη κυβέρνηση ο Ζ.Κ.Γιούνκερ λέει: «The game is over – we need serious statistics» («Τα παιχνίδια τελείωσαν – χρειαζόμαστε σοβαρά στατιστικά στοιχεία»).
-Σε χρόνο ρεκόρ, μόλις 2 εβδομάδες από την ψήφιση των Προγραμματικών Δηλώσεων της κυβέρνησης (18 Οκτωβρίου 2009), παρουσιάστηκε στις 5 Νοεμβρίου 2009 προσχέδιο Προϋπολογισμού για το 2010, όπου προβλεπόταν η μείωση του ελλείμματος το 2010 κατά 3,3% του ΑΕΠ, σε μονοψήφιο ποσοστό, κοντά στο 9,4% (επειδή τότε το δημοσιονομικό έλλειμμα υπολογιζόταν κοντά στο 12,5%).
-Σε χρόνο ρεκόρ, μόλις ένα μήνα από την ψήφιση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, παρουσιάστηκε στις 20 Νοεμβρίου 2009 τελικό σχέδιο Προϋπολογισμού για το 2010, που προέβλεπε ακόμα μεγαλύτερη μείωση του ελλείμματος σε σχέση με το προσχέδιο, μείωση που θα έφτανε το 3,6% του Α.Ε.Π., κατεβάζοντας το έλλειμμα του 2010 στο 9,1%.
-Και σε χρόνο ρεκόρ, σε λιγότερο από 3 μήνες από την ψήφιση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, παρουσιάστηκε στις 14 Ιανουαρίου 2010 ολοκληρωμένο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που προέβλεπε μείωση ελλείμματος κατά 4% το 2010.
- Συνολικά μέσα σε 4 μήνες (αρχές Νοεμβρίου 2009 – αρχές Μαρτίου 2010) παρουσιάστηκαν τρία πακέτα μέτρων (προϋπολογισμός-ΠΣΑ, δεύτερο πακέτο μέτρων στις αρχές Φεβρουαρίου, τρίτο πακέτο μέτρων αρχές Μαρτίου), που αθροιστικά ανέρχονταν σε 16 δισ. ευρώ (8 δισ. από έσοδα, 8 δισ. από δαπάνες). Όλες οι κινήσεις έγιναν δεκτές από τους ευρωπαίους εταίρους μας ως «βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση» με «φιλόδοξους αλλά εφικτούς στόχους».
- Στα τέλη Φεβρουαρίου 2010 όμως, κάνουν δήλωση στην πόλη Ντωβίλ της Γαλλίας οι Μερκοζί ότι σε μελλοντικές χρεοκοπίες κρατών, θα συμμετέχουν στη διάσωση και οι Ιδιώτες επενδυτές. Αιφνιδιάζονται οι αγορές και ενώ, με τα μέχρι τότε μέτρα, τα ελληνικά SPREADS είχαν καθοδική πορεία, ξαφνικά πετάγονται στα ύψη τα spreads όλων των χωρών με ανάλογα προβλήματα, της Πορτογαλίας, Ισπανίας, Ιρλανδίας και προφανώς της Ελλάδος. Και αρχίζει ένας αγώνας δρόμου από τον Παπανδρέου να βρει λύση στο χρηματοδοτικό μας πρόβλημα, αφού πλέον η χώρα είναι εκτός αγορών. Επισκέπτεται τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και κάνει προτάσεις για ευρωπαϊκά ομόλογα, για φόρο στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, για έλεγχο τον οίκων αξιολόγησης και πολλά άλλα, εξηγώντας ότι η Ελλάδα έπρεπε να μην αφεθεί στην τύχη της δεδομένου ότι το πρόβλημα ήταν και ευρωπαϊκό, όπως και απεδείχθη.
Μια αναγκαία σύγκριση:
- Τώρα με κυβέρνηση Σύριζα και την αντιμνημονιακή υστερία του, με έτοιμο μηχανισμό στήριξης, με την Ευρώπη έτοιμη να βοηθήσει με όρους και προϋποθέσεις, με τις περισσότερες πολιτικές δυνάμεις να είναι επίσης έτοιμες να συνδράμουν σε μια συμφωνία, παρόλα αυτά πνίγεται σε μια κουταλιά νερό. Και όλα αυτά διότι αρνείται να παραδεχτεί ότι είναι αδιανόητο να προχωρήσουμε με κρατικοδίαιτες πρακτικές με λαϊκισμούς που χαϊδεύουν αυτιά ισχυρών συντεχνιών που κωλοβαράνε, με λίγα λόγια να μην είναι σε θέση, κολλημένοι σε κομουνιστικά στερεότυπα, να δουν πέρα από τη μύτη τους, γλύφοντας όμως εκεί που χτες έφτυναν.
Συμπέρασμα. Αν Σαμαράς και Σύριζα το 2010 στήριζαν την κυβέρνηση και έβαζαν πλάτη σήμερα η χώρα θα είχε βγει από τα μνημόνια και η χώρα θα ήταν ένα κανονικό κράτος. Δείτε τι έγινε στην Ιρλανδία και στην Κύπρο, με τι ταχύτητα έγιναν οι μεταρρυθμίσεις και πόση ενότητα επέδειξαν οι πολιτικοί στις χώρες αυτές.
Θα τελειώσω με την έξης παρατήρηση. Εντάξει λοιπόν, να παραδεχτώ ότι ο Παπανδρέου δεν διαπραγματεύτηκε σωστά η καθόλου, δεν τα έκαμε καλά τα πράγματα, ενώ θα μπορούσε αλλιώς όπως ενδεχομένως θα έκανε ο πατέρας του. Μόνο που το αλλιώς, περιορίστηκε σε κάτι Κινέζους, Άραβες, Τράπεζες της Ανατολής, Ρώσους, Σώρρας κ.λπ, που απεδείχθησαν όμως στην πράξη κούφια λόγια και όνειρα απατηλά.
Η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Κύπρος που προσέφυγαν στον μηχανισμό στήριξης μετά την Ελλάδα, λάθος έκαναν κι αυτές; Οι ηγεσίες των χωρών αυτών δεν προσπάθησαν, δεν έκαναν ότι μπορούσαν για να αποφύγουν τα μνημόνια; Δεν διαπραγματεύτηκαν, γιατί όμως κατέληξαν σε αυτά; Όλοι αυτοί προδότες ήταν, ανίκανοι, άσχετοι, προσκυνημένοι, γερμανοτσολιάδες, όπως κατηγορείται ο Παπανδρέου; Απλώς το συμφέρον της χώρας τους ήταν πάνω από όλα, γιαυτό πέτυχαν.